Χωρίς να υπάρχει καμία χαλάρωση στην ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας της ελληνικής αγοράς καθώς τρέχουν και οι υποχρεώσεις της χώρας έναντι των δανειστών της, δεν εμφανίζεται και από ελληνικής και από ευρωπαϊκής πλευράς κάποια πρόταση εκτόνωσης και διεξόδου.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη της και η Γερμανία επιμένει οι Έλληνες να συνεχίσουν τις … αυτοκτονίες.
Το τραγικό στην όλη κατάσταση είναι πως το ελληνικό προσωπικό των πολιτικών, αναισθήτως και αρειμανίως σκυλοτρώγονται ή εν γένει βαυκαλίζονται λες και η ταχύτατα επερχόμενη στάση πληρωμών είτε θα συμβεί κάπου αλλού είτε τους ίδιους δεν θα θίξει.
Οι δε πολίτες είτε περιδεείς είτε απέλπιδες αναμένουν από τους προηγούμενους ( που σκυλοτρώγονται ) να τους περισώσουν. Οι πιο ψύχραιμοι και υποψιασμένοι προσμένουν τον «από μηχανής θεό» που θα δώσει λύση από το εξωτερικό.
Αλλά πέραν του ότι δεν διαφαίνεται κάποιος τέτοιος θεός, ας μην παραγνωρίζουμε πως αν και όταν εκδηλωθεί κάποια σωτήρια παρέμβαση ( π.χ. από τις ΗΠΑ ) δεν θα μπορεί να αναστρέψει άμεσα την εξαθλιωτική ύφεση όπου περιδινούμαστε. Αντίθετα. Η ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και η αντίστοιχη της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να είναι θεμελιώδης και ως εκ τούτου οδυνηρή και μακροχρόνια.
Αυτά τα δραστικά μέτρα που απαιτούνται εκτός και σε αντίθεση με τα μνημόνια, η ελληνική συγκυβέρνηση είναι έξυπνο και την διασώζει, να μη τα αναλάβει μόνη της. Είτε να προτείνει κάποια δέσμη μέτρων και να την θέσει σε δημοψήφισμα είτε να προχωρήσει σε συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, εξωκομματικής στελέχωσης και υπερκομματικής στήριξης. Σε κάθε περίπτωση να απευθυνθεί στο σύνολο της κοινωνίας και του έθνους, στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων.
Μόνο η πανελλήνια συστράτευση αντιστοιχεί ικανή να παρατεθεί κατά της ιστορικής απειλής που βιώνει η Ελλάδα σήμερα.
Νίκος Καραβαζάκης