Η διαστροφή της δημοκρατίας μέσα στο δυτικό μοντέλο ζωής

Γράφει ο «αναγνώστης»

Η δημοκρατία είναι τρόπος σκέψης, είναι παιδαγωγική του «γίνομαι» και όχι του «φαίνομαι». Είναι αναζήτηση της κοινής ευημερίας και όχι της…

προσωπικής ιδεολογίας, είναι άθληση πίστεως στην παράδοξη κι όμως αγαθή συμπόρευση με τον άλλον εντός της «αναρχίας» (σύμφωνα με την πραγματική έννοια της λέξης κι όχι με τον ορισμό των κουκουλοφόρων) και εκτός της δικτατορίας. Είναι εξήγηση στην συλλογική σύγχυση, είναι ελεύθερο άνοιγμα στην ομοφωνία και έξοδος από την λογομαχία, είναι εμπειρία πολιτισμού, είναι τρόπος ασκήσεως της πολιτικής που γεννά πολυτροπία στις δραστηριότητες των πολιτών. Έτσι την ονειρευτήκαν την δημοκρατία και έτσι την είχαν στο μυαλό τους όλοι οι μεγάλοι πολιτιολόγοι, από τον Πλάτωνα και τις Αρχαίες Πόλεις, μέχρι τα Κοινόβια του Αγίου Όρους και τον Μακρυγιάννη. Όμως την καταντήσαμε δάνειο πολίτευμα του Έθνους μας, μεταπρατικό σύστημα της Δύσης, θεσμικά ανίσχυρη στην παραπολιτική, και φαινομενικά ισχυρή έναντι της χούντας. Διότι το μόνο επιχείρημα για τα καλά και τα δίκαια της δημοκρατίας στην χώρα μας, είναι η απειλή και ο φόβος των συνταγματαρχών, τα κανόνια των τανκς και ο τρόμος της δικτατορίας

Όμως αν αυτή την στιγμή η δημοκρατία είναι το τελευταίο πολίτευμα που ενώνει τον λαό με το κράτος στα πλαίσια μίας εποικοδομητικής σχέσης και παρ’ όλα αυτά η χώρα είναι καζάνι που βράζει, τότε ή δεν έχουμε δημοκρατία ή δεν έχουμε κάτι άλλο και παραμένουμε σε μία σχετική τυραννία από μία απόλυτη και ολοκληρωτική καταδυνάστευση. Άρα τι κάνουμε; Ξενιτευόμαστε! Όχι! Όχι έτσι! Εγώ θα μείνω εδώ, καλώς ή κακώς εγώ εδώ θα μείνω. Εδώ θα μείνω με πίστη σ’ αυτό που μου παρέδωσαν οι προγόνοι μου… Εδώ θα μείνω…. Αν μάθω να αγαπώ την πατρίδα μου, ίσως τότε να φιλοξενήσω την ξένη παράδοση με διάκριση κι όχι με καχυποψία. Εδώ θα μείνω και θ’ αγωνιστώ διότι δεν μ’ αρέσουν τα μοντέλα ζωής! Ούτε το σουηδικό, ούτε το αμερικάνικο, ούτε το κινέζικο. Απεχθάνομαι τα μοντέλα ζωής, μου θυμίζουν τα καλλιστεία κι απ’ τα καλλιστεία τώρα τελευταία άκουσα ότι βγαίνουν και πόρνες. Δεν είναι προς εκπόρνευση η ψυχή μου, ούτε το σώμα μου το καινούργιο μοντέλο της audi για να κάνουν οι πολιτικοί crash test με νομοσχέδια που ρίχνουν λάδι στον δρόμο μου. Και εκτός απ’ αυτά, κάπου άκουσα ότι το σουηδικό μοντέλο ζωής απέτυχε, διότι μου είπαν, πώς κάποιοι νεαροί αυτοκτονούν από ανία. Ούτε το κινέζικο πέτυχε, γιατί κάπου άκουσα ότι οι κινέζοι δουλεύουν για μία χούφτα ρύζι. Μάλλον ούτε και το αμερικάνικο, γιατί κάπου διάβασα για το τέλος του American Dream. Δεν μ’ αρέσει να τρώω χάμπουργκερ, να διαβάζω πορνογραφήματα, να βλέπω το αmerican idol με pop corn στον καναπέ, και να ψηφίζω τον λιγότερη ψεύτη. Δεν το γουστάρω! Φοβάμαι να ζήσω σαν λογισμικό στον υπολογιστή του κάθε μιζαδόρου της παραπολιτικής. Θέλω να ζήσω σαν έλληνας. Γουστάρω το ελληνορθόδοξο μοντέλο ζωής. Εκεί την βρίσκω. Με τους βίους των αγίων, με την ελπίδα για την αιωνία ζωή, με την κληματαριά και το αγιόκλημα στα ποιήματα του Ελύτη, με το αιγαίο πέλαγο και με τους θρύλους των προγόνων μου. Έτσι την βρίσκω, να μην έχω ευρώ στην τσέπη κι όμως να είμαι σίγουρος ότι δεν θα μου ’λείψει τίποτα. Εκεί είναι η ψυχή μου, στο Πάσχα του Χριστού, στο καντήλι που μου ’μαθε η γιαγιά μου, στην φωνή του Στελάρα μου, του δικού μου τραγουδιστή όχι ενός απρόσωπου μουσικού ειδώλου. Δεν γουστάρω να τραγουδώ το «give me to me right», γουστάρω να τραγουδάω το «βραδιάζει» και να ξέρω ότι εκεί που θα πάω δεν βραδιάζει ποτέ, είναι αιώνιο φως, κι ας βραδιάζει τώρα, το σκοτάδι παρέρχεται και ήδη ανατέλλει ο ήλιος της δικαιοσύνης. Γουστάρω να βλέπω τα πράγματα καθαρά, την Ακρόπολη αφτίασιδωτη, και το νόημα της κρυστάλλινο, ακριβώς όπως μου το παρέδωσαν οι πρόγονοι μου. Τους ποιητές μου θέλω, έξω από ιδεολογίες, να μου «σκουντάνε» την σκέψη, με την «τρικλοποδιά» του ποιητικού τους λόγου, κάτω να την ρίχνουν και να δημιουργούν ανάγκη για ανάταση, ξανά και ξανά, ατέλειωτα, κάτω να με ρίχνουν απ’ τον «θρόνο» της γνώσης, κι εγώ να σηκώνομαι, να επαναστατώ, ξανά και ξανά, να μου γκρεμίζουν τον κόσμο στην φαντασία μου, κι έτσι νόημα να δίνουν να τον φτιάξω ξανά, σαν αθλητής του πνεύματος, σαν μάστορας του νου μου.

