Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης
Μπορείς να αγνοήσεις τον αποκεφαλισμό ενός Βρετανού στρατιώτη στην μέση του Λονδίνου; Μπορείς να αγνοήσεις τις
καταστροφές που κάνουν οι μετανάστες στην Στοκχόλμη; Είναι αυτά θέματα εκτός της ελληνικής πραγματικότητας; Όποιος το νομίζει αυτό έχει πρόβλημα…
Όπως ήταν λογικό στο άκουσμα της είδησης τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης πήραν «φωτιά». Ήταν μία καλή αφορμή για τους ακροδεξιούς ή τους έχοντες αντιμεταναστευτικά αισθήματα να ξεσπάσουν για την αποτυχία του πολυπολιτισμικού μοντέλου στην Ευρώπη. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η αλήθεια είναι πως έχουν δίκαιο. Ο πολυπολιτισμός, όπως τουλάχιστον εφαρμόζεται στην Γηραιά Ήπειρο, μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει.
Προ ημερών, νιγηριανής καταγωγής Βρετανοί πολίτες αποκεφάλισαν (!) στην μέση του δρόμου έναν στρατιώτη επειδή η μπλούζα του έγραφε «βοήθεια στους ήρωες». Οι άνθρωποι αυτοί χωρίς κανέναν δισταγμό αφαίρεσαν μία ζωή με τον πιο ατιμωτικό τρόπο. Όπως μάλιστα ειπαν και οι ίδιοι, αισθάνθηκαν άσχημα μόνο για τις γυναίκες που αναγκάστηκαν να δουν ένα τέτοιο θέαμα, αλλά στις χώρες τους είναι κάτι το σύνηθες. Προτού μιλήσουμε για κακούς μετανάστες, πρέπει να ξέρουμε πως οι άνθρωποι αυτοί είναι γεννημένοι στην Βρετανία. Μεγάλωσαν εκεί, πήγαν σχολείο εκεί, συναναστράφηκαν μόνο με Βρετανούς, απέκτησαν την κουλτούρα την Βρετανική και δεν γνώρισαν καμμία άλλη πατρίδα. Τους εμπόδισε αυτό να προβούν σε αυτό το ειδεχθές έγκλημα; Όχι. Ίσα ίσα, πατρίδα τους όπως είπαν αναγνωρίζουν την Νιγηρία. Και σαφώς τα λεγόμενά τους και οι πράξεις τους μόνο το βρετανικό πολιτισμικό πλαίσιο δεν θυμίζουν.
Σε ένα άλλο σημείο της Ευρώπης, εξίσου βόρεια και εξίσου πολυπολιτισμικά, στην Στοκχόλμη, για πέμπτη συνεχόμενη ημέρα το «σουηδικό μοντέλο» αφομοίωσης των μεταναστών καταρρέει. Μετανάστες ασιατικής και αφρικανικής καταγωγής διαλύουν τα πάντα στους δρόμους, πετροβολούν αστυνομικούς και καίνε ξένες περιουσίες. Διαμαρτύρονται για τις συνθήκες διαβίωσης και την γκετοποίηση, η οποία αναμφίβολα τους οδηγεί στην εγκληματικότητα και στην περιθωριοποίηση. Όπως ακριβώς έγινε και στο Παρίσι πριν από χρόνια.
Τα γεγονότα είναι αν όχι εκατοντάδες, τουλάχιστον δεκάδες τα τελευταία χρόνια. Μετανάστες, κατά κύριο λόγο μουσουλμάνοι, κατέκλυσαν ουκ ολίγες φορές τους ευρωπαϊκούς δρόμους ζητώντας κατάργηση του υπάρχοντoς status quo και επιβολή της Σαρίας. Τι κάνουμε εμείς; Κωφεύουμε.
Κλείσαμε τα μάτια ακόμα και όταν κάτι τέτοιο έγινε στην Αθήνα. Εκατοντάδες μουσουλμάνοι διαμαρτύρονταν στο ιστορικό Κέντρο για την περιβόητη ταινία με τον Μωάμεθ. Οι άνθρωποι αυτοί μόνο αφομοίωση δεν ζητούσαν. Κυριαρχία ζητούσαν. Ναι κυριαρχία, και αυτό φάνηκε τόσο από τα συνθήματα που φώναζαν, κυριάρχησε μάλιστα το γνωστό Αλλάχου Ακμπάρ (Ο Θεός είναι μεγάλος). Η εικόνα ωστόσο που με στοίχειωσε ήταν ένα πλακάτ που έγραφε (η δημοκρατία και η ελευθερία στον δρόμο του θανάτου, το Ισλάμ έρχεται).
Όχι δεν φταίνε οι μουσουλμάνοι, ούτε ο τυπάκος αυτός με τα γυαλάκια που κρατούσε το πλακάτ. Εμείς φταίμε και όταν λέω «εμείς» εννοώ την Πολιτεία που αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό σαν ένα ζήτημα το οποίο έχει να κάνει μόνο με ιδεολογία και ψήφους. Έτσι φτάσαμε να αποκτήσουμε τρίτη πολιτική δύναμη τον Εθνικισμό και να βλέπουμε Έλληνες να οργανώνονται σε «πολιτοφυλακές»…
Όταν αφήνεις ολόκληρες γειτονιές να εξαθλιώνονται είναι λογικό πως μαζί με την δράση θα υπάρξει αντίδραση. Δεν ήθελαν και πολύ οι Άγγλοι ακροδεξιοί να κινητοποιηθούν και να βγουν στους δρόμους του Λονδίνου για εκδίκηση. Όπως επίσης πολύ δεν θέλουν και οι Έλληνες ακροδεξιοί για να στοχοποιήσουν τους μελαψούς, όπως και έγινε μετά την ολοφονία του Καντάρη.
Αυτά όμως τα φαινόμενα είναι δυστυχώς η ουρά του ψαριού, το οποίο βρωμάει από το κεφάλι. Το κακό δεν ξεκινά ούτε από τα σύνορα (ή αλλιώς ξέφραγο αμπέλι) από όπου μπαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ψάχνουν μία καλύτερη ζωή. Το κακό είναι πως δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ποτέ δεν ξέραμε. Πόσους μετανάστες χρειαζόμαστε αλλά και τι μετανάστες χρειαζόμαστε.
Είναι ένα καθαρά ανθρωπιστικό θέμα. Τόσο για τους μετανάστες όσο και για τους γηγενείς. Κανείς δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Και εφόσον ένα κράτος δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει όλους ως ίσους, καλό θα ήταν να φροντίζει να έχει έναν αριθμό μεταναστών στους οποίους θα μπορεί να παρέχει ίδια δικαιώματα και παροχές με τους ντόπιους.