Από την πλατεία Κολοκοτρώνη στις φυλακές Κορυδαλλού – Άρθρο του Ν. Γ. Μιχαλολιάκου

Δεκάδες χιλιάδες Έλληνες Εθνικιστές και Πατριώτες έδωσαν, τον Ιανουάριο που πέρασε, το…

αγωνιστικό τους παρόν στην πλατεία Ρηγίλλης, στο μνημείο των μεγάλων νεκρών των Ιμίων, στην συγκέντρωση που διοργανώνει κάθε χρόνο το Κίνημά μας. Για να φτάσουμε, όμως, σε αυτό το γεμάτο πάθος ανθρώπινο κοπάδι μεσολάβησαν πολλά.

Η αρχή έγινε στα τέλη της δεκαετίας του ΄90, όταν για πρώτη φορά οι Χρυσαυγίτες άρχισαν να δίνουν μαζικά, στους δρόμους και τις πλατείες των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης και πολλών άλλων πόλεων της Πατρίδας μας, την πολιτική μάχη. Μια μάχη με εμπόδια πολλά, με αντισυγκεντρώσεις και προβοκάτσιες, με διώξεις και προδοσίες, μια μάχη που την αντέξαμε και την κερδίσαμε.

Ξεκινήσαμε λίγες εκατοντάδες και σήμερα προσμετράμε εκατοντάδες χιλιάδες και αυτό έχοντας να αντιμετωπίσουμε, για δύο σχεδόν δεκαετίες, τον ολοκληρωτικό πόλεμο από τα ΜΜΕ, άλλοτε με συκοφαντίες και λάσπη και άλλοτε με μια εκκωφαντική συνωμοσία σιωπής. Δεν ήσαν λίγες οι φορές που μια συγκέντρωση και πορεία χιλιάδων ατόμων δεν επροβάλετο πουθενά, δεν υπήρχε ούτε μια εικόνα στα κανάλια, ούτε μια λέξη στις φυλλάδες. Ήμασταν γι΄αυτούς φαντάσματα, τα φαντάσματα μίας Ελλάδας που έτρεμαν και τρέμουν, της Ελλάδας του Καθήκοντος και της Τιμής, της Ελλάδας του Εθνικισμού και των Ιδεών και αυτήν την Ελλάδα την έτρεμαν και την τρέμουν «οι καλαμαράδες, οι δημοκόποι και οι μπολσεβίκοι».

Δεν υπήρξε τυχαία η επιλογή μας, να ξεκινήσουμε την πολιτική μας μάχη, αυτή η Πλατεία της οδού Σταδίου. Στο κέντρο της υπήρχε και υπάρχει ένας ανδριάντας, αυτός του έφιππου Γέρου του Μωριά, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Ενός προσώπου, το οποίο συμβολίζει την αδάμαστη θέληση του Γένους μας για Εθνική ελευθερία. Για τον «έφιππο» αυτόν «χαλκοπρόσωπο» Κολοκοτρώνη έγραψε, στα 1907, ο Κωστής Παλαμάς ένα ποίημα, ποίημα πάντοτε επίκαιρο, όσο κρατά το ψευτορωμαίικο, το θλιβερό κράτος (;) των γραικύλων και το έγραψε στα 1907, δέκα χρόνια μετά την εθνική ντροπή του 1897 με την χώρα χρεωκοπημένη, όπως και σήμερα. Είναι το ποίημα αυτό ένας διάλογος ανάμεσα στον Ποιητή και τον Ήρωα – εθνικό σύμβολο, ένας διάλογος γεμάτος αλήθειες και πάθος.

