“Αντάρτικο” κατά της ευρω-δικτατορίας

του system failure

Τώρα που και ο πιο δύσπιστος έχει καταλάβει ότι βιώνουμε έναν αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο, θα ήταν μάλλον αφελές να πιστεύει σε “έντιμες συμφωνίες” με τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Χρηματοπιστωτικής Δικτατορίας (ΕΧΔ) και της διεθνούς χρηματοπιστωτικής μαφίας. Δεν βρισκόμαστε σε κανονικές συνθήκες, αλλά σε συνθήκες οικονομικού πολέμου και είναι σημαντικό να το συνειδητοποιήσουμε απόλυτα..

Είναι φανερό ότι ο Τσίπρας έχει εντελώς λάθος αντίληψη και προσέγγιση στο όλο ζήτημα. Παρόλο που ο ίδιος παραδέχθηκε το μεγάλο του λάθος κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, φαίνεται να πιστεύει πραγματικά ότι η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει και να θυμηθεί την αυθεντική ανθρωπιστική της υπόσταση, με την ταυτόχρονη διατήρηση του ευρώ και της ευρωζώνης. Όπως πολύ σωστά τονίζει συνεχώς και ο Κώστας Λαπαβίτσας, κάτι τέτοιο είναι απλά αδύνατο.

Έχει γίνει ξεκάθαρο, ότι η ευρωζώνη είναι ένας μηχανισμός πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε το σχέδιο μιας βίαιης ομοσπονδιοποίησης με βάση τους πιο σκληρούς νεοφιλελεύθερους όρους, προκειμένου να προστατευτούν και να ενισχυθούν τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής οικονομικής ολιγαρχίας, δηλαδή των μεγάλων τραπεζικών καρτέλ και των εταιρικών λόμπι, τα οποία ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από το Γερμανικό κεφάλαιο. Γι’αυτό ακριβώς το λόγο, έχει αποκτήσει και τα χαρακτηριστικά μιας ολοκληρωτικής χρηματοπιστωτικής δικτατορίας.

Άρα, το να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να αλλάξει η Ευρώπη διατηρώντας το ευρώ και την ευρωζώνη, είναι σαν να πιστεύει ότι μπορεί να μεταμορφώσει την άσχημη και κακιά μάγισσα σε μια όμορφη και καλή βασιλοπούλα, χρησιμοποιώντας το μαγικό ραβδί της μάγισσας. Είναι πρακτικά αδύνατο.

Η νέα Ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να είναι από την αρχή πιο επιθετική και να περνάει με γρήγορους ρυθμούς νομοσχέδια που θα γκρέμιζαν προοδευτικά τον μνημονιακό εφιάλτη και θα έκαναν τη ζωή δύσκολη για τους εκπροσώπους της ΕΧΔ. Ο Τσίπρας φάνηκε να φοβήθηκε και σύρθηκε σε μια 6μηνη διαπραγμάτευση που, όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος, προκάλεσε σημαντική φθορά στην κυβέρνηση και έφερε μια ταπεινωτική ανακωχή.

Όμως η όλη διαδικασία έφερε και ένα πολύ μεγάλο κέρδος, που είναι η ανάδειξη του πραγματικού ρόλου της ευρωζώνης και της Γερμανικής ηγεσίας, καθώς και τα πρώτα ρήγματα στα σαθρά θεμέλια της ΕΧΔ. Ένα κέρδος που μπορεί να κεφαλαιοποιηθεί στο άμεσο μέλλον και να αποδειχθεί καθοριστικό για την αλλαγή πορείας της Ευρώπης.

Τι θα μπορούσε να γίνει από δω και πέρα; Στην Ελλάδα, θα πρέπει να οργανωθεί ένα “αντάρτικο” κατά της ΕΧΔ σε δύο βασικά μέτωπα.

Στο μέτωπο εντός κυβέρνησης, θα πρέπει τα στελέχη της να κινηθούν πιο τολμηρά και επιθετικά, περνώντας νομοσχέδια με ταχύτατους ρυθμούς από την “πίσω πόρτα” ως αντίβαρο στα καταστροφικά μέτρα που επιβάλει το νέο μνημόνιο. Δεν είναι απαραίτητο τα μέτρα αυτά να είναι καθαρά οικονομικής φύσης. Για παράδειγμα, ένα εξαιρετικά σημαντικό νομοσχέδιο που έπρεπε ήδη να έχει ψηφιστεί (και το είχε υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά), αφορά την αυτοδιαχείριση των χρεοκοπημένων εταιριών από τους εργαζόμενους (υπόθεση ΒΙΟΜΕ). Πρέπει η κυβέρνηση να ψηφίσει άμεσα νομοσχέδιο που θα απλοποιεί τις διαδικασίες και θα παρακάμπτει την όποια γραφειοκρατία.

Στο μέτωπο εκτός κυβέρνησης, οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανώσουν την αντίσταση με συνεχείς κινητοποιήσεις, προκειμένου να αποτρέψουν το ξεπούλημα των εταιριών κομβικής σημασίας υπό δημόσιο έλεγχο, όπως το νερό και η ενέργεια.

Με λίγα λόγια, τα συνδικάτα πρέπει να κυρήξουν πόλεμο κατά των αποικιοκρατών και η κυβέρνηση να περνάει αντιμνημονιακά νομοσχέδια με φρενήρεις ρυθμούς.

Για να γίνουν όλα αυτά, θα πρέπει να υπάρξει συνοχή στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να διασπαστεί, γιατί θα κινδυνεύσει να πέσει στην παγίδα που του έχει στήσει η εγχώρια ολιγαρχία σε συνεργασία με την ΕΧΔ και να μεταλλαχθεί οριστικά σε ένα σοσιαλδημοκρατικό συστημικό κόμμα. Από κει και πέρα δεν θα υπάρχει επιστροφή. Η Αριστερά θα έχει υποστεί μια συντριπτική ήττα. Μετά το κρίσιμο συνέδριο του Σεπτεμβρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραμείνει ενωμένος, γιατί οι Ισπανικές και οι Πορτογαλικές εκλογές ακολουθούν αμέσως μετά και μπορεί τα αποτελέσματά τους να σημάνουν την αρχή αλλαγής συσχετισμού δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη.

Είναι αυτονόητο ότι ταυτόχρονα με όλα αυτά, πρέπει να οργανωθεί ένα άμεσα εφαρμόσιμο σχέδιο εξόδου από το ευρώ.