Πέτρωσε το χαμόγελο του Γιάννου

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ πολιτικολογούμε, μέρες (κρίσης) που είναι. Ούτε προβάλλουμε κόμματα και «ιδεολογίες». Αν το κάναμε, θα ανατρέχαμε στις αμαρτίες της δεξιάς, στις εξυπνάδες των πασόκων και στην ανεπάρκεια της εκάστοτε ηγεσίας του ΚΚΕ. Ψυχρή, λοιπόν, η θεώρησή μας και «τεχνοκρατική», όπως αρμόζει στον κ. Παπαντωνίου. Περί τη δημόσια συμπεριφορά του, τον βίο και την πολιτεία του…
«ΠΑΝΤΟΣ καιρού» ο Γιάννος και η καριέρα του στην πολιτική ξεκινάει απ’ το ’81, ως ευρωβουλευτή. Κι αν η Ευρωβουλή με τις έδρες της είναι αναγκαιότητα, ο βουλευτής επικρατείας είναι μια…εφεύρεση για βόλεμα «ημετέρων», μη μείνουν «στην απ’ έξω».

ΣΚΟΡΠΙΣΕ στην Ευρώπη το χαμόγελό του, ταξίδεψε αυτό για την Ελλάδα των αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων κι «αρέσουν στους βαρβάρους» τέτοιες όψεις. Από ζήλο να προσφέρουν στα κοινά, είτε για να κρύψουν κάτι. Και διαχέονταν το χαμόγελο με τον κ. Παπαντωνίου σε υπουργικούς θώκους, με τον «Τσάρο» να φτιάχνει τα οικονομικά μας και να τα προσαρμόζει στα δεδομένα της Ευρώπης.

ΜΕ τις γνώσεις, τα μεταπτυχιακά και την ευγλωττία του, «Ανδρεϊκός» στο ξεκίνημα κι ύστερα Σημιτικός μέχρι μυελού οστέων, ως που ανέλαβε το Υπουργείο Άμυνας. Εκεί υπάρχουν παγίδες και σου γνέφουν…Κίρκες, «πολλά τα λεφτά» με μίζες και παραγγελίες (όρα… Άκης), ωστόσο, δεν έχουμε κάτι σχετικό για τον κ. Παπαντωνίου.

ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ φτιάχνονται και εκτός πολιτικής, αλλά ο πολιτικός βρίσκεται στη βιτρίνα, τον ψαχουλεύει η κοινή γνώμη, και ο εισαγγελέας, καμιά φορά. Όταν το Κράτος ξυπνάει απ’ τον λήθαργο και ψάχνει για λεφτά. Και, βέβαια, ο πολιτικός οφείλει να είναι αληθινός και φιλαλήθης. Και στα μικρά, «εξ όνυχος γαρ τον λέοντα γιγνώσκεις».

ΜΕ το πρώτο «τεστ», ο κ. Παπαντωνίου δεν υπήρξε φιλαλήθης. Κάτι «ψιλό» έπιασε η απόχη και το αρνήθηκε κατηγορηματικά. «Για συνωνυμία πρόκειται και δεν έχω καμιά σχέση». Ωστόσο είχε, και του χρεώσαμε πόντους. Τα παραπέρα έχουν να κάνουν με περαιτέρω εισαγγελική έρευνα για «αδικαιολόγητο» και…διακινούμενο χρήμα. Εμείς περιμένουμε.

ΤΟ χαμόγελο του Γιάννου πέτρωσε. «Το λουλούδι στο βάζο χαμογελάει, αλλά δεν γελάει πια».