Μια άποψη για την πολυσυζητημένη κρίση του καπιταλισμού.

Μπήκαμε πλέον στον έκτο χρόνο της οικονομικής κρίσης και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι βυθισμένο στην εξαθλίωση,ενώ φαίνεται να μην είναι δυνατή η βελτίωση της κατάστασης για τον εργαζόμενο λαό στο άμεσο μέλλον.

Σίγουρα,όλοι έχουμε ακούσει αναλύσεις επί αναλύσεων πάνω στα αίτια της κρίσης.Η δική μας άποψη,είναι ότι αυτή δημιουργήθηκε λόγω των βασικών αρχών και αντιφάσεων της λειτουργίας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, ότι οι …
περιοδικές κρίσεις του (1929,1970,2008 κτλ) είναι αναπόφευκτες και σύμφυτες με τη λειτουργία του και αυτό θα προσπαθήσουμε να δείξουμε στο παρόν κείμενο.

Αρχικά, η κεφαλαιοκρατική παραγωγή και διανομή λειτουργεί με δύο βασικές αρχές: την επιδίωξη του κέρδους και τον ανταγωνισμό.Αυτό μακροπρόθεσμα έχει σαν αποτέλεσμα απο τη μία πλευρά τη συσσώρευση ενός μεγάλου μέρους του κεφαλαίου και την παραμονή του σε κατάσταση αδράνειας (άλλωστε δεν θα είχε νόημα γα έναν καπιταλιστή η παραγωγή, εάν όλα τα κέρδη τα διέθετε σ’ αυτήν χωρίς να παρακρατά ένα σημαντικό μέρος τους) και από την άλλη, την κατάρρευση και το κλείσιμο όσων επιχειρήσεων δεν έχουν τη δυνατότητα να αντέξουν τον ανταγωνισμό, πράγμα που προκύπτει συνήθως από την έλλειψη κεφαλαίων.

Επομένως το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου, μαζέυεται στα χέρια μιας χούφτας ανθρώπων οι οποίοι μάλιστα δεν συμμετέχουν άμεσα στην διαδικασία της παραγωγής.Σε κάθε χώρα δημιουργείται στην ουσία μία ελίτ στην οποία ανήκουν τα πάντα ενώ την ίδια στιγμή που η υπόλοιπη κοινωνία γίνεται φτωχότερη μέρα με τη μέρα,οδηγείται δηλαδή η παραγωγή σε μία μονοπωλιακή κατάσταση.

Αυτό, σε συνδιασμό με τη σταδιακή καθίζηση των μεσαίων στρωμάτων οδηγεί την κυρίαρχη τάξη στην απώλεια κινήτρου επαναπροώθησης κεφαλαίων στην παραγωγή,αφού η αγοραστική δύναμη του καταναλωτικού κοινού μειώνεται δραματικά με αποτέλεσμα να στενέυουν τα περιθώρια κέρδους.

Για να διατηρήσει σ’αυτή τη φάση τα κέρδη της,καταφέυγει σε άλλες μεθόδους όπως μειώσεις μισθών και απολύσεις,οι οποίες παρόλο που μπορει βραχυπρόθεσμα να της προσφέρουν οφέλη,σε δεύτερο χρόνο μειώνουν εκ νέου την κατανάλωση άρα βαθαίνουν πιο πολύ την κρίση. Ακόμα αναποφεύκτη είναι η προσπάθεια εισβολής σε νέες αγορές και καταστροφή κεφαλαίου (πχ πόλεμοι).Οξύνονται με αυτόν τον τρόπο οι ταξικές αντιθέσεις,οι κατώτερες και οι μεσαίες τάξεις εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο.Η αστική τάξη λοιπόν είναι αυτή που οδηγεί την κοινωνία στην φτώχεια και την εξαθλίωση,μαζί με τους εντολοδόχους της και κάθε ελπίδα για μια ζωή με αξιοπρέπεια θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους.

Στο σημείο αυτό,ας προσθέσουμε και κάποια άλλα στοιχεία,ώστε να γίνει πιο κατανοητή η σημερινή κατάσταση.Mέχρι την δεκαετία του 90 το κάθε κράτος είχε τη δυνατότητα να ‘προστατέυει’ την εγχώρια παραγωγή απο τους ανταγωνιστές σε άλλες χώρες ,ως έναν βαθμό, με την επιβολή δασμών.

