Ας δώσουν τα χέρια, έστω για λίγο, να πουν «όχι» στην ξένη κατοχή

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ που γεννήθηκαν εκείνη τη μοιραία Δευτέρα, 28η Οκτωβρίου του 1940, είναι σήμερα 73 ετών. Και εκείνοι που πολέμησαν τότε στα βουνά της Αλβανίας εναντίον του ιταλικού φασισμού είναι σήμερα, πάνω κάτω, ενενηντάρηδες, όπως και ο γράφων…
Θυμόμαστε τα γεγονότα -όσοι επιμένουμε να ζούμε- και συγκρίνουμε τα της τότε Δευτέρας με τα της σημερινής Δευτέρας. Και μελαγχολούμε…

…ΕΜΕΝΑ τότε στην οδό Κυδαθηναίων, στην Πλάκα. Μας ξύπνησαν στις 6 το πρωί εκείνης της Δευτέρας οι σειρήνες. Μας ξάφνιασε το ραδιόφωνο που ανάγγειλε την ιταλική εισβολή και εξέπεμψε το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν. Ξεσπούσε λοιπόν ο πόλεμος με το «ένα εκατομμύριο λόγχες» του Μουσολίνι ενάντια στην αδύνατη Ελλάδα. Ξεκινούσε το… γλέντι! Γιατί έτσι τον είδαμε τότε τον πόλεμο: Σαν γλέντι! Ούτε φόβος, ούτε κλάψες, ούτε πανικός, ούτε δισταγμοί…

ΣΤΙΣ 8 η ώρα βρέθηκα στο σχολείο μου, στο ιστορικό Α’ Γυμνάσιο Αρρένων. Όλοι μαζί, μαθητές και καθηγητές, χυθήκαμε στους δρόμους, τραγουδώντας. Κουρελιάσαμε τη σημαία στην ιταλική πρεσβεία. Στρωθήκαμε στο Α’ Σώμα Στρατού, απέναντι από τη Βουλή, να βάζουμε σφαίρες στις γεμιστήρες των μάνλιχερ. Ανεβήκαμε στη Στρατιωτική Λέσχη στη Ρηγίλλης να κολλάμε μπλε ταινίες στα τζάμια… Αν και ανήλικοι, ζητήσαμε να πάμε εθελοντές!..

ΟΛΑ ΑΥΤΑ και πολλά άλλα ήταν που ζωντάνεψαν εκείνο το πηγαίο ΟΧΙ των απλών Ελλήνων: Αυθόρμητο, αβίαστο, σθεναρό, αγνά πατριωτικό. Το πρωτοείπε στις 3 το πρωί ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς στον Ιταλό πρεσβευτή που του επέδωσε το ιταμό τελεσίγραφο. Το είπε τρεις μέρες αργότερα και ο έγκλειστος στις φυλακές Κερκύρας αρχηγός του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, που κάλεσε όλους τους Έλληνες να αγωνιστούν για την πατρίδα, κάτω από την ηγεσία του Μεταξά… Που σημαίνουν ότι από το ένα άκρο ως το άλλο κυριάρχησε η αρχή: Πρώτα από όλα και πάνω από όλα Έλληνες!..

ΗΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ οι Έλληνες που εξευτέλισαν τον Ντούτσε με τις νίκες τους στα βουνά της Αλβανίας, που ξάφνιασαν τον Χίτλερ με τη γενναία αντίστασή τους στην Κρήτη και στο Ρούπελ, που άλλαξαν -κατά γενική ομολογία- την πορεία του πολέμου υπέρ των Συμμάχων, που ώθησαν τον Τσώρτσιλ να δηλώσει ότι «τώρα οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες»! Όλα αυτά τα πέτυχαν «οι Έλληνες του ΟΧΙ» ενωμένοι, συμφιλιωμένοι, αδελφωμένοι!.. Σήμερα, με την πατρίδα κάτω από τη νέα κατοχή, πού είναι αυτοί «οι Έλληνες του ΟΧΙ»;

ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ οι ανώνυμοι που ρίξαμε καθένας τη δική του ντουφεκιά στους αγώνες εκείνους, μελαγχολούμε καθώς ακούμε με αληθινή κατάπληξη: Πότε την αποδώ πλευρά (τη συγκυβέρνηση) να βρίζει με τα χειρότερα λόγια την αποκεί, ότι θέλει ντε και καλά την καταστροφή της πατρίδας και πότε την αποκεί (την αντιπολίτευση) να καλεί την κυβέρνηση να ξεκουμπιστεί εδώ και τώρα, γιατί αλλιώς η πατρίδα χάνεται!.. Ακούμε σαστισμένοι να ανταλλάσσονται λόγια φαρμακερά, παθιασμένα, χολερικά, που μόνο στους ξένους «προστάτες» μας θα ταίριαζαν. Αλλά σε αυτούς φέρονται όλοι τους -και οι αποδώ και οι αποκεί- με το «σεις» και με τα «σας»!..

ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ κανείς και από τους αποδώ και από τους αποκεί ένα κοινό βροντερό ΟΧΙ στα κατάπτυστα μνημόνια με τα λανθασμένα μέτρα τους. Θα περίμενε μια κοινή εκστρατεία για τις πολεμικές επανορθώσεις, το κατοχικό δάνειο και τις κλεμμένες αρχαιότητες. Θα περίμενε από τον Σαμαρά μια θαρραλέα στάση υπέρ της εκλογής του Τσίπρα στην Κομισιόν, αλλά και μια εξ ίσου θαρραλέα συμπαράσταση του Τσίπρα στην εξάμηνη προεδρία του Σαμαρά στην Ευρωπαϊκή Ένωση…

ΑΝΤΙ ΑΥΤΩΝ, τα δύο κόμματα εξουσίας δεν κάνουν άλλο από το να δαγκώνουν το ένα το άλλο με αβυσσαλέο μίσος!.. Πότε; Την ώρα που η κατεχόμενη Ελλάδα είναι βυθισμένη στην κατάθλιψη, που εφτά στους δέκα πολίτες είναι υπερχρεωμένοι ,που δύο κάθε μέρα πέφτουν από τα μπαλκόνια ή κρεμιούνται, που χιλιάδες νέοι παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς… Και -το χειρότερο- την ώρα που ο ίδιος ο Σαμαράς, μετά το στρίμωγμα της «Χ.Α.», ομολογεί ότι στο ενάμισι εκατομμύριο των Ελλήνων ανέργων αντιστοιχούν άλλοι τόσοι, ίσως πολύ περισσότεροι, λαθρομετανάστες!..

ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ είναι λοιπόν το ερώτημα: Μπορούμε άραγε να γυρίσουμε στο θαύμα του ’40; Σίγουρα θα μπορούσαμε αν οι κορυφαίοι της χώρας έδιναν τα χέρια τους και συμφωνούσαν να απευθύνουν από κοινού ένα σθεναρό ΟΧΙ στην ξένη κατοχή. Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια συμμαχία -ακόμη και προσωρινή- θα έπιανε αμέσως τόπο. Θα έδινε ανάσες στη δόλια πατρίδα. Θα κατατρόμαζε τα ξένα αφεντικά… Συμμαχία, έστω «προσωρινή», ώσπου να έλθει η ώρα του λαού να αποφασίσει για όλους και για όλα!..

ΘΑ ΤΗΝ αποτολμήσουν; Θα ξεπεράσουν τον κακό εαυτό τους;

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΣΑΛΑΡΗΣ, ΑΡΘΡΟ, REALNEWS

enikos.gr