Όχι, ο δυτικός τρόπος ζωής, δεν έχει χαρά! Είναι ο καλύτερος τρόπος ζωής για να συζώ με τον θάνατο, να σκάβω τον λάκκο του αδερφού μου και να πιστεύω ότι αυτός φταίει που δεν μ’ αγάπησε ποτέ. Δεν γουστάρω τον Αντίχριστο και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, γουστάρω τον Χριστό και την Παλαιά Τάξη Πραγμάτων, δεν ηδονίζομαι με το αίμα, γουστάρω νερό και Πνεύμα. Από Πνεύμα θέλω να γεννηθώ, όχι από το αίμα του αδερφού μου που γίνεται αιώνιο βάρος στην ψυχή μου. Δεν μ’ αρέσουν τα κέρατα, μ’ αρέσει ο σταυρός! Μ’ αρέσει το «δοξαστικόν» του Ελύτη που μιλά για «το λιγάκι πουκάμισο που τρώει ο αέρας», δεν μ’ αρέσει ‘‘το φαρδύ πουκάμισο που παλεύω απεγνωσμένα να το χώσω στο τζιν μου με την αμερικάνικη ζώνη, κι αυτό όλο και πιο πολύ να τσαλακώνεται και να μου σπάει τα νεύρα’’. Γουστάρω να είμαι «ο σπόρος που πεθαίνει» όπως είπε ο Σεφέρης, κι όχι χωράφι για σπορά του καταναλωτικού μοντέλου. Γουστάρω τον νόμο του Χριστού, κι όχι τον νόμο του δυνατού. Γουστάρω το «βαστάζετε τα βάρη των άλλων», κι όχι το «πατήστε επί πτωμάτων, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Το θεωρώ βλακεία να χρησιμοποιώ την μόρφωση μου για να πλανέψω τον συνάνθρωπο μου. Κάπου εκεί ανάμεσα στην μόρφωση που γίνεται όπλο και στο όπλο που αντικαθιστά τον διάλογο, βρίσκεται αυτή την στιγμή η «δημοκρατία» των κομμάτων. Έγινε δηλαδή μέσο επιβολής του δυνατού προς τον αδύνατο. Κάτι ανώτερο από τον άνθρωπο, που φτιάχνεται από ανθρώπους για να δημιουργεί κοπάδια. Έτσι την αντιλαμβάνονται οι κομματάρχες κι έτσι την κατάντησαν. Παγκόσμιο άσυλο του κάθε δικτάτορα. Υπόγεια κρυψώνα των ρατσιστών και των τυράννων. Εκοσμικευμένο μοναστήρι της πνευματικής πορνείας των οικουμενιστών. Ένωση του λαού με το παρακράτος, τυχοδιωκτικό συλλαλητήριο των προπαγανδιστών. Κίνημα έγινε κι η δημοκρατία. Αρχικό κίνημα των επιμέρους κινημάτων του εικοστού αιώνα. Συνδικαλισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κομματόσκυλο του τσομπάνη της βουλής. Νοητή μάντρα των άλογων προβάτων. Παρεκκλήσι στον ναό του Σολομώντα. Καθαρίστρια της εβραϊκής στοάς. Έτσι την κατάντησαν την δημοκρατία. Κι η Ελλάδα; Παλαιστίνη των Βαλκανίων. Τηλεοπτική κορνίζα του CNN και του BBC. Πρωινό μαγκαζίνο των διεθνιστών και των οικονομικών δολοφόνων.

