Η πρόσφατη συνέντευξη του Βρετανού ευρωβουλευτή Nigel Farage στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ, έδωσε τροφή σε πολλές «αντιμνημονιακές πέννες» και εμπλούτισε την επιχειρηματολογία όλων αυτών που εναντιώνονται στην…
Για να δούμε όμως πρώτα απ’ όλα κατά πόσον ο κ. Farage αποτελεί μια πηγή αντικειμενικής έκθεσης των γεγονότων.
Ο Nigel Farage είναι αρχηγός του κόμματος «Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου» (UK IndependenceParty -UKIP), γνωστός για την ευφράδεια και τον δηκτικό του λόγο. Πρωτοέγινε γνωστός στην Ελλάδα πριν από 2 χρόνια με έναν πύρινο λόγο του στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου ισχυρίστηκε ότι οι οικονομικές πρακτικές της Ε.Ε. «σκοτώνουν τη δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε». Ευθύς η δημοτικότητά του στα ελληνικά ακροατήρια εκτοξεύτηκε στα ύψη και η σελίδα του στο Facebookκατακλείστηκε από εκατοντάδες Έλληνες που τον αποθέωναν, ζητώντας του ακόμη και να αναλάβει την πρωθυπουργία στην Ελλάδα (!).
Επειδή όμως στη πολιτική πίσω από τις λέξεις κρύβονται τα συμφέροντα, ο όψιμος «φιλέλληνας» και υπερασπιστής της καταλυμένης δημοκρατίας της Ελλάδας είναι –προς απογοήτευση όλων όσων τον αποθέωσαν- ένας απλός προπαγανδιστής της ιδεολογίας και των θέσεων που αναγράφονται στην ατζέντα του προγράμματος του κόμματός του.
Φύσει και θέσει ταγμένος στην άκρα δεξιά του πολιτικού φάσματος, έχει επανειλημμένως χαρακτηρίσει τον εαυτό του ως νεοφιλελεύθερο και συντηρητικό ενώ η γραμμή του κόμματος στο οποίο προεδρεύει, έχει ως προμετωπίδα τον «ευρωσκεπτικισμό» και την εναντίωση στη Νομισματική Ένωση της Ευρώπης Το ελληνικό ζήτημα γι’ αυτόν και η χειμαζόμενη από τη μνημονιακή λαίλαπα πραγματικότητα της ελληνικής καθημερινότητας, αποτέλεσε και αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να προωθήσει τον αντιευρωπαϊσμό του και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί αυτός.
Η Ελλάδα αποτέλεσε εν ολίγοις ένα έξτρα όπλο στη φαρέτρα του, ένα μέσο για να κορυφώσει την πολεμική του ενάντια στα «συμφέροντα του σκότους» των ευρωπαϊστών και κατόπιν να δρέψει τους δημοσκοπικούς – εκλογικούς καρπούς αυτής του της ρητορικής. Επενδύοντας πάνω σε μια κατάδηλα παρηκμασμένη οικονομικά Ελλάδα με τους πολίτες της σε απόγνωση αυτοκτονούντες ή στην καλύτερη, αποδημούντες, προσδοκά να ενισχύσει τα ποσοστά του και να εισπράξει ό, τι του αναλογεί στη δίνη μιας τυχοδιωκτίζουσας λογικής, η οποία επικρατεί στις κοινωνίες σε καιρούς κρίσης. Ό, τι συμβαίνει περίπου δηλαδή και με τους ελληνικά ομιλούντες, ή καλύτερα γαβγίζοντες, αντιμνημονιακούς και πάντως μη έχοντες πρόταση και λύση στα μείζονα προβλήματα που μας ταλανίζουν.
Σε όλα αυτά, αν συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι μέχρι πρότινος το κόμμα του κινείτο στις παρυφές του ακραίου, του γελοίου και της πολιτικής αφάνειας, τότε η προσπάθεια να εκμεταλλευτεί το «momentum» αυτό που του προσφέρεται, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, κατανοητή αλλά και αναμενόμενη. Η κρίση -όπως άλλωστε το διαπιστώσαμε και στην Ελλάδα με το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής- τρέφει τα άκρα και ο κύριος Farage δεν είναι τίποτ’ άλλο πέρα από μια χαρακτηριστική περίπτωση άκρου, γεγονός που το γνωρίζει και ο ίδιος καλύτερα από τον καθένα.
