Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ

Που ενσωματώνει, αδικεί και στρεβλώνει κατάφωρα την «αυτοαξιολόγηση» της σχολικής μονάδας η οποία αυτόνομη, χωρίς σύνδεση με ανέλιξη, βαθμούς, «αρχές» και μισθούς και με ειλικρινή παιδαγωγική στήριξη, ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει αποτελεσματικά τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές στον προγραμματισμό του εκπαιδευτικού έργου και τη διαδικασία της μάθησης μέσα σε αυτήν.

Αποκορύφωμα όλων, η υποχρεωτική μετάθεση ορισμένων κατηγοριών υπεραρίθμων εκπ/κών και των 2 κλάδων και η αύξηση του ωραρίου των καθηγητών με την κατάργηση των αντίστοιχων οργανικών θέσεων, για τον δήθεν «εξορθολογισμό» του εκπαιδευτικού συστήματος με άμεσο και μοναδικό αποτέλεσμα την μη επαναπρόσληψη ήδη υπηρετούντων επί σειρά ετών αναπληρωτών αλλά και άλλων ανέργων εκπαιδευτικών την επόμενη σχολική χρονιά. Το ΥΠΑΙΘΠΑ με αυτή την τελευταία του «έξυπνη» κίνηση αιφνιδίασε την εκπ/κή κοινότητα μέσα στις διακοπές του Πάσχα, ενώ τα ακριβώς αντίθετα ισχυριζόταν ο υφυπουργός λίγες μέρες πριν, χωρίς να έχει προηγηθεί κανένας «διάλογος» – έστω για τους τύπους – αποβλέποντας να «στήσει» στη γωνία τους εκπ/κούς με τετελεσμένα γεγονότα και εκβιάζοντάς τους εν όψει πανελλαδικών εξετάσεων και με τον αναμενόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό», ώστε να καταφέρει να περάσει ανώδυνα και αυτά τα πρωτοφανή αντιεκπαιδευτικά μέτρα. Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, παρά τη λειτουργία του με μικροκομματικές και παραταξιακές λογικές, πρότεινε στις Γ.Σ. των ΕΛΜΕ πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες από το Μάιο.

Ως απάντηση η (συν)κυβερνητική πολιτική αποκάλυψε πλήρως το αποκρουστικό πρόσωπό της. Με την πολιτική επιστράτευση των καθηγητών κατήργησε το δικαίωμα της απεργίας· μιας αγωνιστικής νόμιμης κινητοποίησης πριν καν αποφασιστεί και ψηφιστεί που υπήρχε μόνο ως σκέψη – πρόταση προς τις τοπικές ΕΛΜΕ, υπονομεύοντας και αυτό το σύνταγμα (βλ. ανακοίνωση Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας 14-5-2013). Προφανώς μην έχοντας εμπιστοσύνη ούτε σε μια καθ’ όλα νόμιμη προσφυγή στη δικαιοσύνη για την κήρυξή της ως παράνομης ή καταχρηστικής αποφάσισε την λήψη του έσχατου μέτρου της επιστράτευσης. Ακόμα χειρότερα φανερώνεται σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η έλλειψη οράματος για την Παιδεία μας στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΙΘΠΑ αφού παρά τις μεγαλοστομίες και τους σχεδιασμούς «επί χάρτου» για το «Νέο Σχολείο»:

· αντιμετωπίζει τους εκπαιδευτικούς περισσότερο ως δούλους στη διάθεση του κρατικού μηχανισμού χωρίς σεβασμό στο λειτούργημά τους και όχι ως πρόσωπα που αγωνίζονται με παιδαγωγική ελευθερία και αξιοπρέπεια καθημερινά μέσα στις τάξεις για και με τους μαθητές τους συχνά μάλιστα σε αντίξοες συνθήκες.

· αντιλαμβάνεται το σχολείο ως «παιδοφυλακτήριο» και τους εκπαιδευτικούς ως «διεκπεραιωτές» ενδοσχολικών υποθέσεων.

