ΤO ΟΧΙ, H ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Ο ελληνισμός της Κύπρου, αφού γνώρισε από το 2002 έως το 2004 με το Σχέδιο Ανάν τον εφιάλτη για την δημιουργία ενός κράτους-υβριδίου της παγκοσμιοποίησης, τώρα… …κατάλαβε για τα καλά τι σημαίνει ευρω-νταχάου και γερμανοποιημένη Ευρώπη.
Μετά την πρόσφατη κυπριακή εμπειρία, όλο και μεγαλύτερος αριθμός πολιτών της Ε.Ε. σταδιακά αντιλαμβάνονται ότι η υποταγή σε ένα κέντρο αποφάσεων και σε ένα ενιαίο τραπεζικό σύστημα είναι το mondus Vivendi που σχεδιάζει το σύστημα της
παγκοσμιοποίησης.
Το πρώτο ΟΧΙ των Κυπρίων τρομοκράτησε το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο των «γιες-μεν» και της κωλοτούμπας γιατί η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου εδώ ταυτίστηκε με την αρχική απορριπτική στάση της κυπριακής Βουλής.
Το αθηναϊκό δημοσιογραφικό κατεστημένο προσπάθησε αμέσως να μειώσει το «ΟΧΙ» του κυπριακού λαού που, διαδηλώνοντας μαζικά απ’ έξω από την Βουλή, το επέβαλε και μέσα σ’ αυτήν.
Η μεγαλύτερη παραπληροφόρηση ήταν πως η πρώτη απόφαση του Eurogroup ήταν καλύτερη από την δεύτερη. Αυτό, όμως, δεν ισχύει.
Όπως λέει ο καλά ενημερωμένος ανταποκριτής Μιχάλης Ιγνατίου, «την υπερψήφιση της πρώτης απόφασης θα ακολουθούσε σε διάστημα ολίγων ημερών και η ισοπέδωση των δύο μεγαλύτερων τραπεζών. Αυτό ήταν και το αρχικό σχέδιο, η υλοποίηση του οποίου θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο και τις υπόλοιπες τράπεζες…».
Το δεύτερο πράγμα που έκαναν τα αθηναϊκά παπαγαλάκια των Βρυξελλών, που καταδίκαζαν και λοιδορούσαν τους Κύπριους, ήταν να μειώσουν τον ρόλο του ρωσσικού παράγοντα.
Τα ίδια φερέφωνα που υποδέχτηκαν με δουλική αγαλλίαση το Σχέδιο Ανάν, οι ίδιοι πεμπτοφαλαγγίτες που έλεγαν το ’74
«Η Κύπρος είναι μακριά»…, μιλούσαν τώρα για «νέα Ορλωφικά» και για «το ομόδοξο γένος» που μας «πούλησε» για τα δικά του συμφέροντα.
Η αλήθεια δεν πρέπει να απογοητεύει αυτούς που λογικά προσβλέπουν σε εναλλακτική στρατηγική συμμαχιών για την Ελλάδα και την Κύπρο για τον λόγο ότι ποτέ δεν έγινε πραγματική προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση τις ημέρες της κρίσης.
Η αποστολή του εξωνημένου Κύπριου υπουργού Μ. Σαρρή στην Μόσχα θύμιζε την αντίστοιχη θεατρική επίσκεψη του ΓΑΠ, πριν τρία χρόνια, όταν ο Πούτιν τού έλεγε «τι ζητάτε, για να σας βοηθήσουμε» και ο γελοίος του μίλαγε για «πράσινη ανάπτυξη» …και πράσινα άλογα, δρώντας ως εντεταλμένος πράκτορας του ΔΝΤ.
Τώρα οι Ρώσσοι είδαν μπροστά τους τον «ληστή με το ένα χέρι» να τους μιλάει στην γλώσσα των Βρυξελλών και, φυσικά, δεν έδειξαν καμμιά προθυμία να ανταποκριθούν. Όπως δήλωσε ο Σιλουάνωφ, ο υπουργός Οικονομικών του Κρεμλίνου,
«Δεν ετέθη κατά τις συζητήσεις θέμα δανείου γιατί οι Κύπριοι ισχυρίστηκαν ότι υπάρχει συγκεκριμένο όριο εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης!». Αντιθέτως, υπήρξε «σιωπή τάφου» από ελληνικής πλευράς για την θετική απάντηση της ρωσσικής Δούμας στις προτάσεις Λιλλήκα για εξεύρεση λύσης.
