Αυξάνονται οι μουσουλμάνοι που απορρίπτουν το μειονοτικό σχολείο

του Σεμπαϊδήν Καραχότζα

Ένα από τα θέματα που όσο και να τα αναλύσει κανείς πάντα θα έχει να πει και κάτι άλλο, πάντα θα βρίσκει κάτι να προσθέσει είναι η μειονοτική εκπαίδευση στη Θράκη, ένα ζήτημα για το οποίο τα τελευταία χρόνια έχουν ακουστεί πολλές γνώμες, έχουν γίνει αρκετές παρεμβάσεις αλλά η…..
ουσία παραμένει η ίδια, εξακολουθεί δηλαδή η μειονοτική εκπαίδευση να καταδικάζει τα παιδιά των μουσουλμάνων στην αμάθεια και στην αγραμματοσύνη.

Το μόνο ευχάριστο που μπορεί κανείς να παρατηρήσει κατά την τελευταία δεκαετία είναι πως αυτό έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν όλο και περισσότεροι μουσουλμάνοι οι οποίοι και απορρίπτουν το μειονοτικό δημοτικό σχολείο και στέλνουν πλέον τα παιδιά τους σε ελληνόφωνο. Αυτό φυσικά δεν είναι μια απλή γνώμη αλλά ένα απόλυτα τεκμηριωμένο στοιχείο αφού μόνο τον αριθμό των μουσουλμανοπαίδων που φοιτούν σε ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία της Ξάνθης να δει κανείς θα καταλάβει πως πρόκειται για μια πραγματικότητα και όχι για μια απλή γνώμη.

Αυτή τη στιγμή οι μουσουλμάνοι μαθητές που φοιτούν σε ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία της πόλης είναι μερικές εκατοντάδες και το ευχάριστο είναι πως χρόνο με το χρόνο ο αριθμός αυτός μεγαλώνει. Μάλιστα η αύξηση αυτή είναι τόσο μεγάλη ώστε να χρειαστεί παρέμβαση και ειδική οδηγία από τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ξάνθης, με βάση την οποία οι μουσουλμάνοι μαθητές που επιλέγουν το ελληνόφωνο σχολείο να μοιράζονται και στα 22 δημοτικά σχολεία της Ξάνθης, έτσι ώστε να μην παρατηρηθεί το φαινόμενο μετατροπής ελληνόφωνων σχολείων σε μειονοτικά εξαιτίας της παρουσίας πολλών μουσουλμάνων, κάτι δηλαδή που σχεδόν έχει γίνει στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Ξάνθης.

Από την κατάσταση αυτή όμως και από την επιλογή ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων από τόσους πολλούς μουσουλμάνους συμπολίτες μας βγαίνουν και ορισμένα χρήσιμα κατά την ταπεινή μου άποψη συμπεράσματα. Το πρώτο και κυριότερο κατά τη γνώμη μου συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως το πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων των Δραγώνα και Φραγκουδάκη έχει αποτύχει εντελώς αφού σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή ήταν ένα πετυχημένο πρόγραμμα, κανένας μουσουλμάνος δε θα είχε λόγο να επιλέξει το ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο για το παιδί του. Κι όμως μιλάμε για ένα πρόγραμμα που στοίχισε πολλά χρήματα στο ελληνικό κράτος και που στην ουσία δεν πρόσφερε τίποτα στα παιδιά των μουσουλμάνων. Και το περίεργο είναι πως κάποιοι εξακολουθούν να λένε πως το εν λόγω πρόγραμμα έχει συμβάλει τα μέγιστα για την καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη μόρφωση των μουσουλμανοπαίδων.

Ένα δεύτερο και εξίσου σημαντικό συμπέρασμα είναι η απόλυτη δικαίωση όλων εμάς που εδώ και χρόνια έχουμε ζητήσει με τον πλέον επίσημο τρόπο την ίδρυση ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων αν όχι σε όλα τουλάχιστον σε κάποια από τα πομακοχώρια της ορεινής Ξάνθης. Αν υπήρχαν αυτά τα σχολεία, οι μουσουλμάνοι γονείς της ορεινής Ξάνθης θα είχαν πραγματικά το δικαίωμα της επιλογής αναφορικά με το σχολείο των παιδιών τους και κυρίως εκείνοι που τελικά επιλέγουν το ελληνόφωνο, δε θα χρειαζόταν να μπουν στη διαδικασία είτε να μετακομίσουν στην πόλη είτε να πηγαινοφέρνουν σε καθημερινή βάση το παιδί τους σε δημοτικό σχολείο της πόλης.

