ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙ(ΣΤΙ)ΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΝΑΖΗΤΑ ΕΝΟΧΟΥΣ

Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας
Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος

Μέρες πολιτικών δολοφονιών και με την ευκαιρία των γενεθλίων της αδικοχαμένης υπό των…

γνωστών συνθηκών,μεγάλης μας ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη,συντάσω το παρόν μικρό κείμενο αναφορά μου σε αυτήν την τεράστια καλλιτεχνική ύπαρξη,η οποία φώτισε για πάνω απο είκοσι χρόνια το σανίδι του Εθνικού μας θεάτρου και βρήκε τραγικό τέλος κάπου στις εγκαταστάσεις της ΟΥΛΕΝ στην περιοχή της Νέας Ιωνίας,μαζί με χιλιάδες άλλους Έλληνες πατριώτες,ένα απο τα κρύα βράδια των Δεκεμβριανών του 1944.

Γράφω κάπου πως το “χειρότερο απο το να μην σε θυμούνται,είναι το να σε θυμούνται για λάθος λόγο”,έτσι και στην περίπτωση της Παπαδάκη,ο μοναδικός λόγος που κάποιος θα γράψει δύο γραμμές για αυτό το όνομα,δεν είναι παρά η στείρα αναφορά για λόγους ιστορικούς αλλά και πολιτικαντισμού ίσως,σε σχέση με την πολιτική της δολοφονία η οποία όμως διαθέτει και μια ακόμα εντονότερη στα δικά μου καλλιτεχνικά μάτια σημειολογία,αυτήν της πολιτιστικής δολοφονίας,μιάς και ουδείς εκ του “πνευματικού” κόσμου πέραν ελαχίστων,φαίνεται πως γνωρίζει το όνομα αλλά και την συμβολή της στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου κατά την διάρκεια κυρίως του μεσοπολέμου,μιά παρουσία πέραν των δύο δεκαετιών σε έργα του διεθνούς και ντόπιου ρεπορτορίου με εκπληκτικές αποδόσεις των ρόλων της ως κεντρικής ηθοποιού του θιάσου του εθνικού θεάτρου.

Μέσα στο ψάξιμο μου για αυτήν την γυναίκα – σύμβολο,αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη και πλέον αλγεινή εντύπωση,είναι πως ουδείς εγνώριζε σχεδόν αυτό της το όνομα κάν,ανάμεσα σε σύγχρονους καλλιτέχνες,απο τραγουδιστές του θεάτρου και της λυρικής,εώς και πρωτόβγαλτους αλλά και μεγαλύτερους ηθοποιούς,κάτι που με έκανε να συμπεράνω πως η δολοφονία αυτού του ανθρώπου δεν σταμάτησε εκείνο το κρύο βράδυ,αλλά συνεχίστηκε και πολύ αργότερα με την απάλλειψη της μνήμης και της συνεισφοράς της στο θεατρικό σανίδι,ενώ την ίδια στιγμή καλλιτεχνικά περιττώματα κατέκλυσαν και συνεχίζουν να κατακλύζουν τον πνευματικό μας κόσμο που νοσεί βαθύτατα,καταδυκνείοντας εν τέλλει πως βασικό κριτήριο δεν είναι η προσφορά και η δουλειά κάποιου,αλλά πολύ πιο ταπεινά ζητήματα όπως η ανθρώπινη μισαλοδοξία και οι απόψεις περί πολιτικής.