· επιβεβαιώνει το ρόλο του ως «τεχνοκρατικού διαχειριστή» κακής μορφής ολόκληρου του εκπ/κού συστήματος από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο μέσα στις ασφυκτικές μνημονιακές κατευθύνσεις που τάχθηκε να υπηρετήσει με δουλική συνέπεια.

· έχει μετατρέψει την υπόθεση της εκπαίδευσης σε βαριά αγγαρεία, ώστε μάλλον πρέπει να αναζητήσει άλλο όνομα για το πολύπαθο υπουργείο (άλλωστε τα τελευταία χρόνια κάθε νέα πολιτική διοίκηση του αλλάζει και όνομα για να δείξει κι αυτή το «καινούριο όραμα» που κομίζει).

Πέραν του ζοφερού για την Παιδεία και επικίνδυνου για τη Δημοκρατία στη χώρα μας νέου ολισθήματος της (συν)κυβερνητικής πολιτικής, η πρόταση της ΟΛΜΕ ήταν δύσκολο έως ακατόρθωτο να υλοποιηθεί αφού: α) εδώ και 3 χρόνια που τα μνημόνια άρχισαν να επηρεάζουν και την εκπ/ση, δεν είχε αναληφθεί από τις κοιμώμενες συνδικαλιστικές ηγεσίες των εκπ/κών καμιά σοβαρή προσπάθεια προετοιμασίας για μετωπική και προπαντός συλλογική αντιπαράθεση και σύγκρουση με όλα όσα ήταν στο δρόμο και πλησίαζαν απειλητικά, 

β) οι καθηγητές κλήθηκαν ξαφνικά να επωμισθούν το δυσβάστακτο φορτίο του λαϊκισμού των κορκοδείλιων δακρύων συγκυβερνώντων και δημοσιογράφων για τους «ταλαίπωρους» μαθητές που μόνο τώρα πλήττονται από την «αναλγησία» των εκπαιδευτικών και όχι ολόκληρη τη σχολική χρονιά αυτοί και οι οικογένειές τους από τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών· καθώς θα λυθούν τα προβλήματά τους αφού δώσουν αυτού του είδους τις πανελλαδικές εξετάσεις που αποτελούν όνειδος για την Παιδεία και το ανθρώπινο πρόσωπο, εξερχόμενοι από το εξεταστοεγκεντρισμένο σημερινό σχολείο, γ) έγιναν ατυχείς και ύποπτοι για ορισμένες παρατάξεις χειρισμοί της ΟΛΜΕ στη στρατηγική και την τακτική της τόσο με την εξαγγελία της πρότασής της (πρόωρης χρονικά που έδωσε την ευκαιρία για προετοιμασία της επιστράτευσης από την κυβέρνηση), όσο και για τον τρόπο αναδίπλωσής της στη συνέλευση των προέδρων αφήνοντας μετέωρους χιλιάδες συναδέλφους που μετείχαν και ψήφισαν στις ΓΣ των ΕΛΜΕ, δ) γενικότερα το συνδικαλιστικό κίνημα έχει πλήρως απαξιωθεί (ουσιαστικά δεν υφίσταται) εφόσον η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ ούτε θέλησαν ούτε και προσπάθησαν να στηρίξουν πραγματικά τον αγώνα των καθηγητών με τρόπο τέτοιο που θα ξεπερνούσε και τη λοιδορία της συντεχνιακής μορφής.

