Μάρκος Μπόλαρης
Στη μυσταγωγία των ημερών, τη σκέψη συντροφεύει ο παράδοξος φαινομενικά στοχασμός του Ντοστογιέφσκι: η πτώση είναι η Ανάσταση…
Η πτώση ως φθορά, ως συμβιβασμός, ως αλλοτρίωση που βιώνει η κοινωνία μας είναι ταυτόχρονα και η πρόκληση για να αναζητήσουμε την υπαρκτική γνησιότητα, την αλήθεια, την έξοδο από την κρίση. Αρκεί να αναμετρηθούμε με τα ουσιώδη του δημόσιου βίου.
Όπως η εκκλησιαστική εμπειρία διασώζει την αλήθεια μέσα από την ελευθερία του προσώπου. Στο έσχατο σκαλοπάτι της ανθρώπινης αποτυχίας (τα βαδέα του Άδου) μπορούμε να επιχειρήσουμε διακρίσεις ποιότητας, την υπέρβαση που θα μας επιτρέψει να ξαναδώσουμε φως ελπίδας στις πληγωμένες καρδιές των νέων, των ανέργων, των μη προνομιούχων.
Ο άγιος των γραμμάτων μας ο Παπαδιαμάντης συνόψιζε την πορεία αυτή στο ίδιο το αναστάσιμο μήνυμα:
Όταν λέγη “Ανάστασις” ο Ελληνικός λαός, κρύφια χορδή αναπαλλομένη
εις τα μυχαίτατα της καρδίας του, υπενθυμίζει εις αυτόν και
του Γένους την ανάστασιν, και ο Χριστός και η πατρίς συναντώνται
εν αυτώ ι σ ο π α θ ε ί ς και ι σ ό θ ε ο ι .
