Μην σφυρίζουμε αδιάφορα στο Τρένο

Άρθρο του Φωτάκη Φ. Βασίλη

Το ότι η Αιτωλοακαρνανία και το Αγρίνιο χρειάζεται να βγει από την απομόνωση και να τεθεί σε «τροχιά» ανάπτυξης μοιάζει κοινότυπο. Δεν παύει όμως να είναι μια στυγνή και σκληρή πραγματικότητα για έναν τόπο με απίστευτες δυνατότητες και φυσική ομορφιά. Έχουμε λοιπόν υποχρέωση να επενδύσουμε στον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό στο πλαίσιο της απαιτούμενης για την χώρα ανταγωνιστικότητας και…
μιας παράλληλα βιώσιμης ανάπτυξης για τον τόπο μας.

Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν υποδομές που θα βοηθήσουν το Αγρίνιο να βγεί από το τέλμα και να καταστεί σημαντικός κόμβος διαμετακομιστικού εμπορίου και πόλος τουριστικής έλξης.
Αυτά αντιλαμβανόμαστε, δεν μπορεί να επιτευχθούν με ένα επικίνδυνο και απαρχαιωμένο οδικό δίκτυο, με αεροδρόμια ανενεργά, με λιμάνια που δεν έχουν καμιά οδική διασύνδεση και με μέσα σταθερής τροχιάς ανύπαρκτα.

Ακόμη και σε αυτή τη περιβόητη Ιόνια οδό που με τις συνεχείς καθυστερήσεις έχει γίνει αιώνια δεν έχει προβλεφθεί κάθετη σύνδεση με το Αγρίνιο.
Έχω αναφέρει αρκετές φορές σε παρεμβάσεις μου πως το Αγρίνιο έχει ανάγκη να αποκτήσει χαρακτήρα, να αποκτήσει μια αναφορική υπόσταση.

Σκοπός μου είναι να αναπτύξω επιγραμματικά την σημασία των μέσων σταθερής τροχιάς τονίζοντας την αξιοποίησης της σιδ. γραμμής Αγρινίου – Μεσολογγίου – Κρυονερίου. Δεδομένου ότι ο Δυτικός Άξονας της χώρας, πάσχει διαχρονικά σε επίπεδο ολοκληρωμένων μεταφορικών συνδέσεων και υποδομών.

Τα Μέσα Σταθερής Τροχιάς αποτελούν την απάντηση στις συγκοινωνίες σε κάθε ευνομούμενο, αναπτυγμένο, σύγχρονο, Ευρωπαϊκό κράτος. Αποτελεί λύση για τους πολίτες στα ακριβά καύσιμα, τα διόδια, τα χαμηλά εισοδήματα. Ταυτόχρονα η σύνδεση με τα λιμάνια μας οφείλει να είναι υψηλή εθνική προτεραιότητα, διότι σε σύγκριση με τις οδικές μεταφορές έχει 7 φορές μικρότερες απαιτήσεις σε ενέργεια, 16 φορές λιγότερα ατυχήματα, 10 φορές λιγότερη ρύπανση, 2 φορές χαμηλότερη ηχορρύπανση.

Τέτοιας μορφής επένδυση όμως εκτός της πολιτικής βούλησης απαιτεί μια μελέτη (οικονομοτεχνική) η οποία θα προσδιορίζει την αναγκαιότητα, τη βιωσιμότητα και την αποδοτικότητα της επένδυσης
Ως προς την αναγκαιότητα μην παραβλέπουμε πως καθημερινά από την Αιτ/νία διέρχεται ένας τεράστιος όγκος οχημάτων διότι ενώνει 7 νομούς με την Πελοπόννησο και την υπόλοιπη Ελλάδα (Αιτωλοακαρνανία – Λευκάδα – Πρέβεζα – Άρτα –Θεσπρωτία – Γιάννενα– Κέρκυρα ) με τα Βαλκάνια και την Βόρεια Ελλάδα μέσω Εγνατίας Οδού.

