Σαράντα ένα χρόνια Οδύσσειας, σαράντα ένα χρόνια μεταπολίτευσης

Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη

Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης

Και Δημοσιογράφος

Υπ. πολιτισμού Πατριωτικού Συνδέσμου

Αφορμή για το παρόν στέκει η επέτειος «αποκαταστάσεως της
δημοκρατίας» …
η οποία κάθε χρόνο τέτοιες μέρες λαμβάνει χώρα υπό την
οποιαδήποτε μορφή, παλαιότερα μέσα στην χλιδή τώρα και λόγω κάποιας
εναπομείνουσας ντροπής σε έναν ποιό κλειστό κύκλο των εκάστοτε
πολιτικών αρχηγών του «δημοκρατικού τόξου», λές και η δημοκρατία
ανήκει σε ένα κομμάτι των πολιτών αυτής της χώρας και οχι στους
υπόλοιπους.

Οι τιμητές λοιπόν αυτής της έρμης της δημοκρατίας όπου επί σαράντα
ένα ολάκερα χρόνια την ποδοπατούν, την εξευτελίζουν στον υπέρτατο
βαθμό, ασελγούν επάνω της χωρίς την παραμικρή αίσθηση της ευθύνης
τους, αυτοί οι οποίοι μετατρέπουν ένα ΟΧΙ απελπισίας περισσότερο, έστω
και κίβδηλο όπως διατυπώθηκε σε ένα προχειρότατο και «δια τα όμματα
του λαού» δήθεν δημοψήφισμα, σε ένα ΝΑΙ υποτακτικότερο του
υποτακτικού το οποίον δεν έχει ειπωθεί απο κανέναν ως τα τώρα τα
χείλη, αυτοί οι ίδιοι οι αναιδείς αριστεροδεξιοί πλουτοκράτες ή απλώς
τα ανθρωπάκια τα οποία χρησιμοποιεί το σύστημα, τα ακροβολισμένα
παντού στα δημόσια πράγματα της χώρας, έχουν το θράσσος να «τιμούν»
τους εαυτούς με ξένα χρήματα, με χρήματα τα οποία χρεώνουν επί
δεκαετίες έναν οχι άμοιρο ευθυνών Ελληνικό λαό που μόνον Ελληνικός δεν
είναι τούτες τις πλέον κρίσιμες ώρες.

Είναι οι ίδιοι ή οι απόγονοι των, όπου με το που επιβλήθηκε η κακιά
«χούντα» έτρεξαν να διασώσουν το τομάρι τους και άφησαν άλλους να
βγάλουν το φίδι απο την τρύπα ερχόμενοι αργότερα ως οι «μοναδικοί
εθνοσωτήρες» να διορθώσουν και να «ομαλοποιήσουν» δήθεν τα πράγματα.

Είναι οι γενιές των πολιτικάντηδων όπου ο παλαιοδικομματισμός έστησε
ανά την επικράτεια και γαλούχησαν τον λαό με δανεικά και χωρίς
ιδανικά, είναι οι εκπορνευτές της Ελλάδας, την οποία εφόσον κατέστησαν
ανίκανη οικονομικά, την περιέφεραν ανά τας «ευρωπαικάς αυλάς» ώστε
να ζητήσουν για το «εθνικό συμφέρον» πάντοτε αλλά στην ουσία για τον
ευατόν και τα αφεντικά τους, δανεικά.

Δανεικά τα οποία έθεσαν την οριστική ταφόπλακα στο μέλλον αυτού του
τόπου, προδιαγράφοντας μιά δήθεν «ευρωπαική προοπτική», ήτοι μια
καταστροφική πορεία μιάς ιστορικής χώρας την οποίαν κατέστησαν
προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων, διέλυσαν την οικονομία και την
παραγωγή της, την κατέληξαν μη- ανταγωνιστική με αποτέλεσμα των
εκμηδενισμό των εισαγωγών, την πλήρη εξάρτηση της απο τις εισαγωγές
και φυσιολογικά το αλυσοδέσιμο της με την βαριά αλυσίδα των δανεικών
χωρίς επιστροφή, δανεικά τα οποία χρεώνουν πάντοτε στον «κυρίαρχο λαό»
ενώ ετούτοι τρωγοπίνουν το βιός του ανακατωμένο μαζί με το αίμα του
και τα όνειρα και τις ελπίδες του, μαζί με τους εξωτερικούς εχθρούς
της χώρας, τις δήθεν «μεγάλες δυνάμεις» όποιες και αν είναι αυτές
γεωπολιτικά τα τελευταία διακόσια χρόνια σχεδόν της εθνικής μας
«ανεξαρτησίας».

