Αναλλοίωτοι στον τόπο και τον χρόνο

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ αλλάζουν τα πράγματα, αν δεν αλλάξουμε. Και δεν είναι το θέμα ποιος κυβερνά, αλλά…

πόσοι (τον) βοηθούν. Όλα συγχωρούνται για τις «εν θερμώ» διαμαρτυρίες απελπισμένων που βγαίνουν στο δρόμο τραβώντας τα μαλλιά τους. Κι από νοοτροπία; «Ο αγώνας συνεχίζεται».

ΝΑ (αυτο)περιοριστεί η εξουσία; Λες να έβαλαν μυαλό οι νομοθέτες μας ψηλαφώντας τις συνέπειες π.χ. του νόμου περί ΜΗ ευθύνης υπουργών; Πολιτικοί ατιμώρητοι και ακαταδίωκτοι τραγανίζουν στο τζάκι τη μίζα και οι επίγονοι δεν θα δουλέψουν ποτέ στη ζωή τους. Δεν θα αγωνιούν για το νοίκι, δεν θα ψάχνουν για δουλειά.

ΤΟ Κοινοβούλιό μας (προ)ετοιμάζεται…υπέρ δημάρχων. Αύριο το ψηφίζουν, μεθαύριο γίνεται νόμος και η ζωή συνεχίζεται. Με έντιμους δημάρχους που δεν θα διωχθούν ποινικά, γιατί ποτέ δεν θα αμαρτήσουν. Κι οι «άλλοι»; Τι κάνουμε για τις λαμογιές (κάποιων) δημάρχων με το επιτελείο τους, που μετράνε από τώρα τα προσωπικά τους…κέρδη από «κατατμήσεις» έργων, ρουσφέτια και τοποθετήσεις; Δεν τους «σκιάζει φοβέρα καμιά» για το σκαμνί με έργο «παραποιημένο» απ’ την ανάληψη ως την παράδοση. (Έχει η πολιτική τους πολιτικούς μας για κάθε χρήση, με αυξημένο το…ένστικτο της αυτοσυντήρησης και αυτοπροστασίας).

ΝΑ ξαναπάμε στα πολιτικά μας ήθη. Γεμάτη μεταπράτες η Ελλάδα των ελλήνων, όσο ν’ «αλλάζουν τα λεφτά τους». Κλείνουν μονάδες παραγωγής κι ανοίγουν καφετέριες. Σε μια στρεβλή αγορά, με σειρά τα καταστήματα (ομοειδών προϊόντων). Τα’ κονομούσε το αφεντικό αισχροκερδώντας και φοροκλέβοντας κι ήταν πρότυπο. Ταιριαστό στην ιστορία μας και στο…ταπεραμέντο του.

ΔΥΣΚΟΛΕΨΑΝ τα πράγματα κι έγινε ατραπός για στριμωξίδι η λεωφόρος της άπλας. Το νιώθουν οι απολυμένοι και βγαίνουν στο δρόμο. Δεν το νιώσαμε οι υπόλοιποι κι αρπάξαμε την αφίσα. Όπως «τότε», με τα προεκλογικά σημαιάκια. Λες και δεν είμαστε οι…μπροστάρηδες της Ευρώπης σε φαρμακευτική δαπάνη, λάτρεις των εισαγόμενων και διεκδικητές του βολέματος.

ΔΕΝ είμαστε (ακόμα) του…”Ποταμιού”, αλλά το’ πε ο Στ. Θεοδωράκης: Καραμανλής και Παπανδρέου (οι νεώτεροι-κληρονόμοι δυο μεγάλων ονομάτων) μπορούσαν να συμπράξουν και δεν το’ καναν. Τώρα, τρέχουμε. Αφρίζοντας μη μας φάνε στη στροφή. Σταθεροί και αναλλοίωτοι, στον τόπο και το χρόνο.