Και το μίσος, ατέλειωτο! Όμως όσο κι αν προσπαθούν να την ξεκάνουν, δεν πεθαίνει η Ελλάδα. Είναι το τελευταίο λίκνο αγίων. Αν πεθάνει η Ελλάδα τότε ο κόσμος γυρίζει σε μία προ χριστιανική εποχή, κι επειδή ο Χριστός δεν ξανασταυρωνέται, τότε αλίμονο μας. Όχι δεν θα γίνει το όνειρο των πολυεθνικών πραγματικότητα. Αστόχησαν με τα λεφτά και με τα ευρωπαϊκά δώρα, θα μπουν με την βία; Δεν γίνεται. Η Ελλάδα έχει την ορθοδοξία και τους ήρωες της, δεν μπορεί να σβήσει το φως της. Έχει τους αγίους της και την δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Δεν κλέβονται αυτά, είναι αδιάρρηκτα και αιώνια. Γι’ αυτό νεοέλληνα φύγε μακριά απ’ τους διεθνιστές. Είναι υπάλληλοι των διεθνών οργανισμών, κι εσένα οι ήρωες σου πολέμησαν για την ελευθερία όχι για μια κενή ιδεολογία με μασονικό περιεχόμενο. Αγάπα τους ήρωες σου, μιμήσου τον βίο τους, αν μπορείς κάνε θυσίες για τα παιδιά σου, μίλα άφοβα, αληθινά και ελεύθερα. Το χειρότερο που μπορεί να σε βρει είναι να φύγεις δίχως μαρτυρία για την αλήθεια από αυτό τον κόσμο. Και το καλύτερο, να αδειάσουν κάνα σαρανταπεντάρι πάνω σου, και να σε κάνουν μάρτυρα της αλήθειας και ομολογητή της πίστεως! Ω! Δεν φαντάζεται κανείς τη δόξα που έχουν οι μάρτυρες στον ουρανό! Αν το ξέραμε θα παρακαλάγαμε η ζωή μας να είναι ένα καθημερινό μαρτύριο! Δεν το ξέρουμε όμως, και γι’ αυτό κυνηγάμε τις ανέσεις. «Εγώ είμαι ο μάρτυρας, ο πιστός και αληθινός», λέει ο Χριστός στην Αποκάλυψη του Ιωάννη! Ω! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και αγαλλίαση, από το να πεθάνει ο χριστιανός μαρτυρώντας την πίστη του στον Χριστό! Αιώνια τιμή και δόξα σε οποιονδήποτε πεθάνει για την πίστη και την πατρίδα, όνειδος και μαρασμός όμως, σ’ όποιον θελήσει να φιμώσει του ομολογητές του Αγίου Πνεύματος.

