Μια συχνή προτροπή από φίλους και γνωστούς σε ζευγάρια που βρίσκονται σε κρίση και οδεύουν τον χωρισμό είναι να κάνουν μια ακόμα προσπάθεια. Πολύ συχνά όμως η προσπάθεια είναι…
..παρεξηγημένη έννοια.
Γράφει ο ψυχοθεραπευτής, παιδοψυχίατρος και συγγραφέας, κύριος Δημήτρης Καραγιάννης.
Η προσπάθεια είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για να ταλαιπωρηθείς να αποκάμεις και να αποδειχθεί ο κόσμος σου μάταιος και εσύ αδύναμος. Προσπαθεί κάποιος όχι για τον εαυτό του, όχι για την προάσπιση της χαράς του αλλά για να έχει το άλλοθι ότι δεν τα παράτησε δίχως να το παλέψει. Προσπαθεί να δείξει στους άλλους ή στον εαυτό του ότι τα πράγματα τελικά ήταν μοιραία και δεν μπορούσαν να πάνε διαφορετικά.
Σε αυτή την περίπτωση η προσπάθεια γίνεται αυτοσκοπός και εφόσον δεν καρποφορήσει όπως συνήθως γίνεται αφήνει αποκαμωμένους και αποκαρδιωμένους τους ανθρώπους. Ο δρόμος για την απώλεια είναι στρωμένος με ημιτελείς άγονες προσπάθειες.
Όταν μια γυναίκα πηγαίνει σε ένα κλασσικό σεξολογικό κέντρο λέγοντας ότι ο άνδρας της δεν ενδιαφέρεται πλέον για εκείνη. πιθανώς γιατί η σχέση τους έχει βαλτώσει ή γιατί έχει κάνει μια εξωσυζυγική σχέση σχέση, τότε η απάντηση κινείται στο πλαίσιο του να περιποιηθεί τον εαυτό της , να φορέσει ένα πιο προκλητικό ρούχο ή να του προσφέρει μια άλλη μορφή σεξ που αυτός θα επιθυμούσε προκειμένου να τον τραβήξει ξανά κοντά της.
Μια τέτοια στάση όμως, φέρνει τη γυναίκα σε δυσάρεστη θέση να προσπαθεί με αβέβαια αποτελέσματα. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο άνδρας της θα ανταποκριθεί. Τότε η γυναίκα θα νιώσει αφόρητο πόνο και οργή τόσο για τον άνδρα της όσο και για τον εαυτό της. Στην αντίθετη πάλι πιθανότητα που ο σύζυγος θα ανταποκριθεί το αποτέλεσμα θα είναι και πάλι αρνητικό καθώς θα νιώσει ότι το ενδιαφέρον του δεν αφορούσε στην ίδια αλλά στις τεχνικές που εφάρμοσε.
Ο υπαρξιακό συστημικός θεραπευτής σε αυτές τις περιπτώσεις έχει μια εντελώς διαφορετική οπτική. Καταρχάς θέλει να θέτει στη γυναίκα το ερώτημα αν όντως ενδιαφέρεται γι αυτή τη σχέση τη συντροφική αλλά και για την προσωπική της πορεία. Η κρίση στην συντροφική σχέση γίνεται ευκαιρία για ανασκόπηση της προσωπικής πορείας.
Η υπαρξιακή θεραπευτική στοχεύσει στην ανασύνταξη των προσωπικών δυνάμεων και στον επαναπροσδιορισμό των προσωπικών στόχων ζωής, δίχως πλαστές ενοχές και μεμψίμοιρες αυτοκατηγορίες.
Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι μέσα στην πάλη της επιβίωσης δεν είναι δύσκολο να χαθούν στη διαχείριση της καθημερινότητας και να χάσουν την ομορφιά της ίδιας της ζωής. Να βρίσκονται κοντά στους ανθρώπους που αγαπούν και να δυσκολεύονται να εκφράσουν την αγάπη τους. Να ζουν σημαντικά γεγονότα στην εργασία τους και να μοιράζονται μόνο την κούρασή τους. Να παρασύρονται στη ρουτίνα και να χάνουν τη δυνατότητα να εκπλήσσονται.