ηγεσία Πούτιν-Μεντβέντεβ υποψιάζεται πλέον κάθε κίνηση της ελληνικής πλευράς προερχόμενη από Σαμαρά και Αναστασιάδη, οι οποίοι αποτελούν κόκκινο πανί για την Μόσχα λόγω της απόλυτης εξάρτησής τους από το Βερολίνο.
Η «κρίση» πρέπει να αντιμετωπίζεται πολυδιάστατα, βλέποντας όχι μόνο τις οικονομικές της πλευρές αλλά και τις γεωστρατηγικές. Πρόκειται για γενικευμένο κοινωνικό πόλεμο που ίσως εξελιχθεί σύντομα ακόμα και σε θερμοπυρηνικό.
Η Μόσχα είναι λογικό να προσέχει τα γεωπολιτικά και οικονομικά της συμφέροντα, αλλά το μεγαλύτερο έλλειμμα στρατηγικής βρίσκεται στην ελληνική πλευρά, καθώς σε μια τόσο καθοριστική στιγμή δεν υπάρχει Ενιαίο Αμυντικό και Πολιτικό Δόγμα Ελλάδας και Κύπρου.
Αντίθετα, ακούσαμε τον κ. Στουρνάρα να ρίχνει τους Κυπρίους στα σαγόνια των καρχαριών του ταραγμένου χρηματοπιστωτικού ωκεανού με τις δηλώσεις του.
Ο ακρωτηριασμός της Κύπρου ξεκίνησε από την Ελλαδίτικη ψευδο-ευρωπαϊκή νομενκλατούρα της αρπαχτής με το ελληνικό PSI, από το οποίο κλονίστηκαν οι κυπριακές τράπεζες. Η εδώ «δωσιλογοποιημένη» πολιτική κάστα, που νέμεται το χρεωκοπημένο κράτος, δεν γνωρίζει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος εκτός από την υποταγή, το «ανήκομεν εις την Δύσην» …και, προσφάτως, στο Ισραήλ!
Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει λύση στην Κύπρο χωρίς την ενεργό συμπαράταξη της Αθήνας. Η εναλλακτική στρατηγική του απεγκλωβισμού από τον ζουρλομανδύα του Ευρώ, της Τρόϊκας και του ΔΝΤ χρειάζεται επειγόντως να δομηθεί σε ένα πολυδιαστατικό άξονα συνεργασιών: Ευρωπαϊκού Νότου – Ορθόδοξου Βορρά (Βαλκανίων-Ρωσσίας) – Χωρών του BRICS και του αναπτυσσόμενου Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO).
Έχουμε ξένη κατοχή και χρειαζόμαστε ενεργούς συμμάχους στον αντικατοχικό αγώνα απέναντι «στον ασφυκτικό και ατιμωτικό κλοιό του 4ου Ράϊχ», όπως είπε κι ο Μίκης Θεοδωράκης. Κι αυτό περιλαμβάνει, πρώτα και κύρια, μια συνολική στρατηγική συμμαχία με την Ρωσσική Ομοσπονδία, η οποία είναι –και ήταν πάντα- το αντίπαλο δέος της Δύσης στην περιοχή μας και ο παραδοσιακός εχθρός της Τουρκίας.
Σήμερα, η Ρωσσία φαίνεται επιφυλακτική στα ανοίγματά της, δείχνει θυμωμένη με την γλοιώδη στάση των Αθηνών και περνάει το ενεργειακό «φλερτ» της με το Βερολίνο. Όμως, η πραγματική ιστορία δεν θα αργήσει να αναδυθεί από τα βάθη του χρόνου, αρκεί στην Αθήνα να βρεθεί ο λαός στην εξουσία, μέσα από ένα παλλαϊκό μέτωπο πατριωτικών δυνάμεων, ώστε η Μόσχα να έχει σοβαρά κίνητρα για να ανταποκριθεί στο κάλεσμά μας και να μας στηρίξει.
Οι Έλληνες, όπως έγιναν το ανάχωμα για να καθυστερήσει το σχέδιο Μπαρμπαρόσσα και η γερμανική επίθεση στο ανατολικό μέτωπο να καταρρεύσει αργότερα, έτσι και τώρα πρέπει να ξεσηκωθούν και να ξωπετάξουν τα φερέφωνα του νέου Ράϊχ δίνοντας το σύνθημα για την αντεπίθεση στους τοκογλύφους και την διάλυση αυτής της τρισάθλιας ευρωένωσης.
[Απόσπασμα από την εκτενέστερη ανάλυση «Ελλάδα καλεί …Μόσχα» που δημοσιεύεται στο περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, τ.209, ΑΠΡ. 2013]
http://oimos-athina.blogspot.gr/2013/04/blog-post_1349.html