Η τρικομματική, η αποχώρηση και τα μπλοκ που διαμορφώνονται
ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
υπεύθυνης Τύπου και μέλους του συντονιστικού της πολιτικής κίνησης «Η Κοινωνία Πρώτα»
Λίγοι φαντάζονταν ότι το αυταρχικό κλείσιμο της ΕΡΤ θα δρομολογούσε τέτοιες πολιτικές εξελίξεις…
Περιτύλιγμα στον ανασχηματισμό, αλλά και στο συντομότερο ανέκδοτο της χρονιάς, είναι η επίκληση μιας νέας προγραμματικής συμφωνίας, μια επίκληση αβάσιμη και ουδόλως πειστική. Διότι η προγραμματική συμφωνία του Ιουνίου 2012, στην οποία στηρίχθηκε η τρικομματική κυβέρνηση, μπήκε στα αζήτητα λίγες εβδομάδες μετά τις εκλογές.
Παραβιάζοντας την προγραμματική συμφωνία, Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ ψήφισαν το 3ο Μνημόνιο, το νόμο για τις αποκρατικοποιήσεις χωρίς την έγκριση της Βουλής, το φοροεισπρακτικό φορολογικό και όχι το μεταρρυθμιστικό φορολογικό νομοσχέδιο, τις απολύσεις στο Δημόσιο χωρίς αξιολόγηση και σχεδιασμό, την ιδιωτικοποίηση της ΑΤΕ, το μηδενισμό των μετοχών της ΑΤΕ, της Γενικής Τράπεζας και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, τη συγκάλυψη των ενόχων για την υπόθεση Λαγκάρντ κ.λπ. Αθετώντας τη δική τους προγραμματική συμφωνία, τα τρία κόμματα δεν προχώρησαν καμία μεταρρύθμιση, δεν επαναδιαπραγματεύτηκαν το Μνημόνιο, δεν επανέφεραν τον κατώτερο μισθό και τις συλλογικές συμβάσεις.
Ο τρίτος εταίρος, η ΔΗΜΑΡ, αφού στήριξε σθεναρά αυτή την πολιτική, αποφασίζει να διαφοροποιηθεί με αφορμή ένα σημαντικό μεν, μεμονωμένο δε γεγονός, χωρίς να αξιολογήσει τη μέχρι τώρα πορεία της στον κυβερνητικό σχηματισμό, τη στήριξή της στη μνημονιακή πολιτική και την παραβίαση της προγραμματικής συμφωνίας. Η σημερινή στάση της εύλογα δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα.
Πρώτον, αποδεικνύεται αβάσιμο το επιχείρημα του Ιουνίου 2012 ότι χωρίς τη ΔΗΜΑΡ δεν μπορούσε να δημιουργηθεί κυβέρνηση, εφόσον ακόμη και τώρα, μετά την ανεξαρτητοποίηση 12 βουλευτών και την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. διαθέτουν την πλειοψηφία για τη δημιουργία κυβέρνησης.
Δεύτερον, αβάσιμο αποδεικνύεται το επιχείρημα ότι η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ θα βελτίωνε τα πράγματα, διότι κατά κοινή ομολογία όλοι οι οικονομικοί και κοινωνικοί δείκτες είναι αρνητικοί. Και αν η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ πίστευε πράγματι ό,τι ισχυριζόταν, δηλαδή ότι ο στόχος ήταν η «σωτηρία της χώρας», τότε έπρεπε να παραμείνει στην κυβέρνηση.
Οσον αφορά τη σημερινή της στάση, προβάλλει το ερώτημα: Η στάση της ΔΗΜΑΡ αποτελεί στρατηγική επιλογή ή τακτικό ελιγμό; Στρατηγική επιλογή θα αποτελούσε η επανασύνδεσή της με τις ιδρυτικές της αρχές ως κόμματος της Αριστεράς της ευθύνης, που με πολιτικό περιεχόμενο συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας, μακριά από ιδεοληψίες για την εφαρμογή μιας προοδευτικής, κοινωνικής πολιτικής.
Αν η στάση της ΔΗΜΑΡ δεν αποτελεί στρατηγική επιλογή, τότε θα ακολουθήσει μια συγκεχυμένη πολιτική απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και, μένοντας λίγο καιρό στην εφεδρεία, θα συμβάλει και πάλι -με τη συμμετοχή της σε κάποιο άλλο σχήμα- στη στήριξη της ίδιας πολιτικής, όταν το χρειαστούν οι μνημονιακές δυνάμεις.
Ο χρόνος και η προσεκτική ανάγνωση της νέας πραγματικότητας θα δείξουν αν η στάση της ΔΗΜΑΡ αποτελεί στρατηγική επιλογή ή τακτικό ελιγμό. Ομως αυτή τη φορά δεν θα είμαστε ανυποψίαστοι απέναντι στις διακηρύξεις καλών προθέσεών της.
Λίγοι φαντάζονταν ότι το αυταρχικό κλείσιμο της ΕΡΤ θα δρομολογούσε τέτοιες πολιτικές εξελίξεις…
Κι αυτό διότι ανάλογες αυταρχικές συμπεριφορές και ακόμη πιο επίπονα και ευρύτερης έκτασης μέτρα είχαν ληφθεί με τη συμφωνία όλων των εταίρων της τρικομματικής, παρά τις κάποιες λεκτικές τριβές που κοσμούσαν κάθε φορά τις συναντήσεις τους.
