Του Θανάση Νικολαΐδη
Με ξεκίνημά εκείνη τη μαγιάτικη (1941) νύχτα των άγριων καιρών. Δεν σήκωνε παλικαριές ελλήνων ο φασισμός που ροβολούσε φορώντας τα δεσμά σε λαούς και η Ευρώπη αιφνιδιάστηκε. Με μιαν ακτίνα φωτός στον ζόφο της κατοχής.
ΚΑΤΕΒΑΣΑΝ τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη ο Γλέζος με τον Σιάντα και το μήνυμα έφυγε. Πριν ακόμα οι πατριώτες πάρουν τα βουνά για τη λευτεριά και χωρίς να υποψιάζονται τις προθέσεις των Άγγλων.
Ήταν το…νησί τους ο στόχος του Χίτλερ κι εμείς το πέρασμά του, αλλά ΟΙ πόλεμοι κάποτε τελειώνουν, αλλά, με το φευγιό των Γερμανών απ’ την Ελλάδα των ηρωισμών και των αθλιοτήτων, ξεκινούν διώξεις πατριωτών, αρχίζει και το κυνήγι του Γλέζου (κι ας είχαν εκτελέσει τον αδερφό του οι Ναζί). Για αντεθνική δράση(!), μιας και οι παλιοί συνεργάτες των κατακτητών άλλαξαν στολή, φρόνημα και αρχηγό. Στο στόχαστρο «εθνικοφρόνων» ο Μαν. Γλέζος και τα…ήθη της εποχής τον
ήθελαν στη φυλακή, ως αριστερό. Εκλέχτηκε βουλευτής από ‘κει μέσα και η «Φωνή της Αλήθειας» άρχιζε και τέλειωνε την εκπομπή της με το «λευτεριά στον Μανώλη Γλέζο». Και με το Κράτος να προετοιμάζει την επόμενη σύλληψη, μετά την προηγούμενη αποφυλάκισή του.
ΔΥΟ φορές καταδικασμένος σε θάνατο (ακόμα και επί Καραμανλικής «χρυσής οκταετίας» (1958) για…κατασκοπία) και θα’ χε την τύχη του Μπελογιάννη, αν δεν ήταν παγκόσμια γνωστός.
ΑΥΤΟ, λοιπόν, το σύμβολο έμπλεξε με κόμματα. Ενέταξε την υπερκομματική του ιδεολογία σ’ εκείνη των οπαδών που αγωνιούν για το κόμμα και τρέχουν με λάβαρα σε προεκλογικές συγκεντρώσεις. Και σε συνέδρια, όπου αγωνίζονται για τη σύνθεση συνιστωσών.
ΘΑ’ πρεπε να είναι ο ίδιος συνισταμένη του ελληνισμού. Πέρα από κόμματα και τσιρίδες σε μικρόφωνα. Το σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα που δεν έχει σύνορα και οπαδούς. Να διαγκωνίζονται οι έλληνες για φωτογράφιση μαζί του. Σήμερα που τα εφήμερα των κομμάτων και
των παρατάξεων θα γίνουν παρελθόν, αλλά δεν θα γράψουν ιστορία.
ΜΑΝΩΛΗ Γλέζο, απαγκιστρώσου από κομματικούς και οπορτουνιστές σπεκουλαδόρους. Σε φθείρουν χωρίς(;) να το υποψιάζεσαι, σε κατεβάζουν απ’ το βάθρο για τρέχουσα κομματική εκμετάλλευση σε μιαν Ελλάδα που όλο και λιγοστεύουν τα παλληκάρια. Και; «Αλίμονο στη χώρα που της χρειάζονται ήρωες» (Μπρεχτ).