Είμεθα άπαντες υπεύθυνοι για αυτή την απάλειψη της μνήμης,η οποία στην περίπτωση Παπαδάκη συντελεί και στην εκτράχυνση της πνευματικότητος μας αλλά και την αλλοτρίωση του κοινωνικού αισθητηρίου περί πραγματικής καλλιτεχνίας,απο μεριάς μου και μη δυνάμενος να κάνω κάτι άλλο πέραν της διατήρησης της μνήμης της για την ώρα,συνέγραψα έναν θεατρικό μονόλογο με τίτλο “ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ”,μάλιστα με τέτοιον τρόπο ώστε να έχουν λειανθεί εντελώς οι αναφορές στα πολιτικά πράγματα του τότε,δυστυχώς και παρά τις προσπάθειες μου προκειμένου η Παπαδάκη να ειδωθεί ως το σύμβολο του άξιου ο οποίος θάβεται απο τα καλλιτεχνικά ράκη και σκουπίδια του σήμερα σε μια δεύτερη ανάγνωση του έργου το οποίο και ασχολείται με την αξιακή αναδιάθρωση που τόσο έχει ανάγκη αυτός ο πολύπαθος τόπος,το όνομα της και μόνον μου έκλεισε τις πόρτες καλλιτεχνικά,κάτι που καταδυκνείει περίτρανα την προσπάθεια βεβήλωσης της μνήμης μέσω της απάλειψης της τελευταίας,αλλά και τον βρώμικο ρόλο μιας πολιτικής δολοφονίας η οποία εξελίχθηκε στα δικά μου μάτια σε πολιτιστική.

Αγαπητή μου Ελένη,γνωρίζω πως η κοινωνία μας η γεμάτη υποκρισία, αενάως αναζητούσα το ιδεατόν αλλά επιλέγουσα πάντοτε το χειρότερο δυνατόν,δεν έχει θέση για τους άξιους,διότι εάν είχε είμαι σίγουρος πως θα μιλούσαμε για μιά εντελώς διαφορετική Ελλάδα τούτη την στιγμή,δυστυχώς τίποτε δεν άλλαξε απο τότε κοντά εβδομήντα ολάκερα απο τήν δική σου κατά σάρκαν εκτέλεση και θεωρώ πως πολύ δύσκολα θα αλλάξει κάτι στην βαθύτερη ουσία σε σχέση με το πως αντιμετωπίζει αυτή η κοινωνία των ανθρώπων,όσους είναι μοναδικοί και αποφασίζουν να ακολουθήσουν την μοίρα των ως μοναχικοί,γνωρίζω επίσης πως,ούτε οι κατ επάγγελμα ηθοποιοί και καλλιτέχνες αλλά ούτε και οι υπόλοιποι θα βρεθούν να αφήσουν ένα λουλούδι στον τάφο σου,σήμερα ανήμερα των γενεθλίων σου και χάριν μνημοσύνου,δυστυχώς και λυπούμαι βαθύτατα μόνον τα ταπεινά και κατάξερα κυκλάμινα τα οποία άφησα επέρυσι θα εξακολουθούν να με κοιτούν θλιμμένα σε λίγες ώρες όπου θα επισκεφθώ το μνήμα σου,μα το χειρότερο όλων κάθε ημέρα που περνά,αντιλαμβάνομαι πως το χειρότερο θέατρο που μπορεί να παρακολουθηήσει κάποιος,με τον αθλιότερο θίασο επί σκηνής,δεν είναι άλλο απο την ίδια την ζωή και τους ανθρώπους.

Μετά τιμής,χάριν μνημοσύνου Ελένης Παπαδάκη,ήθος ποιούσαν.

Παραθέτω δέ,ποίημα μου αφιερώμενο εξαιρετικώς με τίτλο “ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΟΣ”

ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΟΣ

(Μνήμη ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη)

Αθλιοι πλέον πάψετε
με στόμφο να θρηνείτε
σιχαμερώς και γοερώς
το ψεύδος να υμνείτε

Κατατρεγμός των αξιών
τον τόπο αυτόν βαραίνει
αέναος,άνισος αγών
και το κακό πληθαίνει

Μαύρες σκιές περιγελούν
το φώς και την ελπίδα
το μέρος τούτο οδηγούν
χωρίς μιάν ηλιαχτίδα

Ω μέγα ψεύδος κυβερνάς
ετούτη εδώ την πλάση
η αλήθεια δεν εμπόρεσε
το να σε ξεπεράσει