Την ίδια στιγμή, και ενώ στη χώρα μας δεσπόζουν οι αντιμνημονιακοί εκστομίζοντες ιαχές ύαινας και οι πολιτικάντηδες με τα «ήξεις – αφίξεις» και τους τακτικισμούς τους, τα Μ.Μ.Ε. χωρίζονται πλέον απροκάλυπτα σε μνημονιακά και αντιμνημονιακά. Τα μνημονιακά όπως ξέρουμε λιβανίζουν άκριτα το ρόλο κλητήρα που έχει υιοθετήσει η ελληνική Κυβέρνηση εμπρός στις βουλές της Τρόικα ενώ τα αντι-μημονιακά, πιάνουν δήθεν τον σφυγμό της δεινοπαθούσας κοινωνίας χωρίς όμως να προσφέρουν καμία λύση, προωθώντας -ηθελημένα ή μη- τον εξτρεμισμό και την ακρότητα καθώς και τα κόμματα που πρεσβεύουν τέτοιες θέσεις, ή και χειρότερα, συνταγματικές εκτροπές.
Σε αυτό το κλίμα, σε άρθρο του το Σάββατο 18/01/2014 σε blog που διατηρεί στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα www.protothema.gr (Πρώτο Θέμα), o αρθρογράφος Βασίλης Αναστασόπουλος επιτέθηκε σε όσους επιχείρησαν να αποδομήσουν τις απόψεις και την προσωπικότητα του παραπάνω μνημονευθέντα Βρετανού ευρωβουλευτή. Μπορεί δηλαδή ο συγκεκριμένος πολιτικός να έχει χαρακτηριστεί ως ο «Καρατζαφέρης της Αγγλίας», να είναι ακραίος, να αντιτάσσεται στην Ευρώπη, να ζητά «δραχμή» για την Ελλάδα και επιστροφή στα εθνικά νομίσματα ωστόσο, κατά τον αρθογράφο, υπήρξε απόλυτα σωστός στις θέσεις που εξέφρασε στο δημοσιογράφο Νίκο Ευαγγελάτο. Το σύστημα τον εχθρεύεται και θέλει να τον εκπαραθυρώσει για αυτήν ακριβώς την αντισυστημικότητα και την παρρησία του. Με λίγα λόγια οι απόψεις και οι προτάσεις του, οι οποίες δεν είναι «politically correct», είναι το μυστικό που συνωμοτικά μας κρύβουν και η λύση που διακαώς ψάχνουμε.
Κάποιος σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να πει «Και τί μας ενδιαφέρει ένας ακόμη αρθρογράφος του αντιμνημονιακού μπλοκ;» Αν πράγματι έμενε λοιπόν σε αυτές του τις κρίσεις ο κ. Αναστασόπουλος, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να ασχοληθούμε μαζί του. Στην προσπάθεια του όμως να στηρίξει τις απόψεις του και να αβαντάρει τον Farage, παραλλήλισε τον Βρετανό ευρωβουλευτή με τον Βασίλη Λεβέντη!
Παρατίθεται το σχετικό απόσπασμα από το άρθρο:
«Αυτή δεν είναι, άλλωστε, η πάγια τακτική του «συστήματος», όταν επιθυμεί να απομονώσει τις φωνές που ακούγονται έξω από αυτό; Κατατάσσει όσους εκφέρουν λόγο διαφορετικό, όσους λένε αλήθειες που πονάνε, στην κατηγορία των «γραφικών», τους ποδοπατάει και προχωράει παρακάτω. Χαρακτηριστικό παράδειγμα και πιο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα, είναι ο Βασίλης ο Λεβέντης. Για θυμηθείτε, σε πόσα εξ όσων έλεγε, αποδεικνύεται σήμερα σωστός… Πού να βρίσκεται, άραγε, τώρα;»
Καταρχήν, τον ευχαριστούμε για την αναγνώριση της ευθυκρισίας και της διαχρονικότητας των απόψεων του Βασίλη Λεβέντη, πλην όμως θα πρέπει να τον στεναχωρήσουμε γιατί ο παραλληλισμός του αυτός είναι το λιγότερο ατυχής, άστοχος. Δεν είναι «politically correct», όπως αυτάρεσκα έγραψε.
Έχουμε και λέμε:
Ο Βασίλης Λεβέντης εξέφραζε πάντοτε την πολιτική του κεντρώου χώρου, μια πολιτική του μέτρου, της λογικής και της σύνεσης και ποτέ αυτή των άκρων όπως κάνει ο κ. Farage. Υπήρξε δε ανέκαθεν προσηλωμένος στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, στηρίζοντάς τον και πιστεύοντας ότι μέσω αυτού η Ελλάδα έχει να κερδίσει σε πολλά επίπεδα όπως αυτά των θεσμών, των νόμων, της διαφάνειας, ώστε να καταφέρει κάποτε να γίνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Πίστευε και πιστεύει πως η πορεία προς το ευρωπαϊκό όνειρο δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα αλλά είναι μονόδρομος και αξίζει τις θυσίες και την υπομονή του ελληνικού λαού εμπρός στη θέα του τελικού προορισμού και του μεγάλου στόχου, που είναι μια Ελλάδα σύγχρονη, θεσμικά ανεπτυγμένη, κοινωνικά δίκαιη και εθνικά υπερήφανη.