Από τα «Σατιρικά γυμνάσματα», λοιπόν, τα παρακάτω:

«Χαλκόπλαστος για πάντα καβαλλάρης,
ο στοχασμένος να Κολοκοτρώνης!
-Το φύσημά σου πού θα ξαναπάρεις;
Κάπου το χέρι απλώνεις. Πού τ΄απλώνεις;
-Μακριά, πολύ μακριά, πέρα, αλλού πέρα!
Στ΄αγνά, δεν τα πατάς, δεν τα ζυγώνεις.
Στον πόλεμο, στων όλων τον πατέρα,
στην ρίζα, στην αγράμματη σοφία,
στην κλεφτουριά, στου Τούρκου την φοβέρα!
Και γύρω σου κι εμπρός σου η Πολιτεία
με τα λογής παλάτια τα πλατιά,
σκολειά, καζάρμες, θέατρα, υπουργεία:
Μ΄αποκρίθη: – Τσεκούρι και φωτιά!»

Τους στίχους αυτούς θυμήθηκα αναλογιζόμενος την νικηφόρα πορεία του Κινήματός μας, που ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, παρ΄όλη την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, όντας φυλακισμένος για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου αρχηγός ενός πολιτικού κόμματος με 18 βουλευτές στο κατ΄ευφημισμόν Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Τους θυμήθηκα αναλογιζόμενος την Ελλάδα των Ονείρων μας, αυτήν που δείχνει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στην οδό Σταδίου και στο κράτος του τίποτε, στο σάπιο βασίλειον της Δανιμαρκίας, που κυριαρχεί στις ημέρες μας, ημέρες παρακμής, ημέρες πτώσης, ημέρες θλίψης και ζόφου. Αυτήν την ψευτοελλάδα με τα «λογής παλάτια τα πλατιά», που ο ποιητής θέλει να γκρεμιστεί γιατί μόνον τότε θα βρει αέρα να ανασάνει, χώμα στέρεο να περπατήσει, Ήλιο λαμπρό να την φωτίσει η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ.

Από την Χρυσή Αυγή της Πλατείας Κολοκοτρώνη των ολίγων εκατοντάδων μέχρι την Χρυσή Αυγή της πλατείας του Μνημείου των Ιμίων πέρασαν χρόνια πολλά, όχι τόσα πολλά όμως για να κατασιγάσουν το πάθος μας για ΠΑΤΡΙΔΑ – ΠΙΣΤH – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Σήμερα το Κίνημά μας δεν είναι η φλόγα η μικρή που σιγόκαιγε σε κάποιον λησμονημένο και απόκρυφο βωμό. Σήμερα η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ έχει γίνει μια πυρκαγιά, που έχει απλωθεί σε ολόκληρη την χώρα, που έχει περάσει τα σύνορα και αυτής της ίδιας της χώρας σαν παράδειγμα «κακό» που πρέπει να παταχθεί γιατί αποτελεί ΑΠΕΙΛΗ για τους όπου γης τυράννους, για τους αφέντες της παγκοσμιοποίησης, μιας εξουσίας που δεν θέλει Έθνη, Λαούς και Ελεύθερες Πατρίδες, αλλά κτήνη και μάζες, υποταγμένες στο βρώμικο χρήμα τους, στα χυδαία θεάματά τους.

Από την Χρυσή Αυγή της Πλατείας Κολοκοτρώνη οδηγηθήκαμε από νίκη σε νίκη, παραμερίζοντας εμπόδια δολερά και προδοσίες, σε ένα δυναμικό και συνεχώς ανερχόμενο ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ και ΛΑΪΚΟ Πολιτικό Κίνημα. Αυτό υπήρξε το μεγάλο και μοναδικό έγκλημά μας, για το οποίο έπρεπε να τιμωρηθούμε και έτσι από το λιτό βήμα κάτω από τον ανδριάντα του Γέρου του Μωριά έπρεπε να βρεθώ στις φυλακές του Κορυδαλλού. Όμως όλα αυτά είναι ασήμαντα, αφού εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες είναι και θα παραμείνουν στο πλευρό μας.

Εμείς μέσα από τις φυλακές συνεχίζουμε με την σκέψη, την καρδιά, το νου και την γραφίδα μας να αγωνιζόμαστε, μη παραδίδοντας στον εχθρό «γην και ύδωρ». ΟΣΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ στο πλευρό μας για Πατρίδα – Πίστη – Ελευθερία, για μία ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ, για μία Πατρίδα χωρίς ψεύτες, προδότες και διεφθαρμένους.

Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ
ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