Φοροφυγάδων…απαιτήσεις

ΕΠΙΑΣΕ μπόρα κι ήρθε χιονιάς. Στοίβα το χιόνι έξω απ’ την πόρτα κι ο νοικοκύρης δεν…

άρπαξε το φτυάρι. Βγήκε κι άρχισε να τσιρίζει. Και να βρίζει. Για το Κράτος και τις υπηρεσίες του, για τα μέσα που του λείπουν, για τους ανθρώπους του που τεμπελιάζουν.

ΧΡΟΝΙΑ στη Νομαρχία και ο…μηχανικός μας ήρθε στη θάλασσα (για μπάνια) περνώντας από πεδιάδες και κατσάβραχα. Με το τζιπ της Υπηρεσίας του. Και με βενζίνη μας. Των φορολογουμένων την καλοπέρασή του. Κι άρχισε η κουβέντα με τα κρετσέντα και τις κορώνες του φίλου μας. Για το Κράτος και τις ατέλειές του. Για τους κλέφτες του δημοσίου (εξαιρώντας τον…εαυτό του) κι όλοι γελάσαμε με την ψυχή μας. Ύστερα τρέξαμε για βουτιές.

Ο δρόμος με τη λακκούβα να χάσκει τρομάζει τον ημεδαπό και τον αποτρέπει για τουρισμό στην Ελλάδα της αφροντισιάς (και πού να βρεθούν λεφτά για τη λακκούβα;). Στη θέα των σκουπιδιών αηδιάζει κι αυτός κι εμείς και, βέβαια, δεν ψάχνει τις αιτίες (απεργίες και απεργοί σε μέρες κρίσης), που θα’ πρεπε να ανασκουμπωθούμε για δουλειά.

ΠΕΡΙΣΣΕΨΑΝ οι ρυπαντές, λιγόστεψαν οι καθαριστές, αλλά τα κόμματα από τώρα σκέφτονται για το «χρίσμα» στον πιο κομματικό υποψήφιο δήμαρχο. Με τον έλληνα να πειθαρχεί όταν βρεθεί στην Ευρώπη, κι όταν μας ξανάρθει, να πουλάει μάγκα και ασικλίκι. Και, βέβαια, να μην πληρώνει φόρους. Πού, λοιπόν, να βρεθούν λεφτά για να ανταποκριθεί το Κράτος (των φοροφυγάδων) στις υποχρεώσεις του;

ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ φοροκλοπής και δεν ίδρωσε τ’ αυτί μας. Το κόμμα, η ψήφος, η «ιδεολογία», τα…δανεικά. Κι ήταν μαγκιά να (φορο)κλέβεις και κατόπιν να τσιρίζεις για το Κράτος που απουσιάζει, για τις υπηρεσίες του που υπολειτουργούν, για τους ανθρώπους του που λουφάρουν. Και δεν το’ χαμε έγνοια να γεμίσουν με τον οβολό μας τα άδεια ταμεία. Από ατομικό μας συμφέρον, ωστόσο, κι από μια πονηρή σκέψη. Πως μακροχέρηδες και λαμόγια θα τ’ άδειαζαν, πριν ακόμα γεμίσουν. Και
γίναμε μικροί φοροκλέφτες, ανάμεσα σε μεγάλους.

ΚΑΙ βγήκε ο Πρωθυπουργός για έκκληση προς τους κάθε τάξεως και παρατάξεως φοροφυγάδες. Να εκλιπαρεί για αποδείξεις! Για  και ανεξέλεγκτους που δεν πληρώνουν, για να πληρώνουν οι «ελεγχόμενοι». Έκκληση για το αυτονόητο κι είναι καθολική (μας) ντροπή και αίσχος.