Ο Βασίλης Λεβέντης είναι «υγιώς αντιμνημονιακός», έχοντας καταρτίσει από το 2009 ακόμη πρόγραμμα 9 σημείων για έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο, ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει κοπή των προνομίων της πολιτικής ελιτ, αφαίρεση των παθογενειών και στροφή των βαρών στους έχοντες και κατέχοντες. Αν είχε εισακουστεί η φωνή του τότε, πιθανότατα δε θα είχε χρειαστεί να υποστούμε τις τραγικές συνέπειες του Μνημονίου που βιώνει η χώρα μας σήμερα. Προέταξε με λίγα λόγια. τις θέσεις και τις προτάσεις του, οι οποίες άπτονται της λογικής ως αντίδοτο στην κρίση και όχι τους γενικόλογους αφορισμούς και την εθνική περιχαράκωση που εκπροσωπεί ο κύριος Farage.
Εναντιώθηκε στο σύστημα όχι γιατί εξέφραζε ο ίδιος ακραίες θέσεις ή πρότεινε έναν εθνικό απομονωτισμό αλλά γιατί ζώντας εντός του συστήματος, στηλίτευσε τις παθογένειες του, τα γκρίζα συμφέροντα και την αρρωστημένη νοοτροπία που επικρατούσε στις τάξεις της ελληνικής κοινωνίας για πολλές δεκαετίες. Το σύστημα που «ποδοπατάει όσους λένε αλήθειες που πονάνε» ,όπως ορθά γράφει ο κ Αναστασόπουλος, υπήρχε και εξακολουθεί να υφίσταται αλλά κάποιοι το ανακάλυψαν όψιμα μαζί με την Αμερική και εξακολουθούν να εθελοτυφλούν και να παρουσιάζουν το άσπρο – μαύρο, τον «άνθρακα για θησαυρό». Ο Λεβέντης βρέθηκε λοιπόν αντιμέτωπος με το σύστημα γιατί προσέβαλλε με τις θέσεις του τα προνόμια αυτού του συστήματος και της ελιτ που το κατευθύνει, ζητώντας διαφάνεια, έλεγχο και θυσίες από τους βολεμένους και γραναζωμένους σε αυτό και όχι από τον απλό λαό.
Ο Βασίλης Λεβέντης ακόμη, ουδέποτε εκμεταλλεύτηκε συγκυρίες για να προσποριστεί οφέλη προσωπικά ή κομματικά. Είναι δηλωμένος εχθρός του λαϊκισμού και δεν περίμενε να βρεθεί η κρίση στο απόγειό της για να γίνει αντισυστημικός. Δεν επιδίωξε ποτέ του να γίνει αρεστός στις μάζες, διακηρύττοντας ευχάριστες αοριστολογίες για λαϊκή κατανάλωση. Πολύ περισσότερο, τον Βασίλη Λεβέντη τον δικαίωσε και τον δικαιώνει η ιστορία καθημερινά ενώ τον Farage τον δικαιώνουν μόνο τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, κατώτεροι των περιστάσεων σχολιαστές στα τηλεοπτικά παράθυρα και προπετείς κονδυλοφόροι…
Τέλος, επειδή σε κάποιο σημείο αναρωτιέται ο αρθρογράφος «τι να απέγινε άραγε ο Βασίλης Λεβέντης», του απαντούμε πως αν πράγματι τον αναζητεί, ξέρει πώς και πού θα τον βρει. Αντ’ αυτού, ωστόσο, προτιμά να «δικαιώνει» και να ηρωοποιεί τον «Καρατζαφέρη της Αγγλίας» και να υπηρετεί πιστά το σύστημα το οποίο δήθεν κατακρίνει. Για την ώρα, ας ρωτήσει τον εργοδότη του και εκδότη της εφημερίδας στην οποία αρθρογραφεί (κ. Θέμο Αναστασιάδη), αν είναι «πολιτικά ορθόν» να δημοσιεύσει κάποια στιγμή τις απόψεις και τις θέσεις του -κατά τα άλλα- «σωστού» Βασίλη Λεβέντη…
Πηγή : www.antidiaploki.gr