Φυσικά, αν στα πομακοχώρια υπήρχαν έστω μερικά ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία είναι παραπάνω κι από σίγουρο πως θα ήταν πολύ περισσότεροι οι μουσουλμάνοι εκείνοι που θα απέρριπταν το μειονοτικό σχολείο και θα έστελναν τα παιδιά τους στο ελληνόφωνο. Ίσως βέβαια αυτό να μη γινόταν από την πρώτη χρονιά αλλά θα πρέπει εδώ να θυμίσω σε κάποιους το τι είχε γίνει με την ίδρυση των πρώτων γυμνασίων στα πομακοχώρια, τότε δηλαδή που ενώ τα πρώτα γυμνάσια στην ορεινή περιοχή ήταν σχεδόν άδεια διότι κανένας μουσουλμάνος δεν έστελνε στο γυμνάσιο το παιδί του και κυρίως αν ήταν κορίτσι τώρα τα γυμνάσια αυτά δεν επαρκούν για την κάλυψη τω ν αναγκών και χρειάζονται κι άλλα. Κάτι ανάλογο θα γινόταν και τώρα αν το ταλαίπωρο αυτό κράτος αποφάσιζε να ιδρύσει ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία στα πομακοχώρια, από την αρχή δηλαδή θα έμεναν σχεδόν άδεια αλλά σε λίγα χρόνια δε θα έφταναν.

Η αλήθεια είναι πως ο Ευριπίδης Στυλιανίδης μαζί με τον Άγγελο Συρίγο επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή είχαν κάνει μια πολύ σημαντική προσπάθεια για την ίδρυση τεσσάρων ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων σε ισάριθμα πομακοχώρια της ορεινής Ξάνθης αλλά η προσπάθεια αυτή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ κυρίως επειδή δεν ήθελαν την ολοκλήρωση της οι τοπικές πολιτικές αρχές όπως για παράδειγμα η τότε νομαρχία και όχι μόνο. Γιατί οι ντόπιοι πολιτικοί δεν ήθελαν και δε θέλουν την ίδρυση ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων στα πομακοχώρια; Μα φυσικά για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος μιας και η πολιτική τους καριέρα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, το οποία φυσικά δεν επιθυμεί την ίδρυση ελληνόφωνων σχολείων σε περιοχές οι οποίες κατοικούνται από μουσουλμάνους.

Παρόλα αυτά, και παρά την προσπάθεια που καταβάλουν ορισμένοι ώστε οι μουσουλμάνοι της περιοχής μας να μείνουν αμόρφωτοι, οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι δίνουν τη δική τους απάντηση και πλέον είναι όλο και περισσότεροι εκείνοι που στρέφονται προς το ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο. Σ’ αυτό φυσικά θέλω να πιστεύω πως συνέβαλα κι εγώ αφού ύστερα από δική μου (δημοσιογραφική) παρέμβαση, η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ξάνθης κάνει δεκτές τις εγγραφές μουσουλμανοπαίδων στα ελληνόφωνα δημοτικά της πόλης χωρίς να είναι απαραίτητο να προσκομίσουν διεύθυνση κατοικίας ή έστω φιλοξενίας μέσα στην πόλη. Να θυμίσω πως πριν από την παρέμβαση μου αυτή, για να γινόταν δεκτό ένα μουσουλμανόπαιδο σε ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο της Ξάνθης έπρεπε να παρουσιάσει μια διεύθυνση μέσα στην πόλη στην οποία είτε κατοικεί είτε φιλοξενείται ενώ τώρα η προσκόμιση τέτοιου στοιχείου δεν είναι απαραίτητη και πλέον μπορεί το πάθε μουσουλμανόπαιδο, ακόμα κι αν ζει σε κάποιο από τα πομακοχώρια, να φοιτήσει σε ένα από τα ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία της πόλης.

Στην παρέμβαση μου αυτή φυσικά δεν αναφέρθηκα για να περιαυτολογήσω αλλά για να γίνει ευρύτερα γνωστό στους μουσουλμάνους το ότι πλέον μπορούν να στείλουν το παιδί τους σε ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο της Ξάνθης χωρίς να είναι απαραίτητο να ζουν μέσα στην πόλη. Όσο για τη μεταφορά του παιδιού τους από και προς το σχολείο, αυτή μπορεί να γίνεται μέσω των μαθητικών δρομολογίων χωρίς την παραμικρή επιβάρυνση των γονέων. Είναι μια από τις λίγες δυστυχώς σωστές κινήσεις της ελληνικής πολιτείας η οποία από τη στιγμή που δεν παρέχει ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία στους μουσουλμάνους στον τόπο διαμονής τους, φροντίζει τουλάχιστον να μεταφέρει τα μουσουλμανόπαιδα με κρατικά έξοδα εκεί όπου υπάρχουν τέτοια σχολεία. Από το τίποτα κάτι είναι κι αυτό.