Με την δημιουργία όμως της Ευρωπαικής ένωσης και με την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ,πάυει αυτη η δυνατότητα,καταργούνται δηλαδή,μεταξύ άλλων,οι δασμοί εντός της ένωσης.Άρα ο κάθε παραγωγός πλέον έχει να ανταγωνιστεί,πέρα από τους ισχυρούς της χώρας στην οποία δραστηριοποιείται,τα αφεντικά ολόκληρης της Ευρώπης με άμεσο τρόπο.Έτσι ο ανταγωνισμός γίνεται αδυσώπυτος.

Ο μικρός βιοτέχνης, ο αυτοαπασχολούμενος, ο αγρότης, με την ελευθερία μετακίνησης των κεφαλαίων,τσακίζεται απο εταιρείες κολοσσούς,οι οποίες μπορούν να παράγουν με μηδαμινό σχεδόν κόστος στην άλλη άκρη του πλανήτη,εκμεταλλευόμενες πολλές φορές ακόμα και παιδική εργασία.

Επιπλέον το κεφάλαιο,κάθε φορά που οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να σηκώσουν κεφάλι και να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες εργασίας,για τους μισθούς ή οτιδήποτε άλλο,είναι σε θέση να τους εκβιάζει λόγω της δυνατότητάς του να μεταφερθεί οπουδήποτε αλλού πολύ πιο εύκολα

.Βλέπουμε λοιπόν ότι η λειτουργία της Ευρωπαικής Ένωσης όχι μόνο δε μπορεί να λύσει τα προβλήματα που δημιουργεί στην κοινωνία ο ελέυθερος ανταγωνισμός,αλλά αντίθετα τα οξύνει και επίσης είναι προφανές ποία τάξη ευνοείται με τον τρόπο λειτουργίας της.

Ακριβώς εδώ μπαίνει το ‘παιχνίδι του δανεισμού’.Για να μπορέσουν τα μεσαία στρώματα να αντέξουν κάτω απο αυτές τις συνθήκες προωθήθηκε ένα μοντέλο υπερκατανάλωσης και πιο έυκολου δανεισμού.

Για να καταφέρει η ντόπια παραγωγή να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό έπρεπε η κοινωνία να καταναλώνει συνεχώς,αλλά έπρεπε να βρίσκει και περισσότερα κεφάλαια.Αυτο έγινε δυνατό με τον δανεισμό,ιδιωτικό και δημόσιο.

Με αυτόν τον τρόπο όμως,ενισχύθηκε πιο πολύ το τραπεζικό σύστημα,αφού ο ρόλος του στην οικονομία γιγαντώθηκε και τα κέρδη του εκτοξεύθηκαν.Η υπερσυσσώρευση που περιγράψαμε πριν, λαμβάνει χώρα πλέον κυρίως στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Όπως αποδείχτηκε όμως το 2008 ούτε για αυτό το νέο μοντέλο ήταν δυνατό να ξεπεράσει τις θεμελιώδεις αντιφάσεις του καπιταλισμού και έτσι πολλά νοικοκυρία,επιχειρήσεις και κράτη βρέθηκαν με χρέη που αδυνατούσαν να διαχειριστούν,και οδηγηθήκαμε σε μια βαθύτατη κρίση.

Από την αρχή της κρίσης τα ΜΜΕ και οι διάφοροι καλοθελητές του συστήματος,προσπαθούν να φορτώσουν την ευθύνη για ότι συμβαίνει σήμερα σε διάφορους αποδιοπομπαίους τράγους όπως είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι,οι μετανάστες,οι Γερμανοί και άλλοι.

Είναι αναγκαίο να αντιληφθεί ο καθένας ότι όλοι είμαστε καταπιεσμένοι του ίδιου βάρβαρου συστήματος και να προχωρήσουμε με δεσμούς ταξικής αλληλεγγύης σε οργανωμένους και μαζικούς αγώνες για την διεκδίκηση όσων μας ανήκουν,για τη χειραφέτηση των εργαζομένων και για μία κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους,την Κομμουνιστική.

Μόνη διέξοδος από την κρίση η κοινωνική επανάσταση

senza classi
ομάδα ανατρεπτικής σκέψης

http://senzaclassi.squat.gr