Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι απαιτείται η παρέλευση… στρατιάς ετών, ώστε να μπορέσει η ίδια η Ιστορία να αποτιμήσει με…
ψυχραιμία, νηφάλια και στο μέτρο του δυνατού αντικειμενικά, ένα σημαντικό γεγονός. Ένα tipping point στη διαδρομή εθνών αλλά και προσωπικοτήτων.
Απ΄την άλλη, ακόμη και τη στιγμή που οι παρενέργειες ενός τέτοιου γεγονότος είναι ακόμη ζωηρές και ζώσες, κανείς δεν απαγορεύει στην ίδια την πραγματικότητα να ξεκινήσει τη συγγραφή του προλόγου ενός απολογισμού τον οποίο η Ιστορία θα παραλάβει. Και είτε θα επικυρώσει, είτε θα ανατρέψει, σε κάθε περίπτωση βεβαίως θα προσθέσει τη δική της πινελιά στην αφήγηση.
Στην Ελλάδα… όχι μόνο του σήμερα, αλλά του χθες και του αύριο που έρχεται καλπάζοντας, η ένταξη της χώρας στο Μνημόνιο την άνοιξη του 2010 από τον Γιώργο Παπανδρέου, θα λειτουργεί ιστορικά ως το tipping point της εθνικής μελαγχολίας, και της απώλειας της εθνικής αυτοδιάθεσης. Που οδήγησε σε βαθιά υποτίμηση του βιωτικού επιπέδου της κοινωνίας, ίσως και στην απώλεια μιας ολόκληρης γενιάς. Και των ονείρων της.
Όσα προηγήθηκαν της ένταξης της Ελλάδας στο Μνημόνιο, οι χειρισμοί του Γιώργου Παπανδρέου προσωπικά, και όσα ακολούθησαν το πρώτο διάστημα του… Καστελόριζου, αποτελούν ακόμη ζώσα πραγματικότητα. Απολύτως αναμενόμενα λοιπόν, συνιστούν κεντρική παράμετρο στην πολιτική αντιπαράθεση, με έμφαση στην αναζήτηση πολιτικών ευθυνών για τον τελευταίο των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός.
Ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου έχει επιλέξει την εξωστρέφεια. Μιλάει ανοικτά και υπερασπίζεται τις επιλογές του, δίνοντας έμφαση στο δημοψήφισμα που δεν του επέτρεψαν να πραγματοποιήσει, καθώς και στον ακήρυχτο πόλεμο Ευρώπης-Ηνωμένων Πολιτειών, με επίκεντρο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Τη ρητορική αυτή επανέλαβε ο Γιώργος Παπανδρέου και με την ομιλία του στο London School of Economics. Δείχνοντας αυτή τη φορά την Άνγκελα Μέρκελ ως υπεύθυνη για την ένταξη της Ελλάδας στο Μνημόνιο, και την εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Φυσικά δεν έγιναν έτσι τα πράγματα, και ο Γιώργος Παπανδρέου το θυμάται καλά. Ο ίδιος ξεκίνησε τη στρατηγική αποδόμησης της Ελλάδας με τα περί “διεφθαρμένη χώρας”, ηχώ των οποίων ήταν οι ιστορικές πλέον ρήσεις του Γιώργου Παπανδρέου περί “Τιτανικού”.
Στην κορύφωση δε εκείνου του αυτοκτονικού ιδεασμού, ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου απειλούσε τη Γερμανία και τη Μέρκελ με το… περίστροφο στο τραπέζι, όπως περιέγραφε την ενδεχόμενη εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στον μηχανισμό οικονομικής στήριξης της Ελλάδας.
Το περίστροφο τελικά… πυροβόλησε τον ίδιο. Κυρίως όμως πυροβόλησε τον ελληνικό λαό. Και τη βιωσιμότητα του μέλλοντος του τόπου. Αυτή η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Και η Ιστορία θα την καταγράψει, αποδίδοντας τις σχετικές ευθύνες.
ysterografa.gr