Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΩΝ ΕΛΕΩ ΚΡΙΣΗΣ

κατά την διάρκεια των παρελάσεων των εθνικών μας εορτών,σχολεία ολάκερα να παρελαύνουν με ενδυμασία η οποία και τούτη δεν συνάδει με το ύφος της εορτής διαμαρτυρόμενα για την οικονομική κρίση,καθώς και μαθήτριες και μαθητές ενδεδυμένους προκλητικά αλλά και με μια γενικότερη στάση και σκεπτικό προκλήσεως, λες και οι παρελάσεις έχουν πάρει πλέον την μορφή “ευκαιρίας διαμαρτυρίας” για τα κακώς κείμενα.

Κάποιοι ως δείχνουν τα πράγματα έχουν εκλάβει την επέτειο των εθνικών μας εορτών ως έναν τρόπο διαμαρτυρίας όπως προείπα,κάτι το οποίο δεν έχει καμία μα καμία σχέση με το γεγονός της τιμής της μνήμης όσων έπεσαν για αυτόν τον τόπο,η θυσία τους δέ,  όχι μόνον δεν δείχνει να μας παραδειγματίζει αλλά τουναντίον η ευκαιρία που κάποιοι βλέπουν για διαμαρτυρία,απαξιώνει την ιστορία και κατά την άποψη μου όχι άσκοπα και χωρίς βαθύτερα και σκοτεινότερα αίτια.

Αν κάποιος πολίτης αυτής της χώρας θα ήθελε να διαμαρτυρηθεί για τα κακώς κείμενα και τους κακούς πολιτικούς,θεωρώ πως έχει την ευκαιρία να το κάνει 363 ημέρες τον χρόνο και ποτέ κατά την διάρκεια των εθνικών μας εορτών,η μη φρόνιμος ελευθερία σε αυτόν τον τόπο έχει ως αποτέλεσμα την σημερινή κρίση μαζί με την ψευδοελευθερία η οποία βολεύει συνειδησιακώς πολλούς εκ των κυβερνόντων αλλά δυστυχέστατα και των πολιτών αυτής της χώρας,οι οποίοι ελέω δημοκρατίας και κρίσης διαλύουν και δολοφονούν καθημερινά τις συνειδήσεις της νέας κυρίως γενιάς η οποία θα όφειλε να μας ενδιαφέρει το περισσότερο,βάζοντας μόνοι τους την ταφόπλακα στο μέλλον των δικών τους παιδιών αλλά και του έθνους των Ελλήνων.

Οι τεράστιες επίσης αλλαγές στον εθνοκοινωνική σύνθεση της χώρας οδηγούν αναγκαστικώς σε κατάλυση εκ των έσω των εθνικών συμβολισμών με οτι και αν αυτό σημαίνει για το εγγύς και απώτερο μέλλον και τροφοδοτούν εξελίξεις μη προβλέψιμες που θα σημάνουν κάποια στιγμή το τέλος της χώρας όπως την γνωρίσαμε,εάν δεν μπεί κάποιο μέτρο σε όλα αυτά.

Η κρίση δε,ας ειδωθεί ως ευκαιρία για τον επανελληνισμό,την επάνοδο στις πραγματικές αξίες του Ελληνισμού και οχι την διόγκωση του αφελληνισμού τον οποίον επιδιώκουν τα κέντρα της παγκοσμιοποίησης που σκοπό έχουν την περαιτέρω διάλυση του κοινωνικού ιστού μιάς χώρας με ιστορικό παρελθόν η οποία όμως στην παρούσα φάση της δεν έχει παρά ένα αβέβαιο μέλλον εμπρός της,στέκοντας ανίκανη να διαχειριστεί το βάρος του ιστορικού της παρελθόντος,χαμένη στο παρόν το οποίο η ίδια δημιούργησε μέσω της απάθειας που την διακρίνει,της δημιουργίας μη – πολιτών κατά την αρχαιοελληνική έννοια,της ασυδοσίας που βαφτίστηκε δημοκρατία και όλων αυτών που φαίνονται άσχετα αναμεταξύ τους,όμως αν κάποιος τα δεί στο βάθος του χρόνου,δείχνουν να εξυφαίνουν ένα εφιαλτικό σχέδιο αποδόμησης ενός πραγματικού εθνικού κράτους και την αντικατάσταση του απο ένα δήθεν πολυπολιτισμικό έκτρωμα το οποίο μόνον λύση δεν αποτελεί.

Ο εθνικισμός,ήτοι η έμπρακτος αγάπη πρός την πατρίδα οτι και να προσπαθούν να κάνουν κάποιοι θα είναι ο τελικός νικητής,μιάς και αποτελεί αρχετυπική συμπεριφορά του ανθρώπου,όποιος δε σχεδιάζει επί χάρτου αλλά και κάνει έργα εναντίον του στην ουσία αντιβαίνει στην ίδια την φύση του τελευταίου,κοντόφθαλμες προσπάθειες με σκοπό το κέρδος δεν πρόκειται μακροπρόθεσμα να βρούν το παραμικρό έρεισμα,δυστυχώς για τους λίγους και ευτυχώς για τους πολλούς,χωρίς αυτό να σημαίνει πως η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης του καθενός εξ ημών δεν θα πρέπει να αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητος μας.

Την μνήμη των ηρώων μας και το παραδειγματικό χαρακτήρα της θυσίας τους,δεν μπορεί κανείς ακούσια ή μή να την λερώσει,εμείς όμως θα κριθούμε απο την ιστορία ως συνδιαμορφωτές του μέλλοντος με την παρουσία μας ως έχει αλλά και με την απάθεια που μας διακρίνει,μαζί με τις συνέπειες αυτής της ανώριμης στάσης.