Παρ’ όλα αυτά, σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πολιτική κατάσταση, που δημιουργήθηκε από την αποχώρηση από την κυβέρνηση της ΔΗΜΑΡ. Και ενώ η ΔΗΜΑΡ κινείται σε αχαρτογράφητα νερά, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. δίνουν μια νέα -αν και παλαιού τύπου- θεατρική παράσταση με κεντρικό γεγονός τον ανασχηματισμό.
Περιτύλιγμα στον ανασχηματισμό, αλλά και στο συντομότερο ανέκδοτο της χρονιάς, είναι η επίκληση μιας νέας προγραμματικής συμφωνίας, μια επίκληση αβάσιμη και ουδόλως πειστική. Διότι η προγραμματική συμφωνία του Ιουνίου 2012, στην οποία στηρίχθηκε η τρικομματική κυβέρνηση, μπήκε στα αζήτητα λίγες εβδομάδες μετά τις εκλογές.
Παραβιάζοντας την προγραμματική συμφωνία, Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ ψήφισαν το 3ο Μνημόνιο, το νόμο για τις αποκρατικοποιήσεις χωρίς την έγκριση της Βουλής, το φοροεισπρακτικό φορολογικό και όχι το μεταρρυθμιστικό φορολογικό νομοσχέδιο, τις απολύσεις στο Δημόσιο χωρίς αξιολόγηση και σχεδιασμό, την ιδιωτικοποίηση της ΑΤΕ, το μηδενισμό των μετοχών της ΑΤΕ, της Γενικής Τράπεζας και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, τη συγκάλυψη των ενόχων για την υπόθεση Λαγκάρντ κ.λπ. Αθετώντας τη δική τους προγραμματική συμφωνία, τα τρία κόμματα δεν προχώρησαν καμία μεταρρύθμιση, δεν επαναδιαπραγματεύτηκαν το Μνημόνιο, δεν επανέφεραν τον κατώτερο μισθό και τις συλλογικές συμβάσεις.
Υιοθέτησαν ως τρόπο λειτουργίας της κυβέρνησης την αντιδημοκρατική διαδικασία του «κατεπείγοντος» και τις υπουργικές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Και σήμερα τολμούν -υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας- να μας μιλούν για μια νέα προγραμματική συμφωνία, λες και το εμπόδιο για τη μη εφαρμογή της ήταν η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση!
Ο τρίτος εταίρος, η ΔΗΜΑΡ, αφού στήριξε σθεναρά αυτή την πολιτική, αποφασίζει να διαφοροποιηθεί με αφορμή ένα σημαντικό μεν, μεμονωμένο δε γεγονός, χωρίς να αξιολογήσει τη μέχρι τώρα πορεία της στον κυβερνητικό σχηματισμό, τη στήριξή της στη μνημονιακή πολιτική και την παραβίαση της προγραμματικής συμφωνίας. Η σημερινή στάση της εύλογα δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα.
Πρώτον, αποδεικνύεται αβάσιμο το επιχείρημα του Ιουνίου 2012 ότι χωρίς τη ΔΗΜΑΡ δεν μπορούσε να δημιουργηθεί κυβέρνηση, εφόσον ακόμη και τώρα, μετά την ανεξαρτητοποίηση 12 βουλευτών και την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. διαθέτουν την πλειοψηφία για τη δημιουργία κυβέρνησης.
Δεύτερον, αβάσιμο αποδεικνύεται το επιχείρημα ότι η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ θα βελτίωνε τα πράγματα, διότι κατά κοινή ομολογία όλοι οι οικονομικοί και κοινωνικοί δείκτες είναι αρνητικοί. Και αν η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ πίστευε πράγματι ό,τι ισχυριζόταν, δηλαδή ότι ο στόχος ήταν η «σωτηρία της χώρας», τότε έπρεπε να παραμείνει στην κυβέρνηση.
Οσον αφορά τη σημερινή της στάση, προβάλλει το ερώτημα: Η στάση της ΔΗΜΑΡ αποτελεί στρατηγική επιλογή ή τακτικό ελιγμό; Στρατηγική επιλογή θα αποτελούσε η επανασύνδεσή της με τις ιδρυτικές της αρχές ως κόμματος της Αριστεράς της ευθύνης, που με πολιτικό περιεχόμενο συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας, μακριά από ιδεοληψίες για την εφαρμογή μιας προοδευτικής, κοινωνικής πολιτικής.
Στρατηγική επιλογή επίσης θα αποτελούσε η στροφή της προς το μέτωπο των προοδευτικών αριστερών δυνάμεων, που ήταν ο φυσικός της σύμμαχος και στη σημερινή πραγματικότητα αναδεικνύεται ως ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει στην εναλλακτική πρόταση εξόδου από την κρίση.
Αν η στάση της ΔΗΜΑΡ δεν αποτελεί στρατηγική επιλογή, τότε θα ακολουθήσει μια συγκεχυμένη πολιτική απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και, μένοντας λίγο καιρό στην εφεδρεία, θα συμβάλει και πάλι -με τη συμμετοχή της σε κάποιο άλλο σχήμα- στη στήριξη της ίδιας πολιτικής, όταν το χρειαστούν οι μνημονιακές δυνάμεις.
Ο χρόνος και η προσεκτική ανάγνωση της νέας πραγματικότητας θα δείξουν αν η στάση της ΔΗΜΑΡ αποτελεί στρατηγική επιλογή ή τακτικό ελιγμό. Ομως αυτή τη φορά δεν θα είμαστε ανυποψίαστοι απέναντι στις διακηρύξεις καλών προθέσεών της.
thoureios.blogspot.gr
