Ελεύθ. Ε Πολίτης
Μέσα στο προβληματισμό που δημιουργήθηκε με το αν πρέπει η όχι να υπάρχει το μάθημα των θρησκευτικών, αλλά και ποια μορφή χρειάζεται να έχει, ξαναβγήκε στο προσκήνιο, εντελώς απροκάλυπτα αυτή τη φορά, η έντονη ιδεολογική διαμάχη ενός συντηρητικού σκληροπυρηνικού θρησκευτικού πυρήνα και μιας προοδευτικής ομάδας πολιτών…
Με δηλώσεις τοποθετήσεις, αντεγκλήσεις για ένα θέμα που δεν άφορα κανέναν άλλο παρά μόνο την εκπαιδευτική κοινότητα. Και τραβά κορδόνι… σε εποχή κρίσεων.
Πως φτάσαμε όμως μέχρι εδώ; Τα πράγματα είναι απλά! Από το 1900 και μετά στην Ελλάδα εμφανιστήκαν μικρές ομάδες πιστών χριστιανών με επικεφαλείς κληρικούς και λαϊκούς θεολόγους οι οποίοι είχαν σπουδάσει ή είχαν έρθει σε επαφή με θεολόγους που είχαν σπουδάσει σε Προτεσταντικές Θεολογικές Σχολές του εξωτερικού.
Με όραμα τον επανευαγγελισμό της Ελλάδας στο πέρασμα των χρόνων δημιουργήθηκαν θρησκευτικά σωματεία και οργανώσεις. Με την πάροδο του χρόνου απέκτησαν δύναμη και εξουσία. Φυσικά η διαστρεβλωμένη προτεσταντική διδασκαλία τους, απομόνωνε εντέχνως κομμάτια από την Καινή Διαθήκη ερμηνεύοντας αυτά κατά το δοκούν, ενώ πολλές φορές η διδασκαλία τους και οι αρχές τους διέφεραν εντελώς από τη διδασκαλία τους Ευαγγελίου.
Εξυπηρετώντας ταυτόχρονα διαφόρους άλλους σκοπούς, εξαπλωνόταν σαν τερηδόνα μέσα στην ελληνική κοινωνία. Έτσι κάποιοι άνθρωποι καλή τη πίστη πείστηκαν για την αγαθότητα των σκοπών τους και τους ακλούθησαν. Εάν όμως βρισκόταν κάποια αντίθετη άποψη που προκαλούσε αφύπνιση ή εμπόδιο στα σχεδία του οργανωσιακού πύρινα, υπήρχε άριστος μηχανισμός φίμωσης των αντιφρονούντων με συνοπτικές διαδικασίες.
Έτσι ταλαιπωρούνταν άδικα άνθρωποι, ενώ κάποιοι πιστεύοντας ότι είναι χριστιανοί ελαφρά τη καρδία καμάρωναν στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία απολαμβάνοντας του σεβασμού κλήρου και λαού.
Μεσα σε αυτό το κλίμα το μάθημα των θρησκευτικών – πως ήταν άλλωστε δυνατόν να ξεφύγει;- διδασκόταν τότε με τρόπο κατηχητικό. Προτείνονταν μάλιστα από τους διδάσκοντες της εποχής πολύ σκληρές γραμμές και πρακτικές προκειμένου κάποιος να κερδίσει τον πολυπόθητο παράδεισο και να γλιτώσει από τα υψηλής θερμοκρασίας καζάνια της κολάσεως.
Οι αντιδρώντες σήμερα στο μάθημα των θρησκευτικών είναι συνήθως οι άνθρωποι που αντιδρούν σε ότι έχει σχέση με την εκκλησία, φτάνοντας πολλές φορές εγνωσμένα σε ουτοπικές και ανεφάρμοστες προτάσεις.
Για να πούμε όμως και του στραβού δίκαιο οι άνθρωποι που αντιδρούν δεν έχουν πάντα τόσο άδικο, ούτε είναι κακοί και αρνητές, άνθρωποι πληγωμένοι είναι. Οι τότε δάσκαλοι, τους οδήγησαν σε μια λανθασμένη εικόνα και σε τραγικές παρανοήσεις για το τι είναι Χριστιανισμός και τι Εκκλησία.
Στάθηκαν άτυχοι και σε κακή ιστορική συγκυρία -όπως και τόσοι άλλοι άνθρωποι μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας- όταν από τις δεκαετίες του 1930 ως το 1980 και λιγότερο μετά, γιατί «έφαγαν με το κουτάλι» όλη την «κατήχηση» από τις θρησκευτικές οργανώσεις. Φυσική συνέπεια ήταν ψυχικά συμπλέγματα, ιδεολογικές αγκυλώσεις και τραυματικά βιώματα της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας, που δημιουργήθηκαν στους ανθρώπους αυτών των γενεών, να τους οδηγούν στις απόψεις που εκφράζουν σήμερα.
Είναι λοιπόν κατά ένα μέρος λογικό, να είναι επιφυλακτικοί με το μάθημα των θρησκευτικών. Κανείς σώφρων άνθρωπος δε θα ήθελε να ταλαιπωρηθεί το παιδί του βάζοντας το σε κίνδυνο να πιστέψει λανθασμένες θεωρίες, που κάποτε διδάχτηκε και ο ίδιος.
Η λογική της απόρριψης των πάντων είναι και αυτή μια άμυνα, η οποία πολλές φορές επιλέγεται ακούσια ως η καλύτερη λύση, προκειμένου να ιαθούν τα τραύματα και να επουλωθούν πληγές.
Θα ήταν όμως ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα από την πλευρά των αντιδρώντων στο μάθημα των θρησκευτικών, να γίνει μια έρευνα για την διδακτέα ύλη αλλά και το πώς διδάσκεται σήμερα το μάθημα από τους νεότερους θεολόγους.
Ίσως και με μια εξ΄ αρχής ανάγνωση του Ευαγγελίου, ανακαλύψουν ότι οι πεποιθήσεις τους δεν διαφέρουν και πολύ απ’ όσα είπε ο Χριστός.