Είναι οι ίδιοι οι οποίοι κατάντησαν καθημερινότητα τα συσσήτια σε μιά
δήθεν ευρωπαική χώρα, είναι οι ίδιοι οι οποίοι αφήνουν τους γέρους, τα
«περήφανα γηρατειά» να στέκουν στις ουρές των μηχανημάτων των
τραπεζιτών προκειμένου να ζητιανέψουν απο την ίδια τους την περιούσία
και στα νοσοκομεία ενός διαλυμένου συστήματος υγείας, είναι οι ίδιοι
οι οποίοι επέβαλλαν το φάντασμα του Grexit, σε μιά κοινωνία η οποία
ποτέ δεν ρωτήθηκε αν θέλει να βρίσκεται εντός αυτής της ένωσης των
χρηματιστών και των τραπεζιτών και έχει ήδη πεθάνει άρα ποσώς την
ενδιαφέρει πιά εάν θα πεθάνει επίσημα την Δευτέρα ή την Τρίτη.

Είναι οι ίδιοι οι οποίοι οργάνωσαν κομματικούς στρατούς δημοσίων
υπαλλήλών και έδωσαν προνόμια μόνον στους ημετέρους οτιδήποτε χρώμα
και να είχαν αυτοί οι ημέτεροι, εναντίον του υπόλοιπου λαού, είναι
αυτοί οι οποίοι μαζί με τα ντόπια παπαγαλάκια τους πιπιλίζουν το μυαλό
μιάς κατεστραμμένης χώρας ηθικά κυρίως , με την «Ευρωπαική προοπτική»
δεμένοι πίσω απο το άρμα του γερμανικού τραπεζιτικού ηγεμονισμού και
όποιον κρύβεται πίσω απο αυτό, είναι οι ίδιοι οι οποίοι επέβαλλαν μια
ειρηνική εισβολή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών τους οποίους αποκαλούν
προκλητικά «μετανάστες», ξένα σώματα στο σώμα της Ελλάδας, τα οποία
ουδέποτε πρόκειται να ενσωματωθούν , αφενός διότι δεν υπάρχει καμιά
τέτοια διάθεση εκατέρωθεν, αφετέρου διότι δεν υπάρχουν οι υποδομές.
Μετανάστης νεοέλληνα ήταν ο παππούς σου και η γιαγιά σου οι οποίοι δεν
έπεσαν σε καμιά θάλασσα όσο και αν του κυνήγησε ο πόλεμος και η
φτώχεια προκειμένου να αναγκάσουν ένα κράτος να τους περιμαζέψει, δεν
σήκωσαν ποτέ αυθαίρετα κανένα συρματόπλεγμα και πέρασαν απο σαράντα
κύμματα για να τους ανεχτούν οι γηγενείς κάτοικοι σοβαρών κρατών όπου
αποφάσισαν να φύγουν για ένα καλύτερο αύριο.

Είναι οι ίδιοι οι οποίοι αλλάζουν την ένδοξη ιστορία μας στα σχολειά
προκειμένου να μην θιγεί το «πολυπολιτισμικό» τους ακροατήριο και οι
δάσκαλοι τους οποίους οι ίδιοι έπλασαν στα πανεπιστήμια που έστησαν
μεταπολιτευτικά, δεν διαμαρτύρονται παρά μόνον για το εάν κοπεί κανένα
πενηνητάρικο απο το μισθό τους, είναι οι ίδιοι οι οποίοι χτίζουν μια
νεολαία χωρίς όνειρα, χωρίς προοπτικές, χωρίς μεγάλες ιδέες, χωρίς
καμιά αξία πέραν των λιγοστών ευρώ που όποτε θέλουν θα τα δίνουν και
όποτε θέλουν οχι, χτίζοντας μηδενικά και προσωπικότητες εντελώς
κατεστραμμένες για τα εργοστάσια τους και για τα ξενοδοχεία που θα
δουλεύουν ως υπηρέτες των ξένων που υπάρχουν και θα έρθουν, σαν έρθει
και κείνη η πολυπόθητη «ανάπτυξη». Τούς είναι άλλως τε χρήσιμες οι μή
– προσωπικότητες και για την «δημοκρατία» που έστησαν για εμάς χωρίς
εμάς.

Η εικόνα δέ των δήθεν πολιτικών αρχηγών στο προεδρικό μέγαρο να
τρωγοπίνουν και απο κάτω απο αυτούς οι εκατοντάδες χιλιάδες ή και
εκατομμύρια ημέτεροι οι οποίοι κάνουν το ίδιο στην σκιά της δήθεν
μεταπολίτευσης, μου θυμίζει την εικόνα των μνηστήρων, της Πηνελόπης
και του Οδυσσέα, μόνον που η Πηνελόπη ως γραία παρασταίνεται γυναίκα
πιά όπου σαράντα ένα χρόνια μετά, ακόμη περιμένει τον άντρα της ώστε
να καθαρίσει το παλάτι του απο όσους αδίκως βρίσκονται εκεί.

Αλλά ο Οδυσσέας ακόμα να φανεί….