Να περιποιούνται την εμφάνισή τους όταν είναι να βγαίνουν έξω αλλά όχι όταν είναι σπίτι τους. Να γκρινιάζουν γι΄αυτά που έχουν επιλέξει να κάνουν και να ξεχνούν ότι κανείς δεν τους υποχρέωσε να ζουν με αυτόν τον τρόπο. Να καταγράφουν ως αυτονόητο ό, τι με προσπάθεια κατέκτησαν και να μην το εκτιμούν.
Είναι αρκετοί αυτοί που δεν χωρίζουν για χάρη των παιδιών και για να μη καταστραφεί η οικογένεια αλλά ουσιαστικά ο γάμος τους να είναι νεκρός και τα παιδιά να ζουν σε περιβάλλον απογοήτευσης, πίκρας και διαρκών υπαινιγμών και ανοιβαίων προσβολών.
Σε μια πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας, κάτω από τα κουδούνια της, κάποιοι προφανώς νέοι θυμωμένοι είχαν γράψει με μαύρη μπογιά. “Εδώ δε ζουν οικογένειες, υπάρχουν μόνο οικογενειακοί τάφοι!”
Εντυπωσιάστηλα με την ένταση του μηνύματος. Κάθε μέρα που περνούσα από μπροστά επιβεβαίωνα την απόφασή μου να εργαστώ ώστε τα σπίτια να είναι εργαστήρια ζωής και λειτουργικών σχέσεων για τους κατοίκους τους. Δε μπορώ όμως να μην αναρωτηθώ για τους κατοίκους της πολυκατοικίας αυτής που δεν αντέδρασαν. Άφησαν το γκράφιτι απείραχτο για τουλάχιστον δυο χρόνια επιβεβαιώνοντας την κατάσταση νεκροταφείου.
Η θεραπευτική υπαρξιακή πρόταση λοιπόν, είναι ότι η γυναίκα δεν πρέπει να προσπαθήσει να γίνει ελκυστική στα μάτια του συντρόφου της αλά στην ίδια. Να ανανεώσει την ερωτική της διάθεση όχι απλώς προς τον άνδρα της ή προς την την επιθυμία της ερωτικής συνεύρεσης αλλά στο σύνολο της ζωής της. Να διαλύσει τα όποια ίχνη μιζέριας που διαβρώνουν επικίνδυνα την ύπαρξη.
Να μην ασχολείται με την ανταπόκριση ή μη του άνδρα της αλλά να συνεπαίρνεται από τη δική της ευρηματικότητα στο αν ξαναανακαλύπτει μια ζωή με νόημα. Η στάση αυτή ισοδυναμεί με υπαρξιακή αναγέννηση και γι αυτό δεν είναι τυχαίο που χρησιμοποιούνται ως συνώνυμοι οι όροι “ερωτική” και “αναστάσιμη” ζωή.
Αν κάποιος πορεύεται έτσι αισθαντικά στη ζωή του τότε οι πιθανότητες να είναι ελκυστικός για τον σύντροφό του είναι σημαντικές. Αν όμως ο άλλος είναι εγκλωβισμένος στις αγκυλώσεις του και δεν μπορεί να εμπνευστεί από τη στάση του συντρόφου του τότε αυτός θα είναι που θα χάσει.
Η κλινική εμπειρία με ζευγάρια που βρέθηκαν σε κρίση καταγράφει ότι ο σύντροφος που άκριτα προτίμησε την εύκολη λύση της φυγής είναι αυτός που τελικά θα μετανιώνει για την παρορμητικότητά του.
Η απόφαση να υπερασπιστείς ευχαριστιακά τη ζωή σου και τις επιλογές σου είναι ένα άθλημα που απαιτεί την υπέρβαση της ατομικότητάς σου. Τη διαρκή προσωπική άσκηση. Ο έρωτας αποτελεί πηγή έμπνευσης για τον αγώνα και όχι απαλλαγή από αυτόν.
Η αποστροφή για τις μικρές καθημερινές υλικές ευθύνες αποβαίνει ερωτικό πρόβλημα που η υπέρβασή του αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου όχι μόνο του έρωτα αλλά και της ίδιας της ζωής. Αν ο έρωτας θέλει να διατηρήσει την ορμή του αντιμετωπίζει με τρυφερότητα και ευρηματικότητα τα μικρά καθημερινά γεγονότα και το κοσμοθεωρητικό του υπόβαθρο καταφάσκει στο σύνολο τηα ζωής.