Από τους εβραίους αφαιρέθηκε η βασιλεία των ουρανών και παραδόθηκε στους Έλληνες, εδώ είναι το Άγιο Πνεύμα, εδώ τρέχει το Τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, πότε στα εκκλησάκια του Αιγαίου και πότε στα αγιασμένα χώματα της Κέρκυρας που πάτησε ο άγιος Σπυρίδων. Εδώ τρέχει ο Άγιος Κύριος, μυστικά και ταπεινά, από εδώ πολεμάει τον σατανά, και εδώ θα τον στριμώξει ο Άγιος Κύριος, όπως στρίμωξε ο Περικλής τους πέρσες στην Σαλαμίνα. Εδώ αναπαύεται ο Άγιος Κύριος, στο σπιτάκι του φίλου του στην Αίγινα, του αγίου του φίλου, του αιώνιου φίλου του. Εδώ αναπαύεται ο Άγιος Κύριος, στης Αττικής τα σπίτια που τον τιμούν με αλήθεια, στα μοναστήρια της ηπείρου που ζουν ταπεινά, στο αίμα των Νεομαρτύρων που έχει ποτίσει κάθε γωνιά αυτού του τόπου. Κι όταν θελήσει να επιτεθεί, όταν δει ότι ο λαός είναι έτοιμος να δεχτεί την Ορθόδοξη Πίστη, πάει στο Άγιο όρος, κι από εκεί ξεκινάει τον πόλεμο εναντίον του κοσμοκράτορα του αιώνα τούτου. Άρα μην απορεί κανείς γιατί ο διάβολος θέλει να διαλύσει την Ελλάδα, είναι πασιφανές, εδώ είναι το Πνεύμα του Θεού, και ο μοχθηρός σατάν πιστεύει ότι αν οι έλληνες αρνηθούν την αγιασμένη πίστη τους και ζήσουν όπως οι αμερικάνοι, τότε ο Άγιος Κύριος θα βγει έξω και θα εγκαταλείψει την Ελλάδα μη θέλοντας να παραβιάσει την ελευθερία των ελλήνων (όταν εκείνοι τον αρνηθούν). Αυτά πιστεύει ο σατάν και καταστρώνει σχέδια, όμως πάλι έχει αστοχήσει, πάλι χαμένος είναι από χέρι, καμένο χαρτί που λέει κι ο λαός. Κάποια στιγμή όμως το Πνεύμα του Θεού θα βγει έξω με την θέληση του όταν θα έχει πληρωθεί η ασωτία και ο άνθρωπος της αμαρτίας θα κάνει την εμφάνιση του (επιστολή προς Τιμόθεο κεφ. εδ. ). Τώρα όμως όλοι οι έλληνες πρέπει να σώσουν την δημοκρατία, μάλιστα την Ελληνική, όπως την παρέλαβαν από τους αρχαίους προγόνους τους.

Κάποτε ψέλναμε όλοι μαζί: απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά! Κι αφού την Ελλάδα την έχουμε γραμμένη, γιατί δεν ψέλνουμε «απ΄ τα έδρανα βγαλμένη, των κομμάτων τα ιερά», παρά το παίζουμε φιλόξενοι Έλληνες και αντιχουντικοί, την ώρα που ο πολιτισμός μας ομιλεί την γλώσσα των διαφωτιστών; Όχι, Ελλάδα! Η θα πεινάσεις και θα βγεις από τα κόκκαλα σου όπως οι ήρωες του έθνους ή θα προσκυνάς το κόμμα που σου ’κανε το μυαλό απόκομμα της γαστέρας σου. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει για την δημοκρατία! Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για το κράτος του δικαίου και την απεμπλοκή του λαού από τα εκβιαστικά διλήμματα των εξουσιαστών. Δεν υπάρχει, όσο και να ψάχνεις, δεν υπάρχει! Η δημοκρατία βιάζεται από την πληθώρα των αγαθών και την καλοζωία των εξουσιαστών, όμως κι οι εξουσιαστές πρέπει να βιαστούν… Πρέπει να βιαστούν από την λιτότητα των φαγητών, από το «λίγο και το απλό», από το δόξα το Θεό! Από τον λόγο τον καλό, που κάνει τα ξινά ροδάκινα γλυκά σαν πετιμέζια… από τον βίο το ταπεινό που κατεβάζει τα θεωρία της βουλής στα τσαρούχια του Καραϊσκάκη… από τον τρόπο τον φτωχικό που έχει την αρχοντιά για έπαθλο απέναντι στον εκβιασμό… Για την «αιώνια την θύμηση» απέναντι στην «προσφορά και την ζήτηση», για τον καιρό της αθωότητας απέναντι στους φασίστες της ανθρωπότητας, για το «λίγο το λάδι» και όμως αρκετό, απέναντι στο φιλέτο το τσιγαριστό… Από τις ύβρεις στον λόγο τον καλό, κι από τον φόβο στην θυσία για τον κοινό σκοπό.