Γ. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ
«Πάγωσαν» μέχρι και οι… φιλοευρωπαίοι από τη συμφωνία που συζητά και η κυβέρνηση με τους δανειστές. Δεν είναι δυνατόν, λένε, να είναι τόσο «σκληρή» και τόσο «κακή»…
Επιρρίπτουν βέβαια την ευθύνη στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί καθυστέρησε τη συμφωνία, ή γιατί… νευρίασε τον Σόιμπλε, όταν του έστειλε τον Βαρουφάκη να συζητήσει μαζί του. Λες και οι προηγούμενες «συμφωνίες», που εφαρμόστηκαν στο πλαίσιο των μνημονίων ήταν καλύτερες. Οι ίδιες και χειρότερες ήταν, παρότι τότε δεν υπήρχε καμία καθυστέρηση – τουναντίον έτρεχαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις να υπακούσουν και να αποδεχθούν αμέσως τις απαιτήσεις των δανειστών – ούτε κυκλοφορούσε ο… Βαρουφάκης στις Βρυξέλλες.
Η συζητούμενη συμφωνία είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που θέλει να επιβάλλει στην Ευρώπη μία νεοφιλελεύθερη κάστα πολιτικών δυνάμεων – με την εκκωφαντική ανοχή ή και ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας: Σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία, λιτότητα, διάλυση του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποίηση των πάντων. Και όλα αυτά σε ένα καθεστώς ποδοπάτησης της εθνικής κυριαρχίας, εκβιασμών, προσβολών, και παγερής αδιαφορίας για τη δημοκρατία. «Δεν μας ενδιαφέρουν τι ψηφίζουν οι λαοί και τι μήνυμα στέλνουν», λέει το ιερατείο των Βρυξελλών – και μάλιστα το λένε αυτό πιο δυνατά όσοι δεν έχουν εκλεγεί ποτέ από το λαό, παρά είναι διορισμένοι «τεχνοκράτες».
Τα ίδια έκαναν και στον Παπανδρέου και στον Παπαδήμο και στον Σαμαρά – απλά υπήρχε τότε «δεκτικότητα» από τις προηγούμενες κυβέρνησης. Τα ίδια θέλησαν να κάνουν και τώρα και μάλιστα είχαν ένα λόγο παραπάνω, ότι έπρεπε να «τιμωρήσουν» την αριστερή επιλογή του ελληνικού λαού. «Να μάθει», θα λέει και στον ύπνο του ο Σόιμπλε.
Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν τα κατάφερε όπως θα ήθελε στις διαπραγματεύσεις. Προφανώς και καθυστέρησε να φτάσει στο σημείο «μηδέν» – αυτή η συζήτηση που γίνεται τώρα θα έπρεπε να έχει γίνει τον Μάρτιο για παράδειγμα, ώστε να μην «σέρνεται» ασκόπως η οικονομία. Και όχι μόνο δεν πήγε με στρατηγική ρήξης, αλλά ούτε καν με λογική σύγκρουσης όπου αυτή θα ήταν αναγκαία – αυτή η συνειδητή επιλογή ή αφέλεια ήταν και το κύριο λάθος του, γιατί στους αδίστακτους δεν πας με τριαντάφυλλα και σοκολατάκια.
Αλλά και πάλι είναι σαφές: Και τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο και, φυσικά τώρα, η «Ευρώπη» ζητά την επανάληψη της ίδιας αδιέξοδης συνταγής, έστω κι αν η «θεραπεία» γίνεται, όσο περνά ο καιρός, όλο και πιο «βαριά»: Λιτότητα, απορρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, ξεπούλημα των πάντων, διάλυση του κοινωνικού ιστού, ισοπέδωση των παραγωγικών δυνατοτήτων. Και βέβαια παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας από την εκλεγμένη κυβέρνηση στα «τεχνικά» κλιμάκια της τρόικας – ή μήπως δεν ζητάνε όλα αυτά πέντε μήνες τώρα, όπως τα είχαν “κατακτήσει” επί μία πενταετία;
Χωρίς μάλιστα να αναγνωρίζουν στο παραμικρό την ανάγκη κάποιων αλλαγών στη συνταγή: ότι δηλαδή χρειάζε
ται τουλάχιστον αναδιάρθρωση του χρέους για να έχει νόημα ένα σκληρό δημοσιονομικό πρόγραμμα. Μάλιστα αυτοί οι φωστήρες και ορθολογιστές «Ευρωπαίοι» απορρίπτουν και το μοναδικό λογικό που τους λέει το ΔΝΤ, το οποίο έχει, αν μη τι άλλο, εμπειρία από τέτοια θέματα, ότι δηλαδή προηγείται των σκληρών προγραμμάτων η αναδιάρθρωση χρέους.
Είναι άλλωστε πανθομολογούμενο ότι η Ευρώπη σαμποτάρισε το 2010 την αναδιάρθρωση του χρέους, δυστυχώς στηριζόμενη και στη θέση της τότε κυβέρνησης, ακριβώς για να σώσει τις γαλλογερμανικές τράπεζες και να φορτώσει την κρίση στις πλάτες των κρατών και των λαών.
Η συζητούμενη συμφωνία δυστυχώς δεν αποτυπώνει την πολιτική και την φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτυπώνει όμως το χαρακτήρα και τις διαθέσεις της σημερινής Ευρώπης. Η οποία καμία σχέση δεν έχει με τις αρχές και τις αξίες της αλληλεγγύης, της καταπολέμησης των ανισοτήτων, της δημοκρατίας.
Η Ευρώπη έχει μετατραπεί, έχοντας πλέον και το υπερόπλο του «ευρώ», σε ένα απεχθές, κυνικό μόρφωμα. Μία «ένωση» με αφεντικά και υπόδουλους.
Με τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα και βασανιστικά, άλυτα προβλήματα, όπως της ανεργίας. Που ζητάει διαρκώς «αίμα» και καθυποτάσσει κάθε διαφορετική φωνή.
Σε αυτή την Ευρώπη λοιπόν… μένουμε. Αφού θέλατε Ευρώπη μην φωνάζετε τώρα….