Ο κάθετος Δυτικός Σιδηροδρομικός Άξονας Αντίρριο – Ηγουμενίτσα είναι λοιπόν έργο εθνικής προτεραιότητας, παράλληλα με τον βόρειο άξονα, καθώς θα συνδέεται άρρηκτα με την χάραξη της Σιδηροδρομικής Εγνατίας, ενώνοντας σημαντικά λιμάνια-πύλες της Δυτικής Ελλάδας στην Ευρώπη, την Πάτρα το Πλατυγιάλι και την Ηγουμενίτσα, με μέσο σταθερής τροχιάς. Ένα έργο πνοής κυρίως για την Δυτική Στερεά και την Ήπειρο.
Η αναβάθμιση αυτή θα ενισχύσει τα διαμετακομιστικά κέντρα (πχ Αγρίνιο), προκειμένου να αυξηθούν οι εξαγωγικές δυνατότητες, η παραγωγική ανασυγκρότηση και η τουριστική κίνηση, παράλληλα με την καθημερινότητα των πολιτών της Δυτ. Ελλάδας και της Ηπείρου.
Η ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου, σε συνάρτηση με την αναγκαιότητα συνδυασμένων μεταφορών – μέσω μάλιστα και της διασύνδεσης των λιμένων της χώρας δεν μπορεί να καταδικάσει μια ολόκληρη περιοχή σε απουσία τέτοιου είδους υποδομής στρατηγικής σημασίας και ανάπτυξης για τον τόπο λόγω της άστοχης επιλογής να μην προβλέπεται σιδηροδρομική χάραξη στον σχεδιασμό της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου.

Η σύνδεση των λιμένων είναι κομβικής σημασίας εθνικό θέμα, κάτι που επιβεβαιώνεται και από την Ευρωπαϊκή Ένωση βάσει του Κανονισμού χρηματοδότησης του Διευρωπαϊκού Δικτύου Μεταφορών «Συνδέοντας την Ευρώπη». Ο Διευρωπαϊκός σιδηροδρομικός άξονας 29 (Δυτικός σιδηροδρομικός άξονας) ως προέκταση Ευρωπαϊκών δικτύων θα ενώνει το Αντίρριο με την Ηγουμενίτσα, φιλοδοξούμε και με το Πλατυγιάλι. Αποτελεί ένα όνειρο δεκαετιών και σε συνδυασμό με τον Θαλάσσιο διάδρομο Αδριατικής-Ιονίου-Κρήτης-Κύπρου, θα αλλάξει το μέχρι τώρα τοπίο στις συνδυασμένες μεταφορές της Ευρώπης, ενώ παράλληλα θα γίνει και μοχλός ανάπτυξης για τη Δυτική Ελλάδα μέσω του κάθετου άξονα Αντίρριο – Ηγουμενίτσα.

Πρόκειται για ένα νέο μεγάλο έργο, τη σιδηροδρομική Εγνατία, που θα ενώνει με σιδηροδρομικό δίκτυο την Κεντρική Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Δυτική Ελλάδα και τη Δυτική Πελοπόννησο, από την Κοζάνη μέχρι την Καλαμάτα.

Σε αυτό τον σχεδιασμό οφείλουμε να αναδείξουμε το Αγρίνιο σε Σιδηροδρομικό και Εμπορευματικό Κόμβο της Δυτ. Ελλάδας και κομμάτι μιας μελλοντικής Σύνδεσης με τη Στερεά Ελλάδα με πολλαπλάσια οφέλη.

Η ανάγκη στροφής προς τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς σταθερής τροχιάς – Σιδηρόδρομο (Προαστιακός, Εμπορικός, Περιφερειακός, Υψηλών Ταχυτήτων και μεγάλων αποστάσεων) η υψηλή ταχύτητα και παροχή ανέσεων επιβίβασης – αποβίβασης – μεταφοράς μπορεί να συνεισφέρει όχι μόνο στην ταχεία διακίνηση (εμπορευμάτων- επιβατών), αλλά και στην περιφερειακή ανάπτυξη.
Παράλληλα οφείλουμε να αναδείξουμε και να προωθήσουμε τα δρομολόγια του προαστιακού Αιτωλοακαρνανίας στην διαδρομή Αγρίνιο –Μεσολόγγι με πιθανή προέκταση προς Πάτρα από το Κρυονέρι και δια μέσω Θαλλάσης μιας και δεν προβλέπεται σιδηροδρομική χάραξη στον σχεδιασμό της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου .

Μια πολύ καλή ιδέα είναι η τουριστική χρήση της σιδηροδρομικής γραμμής Αγρινίου – Μεσολογγίου – Κρυονερίου τουλάχιστον σε πρώτη φάση, κάτι στο οποίο έχει αναφερθεί πολλές φορές ο Όμιλος «Χ. Τρικούπης» . Άλλωστε αποτελεί ένα έργο το οποίο σαν φορολογούμενοι πολίτες το έχουμε πληρώσει με 13 εκατομμύρια ευρώ από το1997εως το 2004 και αξίζει προφανώς μια προσπάθεια να συντηρηθεί αυτή η εγκαταλελειμμένη από την πολιτεία σιδηροδρομική γραμμή εισπράττοντας άμεσα πολλαπλά τουριστικά οφέλη για την περιοχή .