Αναμενόμενη λοιπόν η υποχώρηση των καθηγητών και η προσωρινή επικράτηση και πάλι της κυβερνητικής πολιτικής. Τούτη την κρίσιμη ώρα πρέπει κάθε εκπαιδευτικός να αναλάβει την προσωπική του ευθύνη· να σκεφτεί και να δράσει κάνοντας πέρα τις παλινωδίες, τους σχιζοφρενικούς τακτικισμούς, την «ομφαλοσκόπηση» και τις ασκήσεις «επαναστατικής γυμναστικής» των κατεστημένων παρατάξεων στα Δ.Σ. των ομοσπονδιών. Το κάθε σχολείο είναι ο κατάλληλος χώρος για να συζητηθεί τόσο ο αρμόζων τρόπος αντίδρασης όσο και να πηγάσει η πρωτοβουλία πραγματικά από τη βάση για σύγκληση γενικών συνελεύσεων σε κάθε τοπικό σύλλογο με άμεσο στόχο την ανα-σύνθεση του συνδικαλιστικού μας κινήματος, με βάση τις πραγματικές μας ανάγκες και προτεραιότητες στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί οικονομικά και κοινωνικά. Η συμμετοχή στις Γ.Σ. (με υπομονή, θέληση και πείσμα ακόμα και όταν τα «βαρίδια» των παρατάξεων θα προσπαθούν με διαδικαστικά τερτίπια να τις διαλύσουν και απομαζικοποιήσουν αν καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να τις ελέγξουν) αποτελεί την απαρχή επιτέλους σοβαρής απάντησης στον κατήφορο της Παιδείας αλλά και απάντησης σε αυτούς που είπαν ότι «εκ του ασφαλούς» ψήφισαν απεργία οι καθηγητές, αφού δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί όντας επιστρατευμένοι.

Τα αιτήματα μιας ενδεχόμενης κινητοποίησης που θα αποφασιστεί με αυτή τη διαδικασία που περιγράψαμε, θα πρέπει να έχουν εναλλακτική μορφή χωρίς την κατεστημένη «ξύλινη» γλώσσα των συντεχνιακών διεκδικήσεων. Να αναδεικνύουν την οικτρή κατάσταση που έχει περιέλθει η Παιδεία μας, να εμπνέονται από το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα της χώρας και να αγκαλιάζουν όλες τις εργαζόμενες επαγγελματικές ομάδες στη χώρα μας. Να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να είναι επιτυχής καμία συντεχνιακή διεκδίκηση. Ο αγώνας πρέπει να είναι παλλαϊκός ενάντια στις πολιτικές που εκπορεύονται από τα μνημόνια.

Ως παράδειγμα εναλλακτικής μορφής αιτήματος μπορεί να συζητηθεί η πρόταση της ενδεχόμενης αποδοχής αύξησης του ωραρίου αρκεί να μειωθούν αναλογικά κατά βαθμίδα εκπαίδευσης κατά 5 μαθητές τα τμήματα των τάξεων. Μια πρόταση που κερδίζει «κοινωνικά», αφού βάζει θέμα ποιότητας της εκπαίδευσης, δεν χάνονται οργανικές θέσεις και αποκαλύπτεται στα μάτια της κοινωνίας ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για την Παιδεία στον τόπο μας. Άλλο κεντρικό αίτημα θα μπορούσε να είναι η επάνδρωση των σχολικών μονάδων με βοηθητικό προσωπικό (γραμματείς, επιστάτες) που αποδεσμεύουν τους εκπαιδευτικούς από εργασίες άσχετες με το διδακτικό έργο. Οι δε μορφές δράσης μπορούν να αναζητηθούν και πέραν της μορφής των απεργιακών κινητοποιήσεων (οι οποίες σήμερα έχουν εκφυλισθεί) αν δεν διασφαλίζεται ικανός αριθμός συμμετεχόντων.

Έτσι όχι μόνο θα σπάσει ο «κοινωνικός αυτοματισμός» αλλά ίσως γίνει αφορμή αυτός ο «βουβός» θυμός και η οργή του λαού μας να βρουν διέξοδο σε πορεία ανατροπής της κατάστασης αυτής βγαίνοντας από το λήθαργο της φοβίας που τον έχουν εγκλωβίσει και ξαναβρίσκοντας έτσι τα χνάρια από τη χαμένη αντιστασιακή ταυτότητα που είχε μέσα στην ιστορία του.

ΝΑ ΑΡΘΕΙ ΑΜΕΣΩΣ ΤΟ ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

ΜΕ «ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ» ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΟΝΤΑΙ ΓΡΑΠΤΑ

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΜΕ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΡΑΞΙΑ ΚΑΙ

ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΟΥΜΕ TO ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