Χημικά της Συρίας. Να τα πάρουν πίσω αυτοί που τους τα πούλησαν.

ΣΟΒΑΡΗ και ΚΡΙΣΙΜΑ ΧΡΗΣΙΜΗ ΕΚΚΛΗΣΗ του ΙΝΚΑ

Κάποια στιγμή, οι αρμόδιες ομάδες για την ασφάλεια του πλανήτη, εθνικές και διεθνείς, πρέπει να…

λάβουν αποφάσεις και να θέσουν κανόνες, για την πρόληψη καταστροφικών φαινομένων που δεν αντιστρέφονται.

Η κατασκευή Πυρηνικών σταθμών σε σεισμογενείς περιοχές, όπως στη Fukushima Ιαπωνία, η στην Τουρκία, που το αποτέλεσμα των βλαβών τους, δεν θα μείνει εντός των γεωγραφικών ορίων του κράτους τους, δεν πρέπει να εγκρίνεται από την Διεθνή Επιτροπή Πυρηνικής Ενέργειας. Αν εγκρίνεται, πρέπει να περιλαμβάνει την υποχρέωση αποζημίωσης όσων θα πληγούν σε περιοχές έξω από το γεωγραφικό χώρο του κράτους που έχει τον Πυρηνικό Σταθμό.

Αυτό είναι το νομικά αυτονόητο δίκαιο, αφού είναι γνωστό, πως δεν είναι δυνατός ο περιορισμός εντός του αυτού γεωγραφικού χώρου, των Πυρηνικών αποβλήτων από την έκρηξη, του βέβαια πιθανού ατυχήματος, λόγω του απρόβλεπτου και μη περιορίσιμου των φυσικών φαινομένων.
Η ίδια νομική παράμετρος πρέπει να οριστεί και για τις πωλήσεις Χημικών ουσιών που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για κατασκευή απαγορευμένων όπλων.

Στις πωλήσεις τέτοιων Χημικών, ζητούμε να αποφασιστεί αρμοδίως, να τίθεται στην σύμβαση πώλησης ως προϋπόθεση, η ακριβής αναγγελία, από τον αγοραστή προς στον πωλητή, αφ ενός μεν των χρήσεων που έγινε αναλυτικά στις ποσότητες που του πουλήθηκαν, καθώς και να περιέχεται στο κόστος πώλησης και η δαπάνη, και η παροχή στο δικαίωμα με επιτόπια επίσκεψη πιστοποιητών εκ μέρους του πωλητή, στον χώρο του αγοραστή, για επιβεβαίωση των χρήσεων που έγινε των πολυμεριζόμενων Χημικών που πουλήθηκαν.
Για μεν το φαινόμενο Fukushima, αυτονόητα, οι Ιάπωνες θεώρησαν ότι θα υπερβούν τα φυσικά δεδομένα, και γνωρίζουμε ότι επιπλέουσες πλατφόρμες μετά την έκρηξη του Πυρηνικού εργοστασίου Fukushima, από εκεί, έφτασαν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, δηλαδή έξω από τον γεωγραφικό χώρο της χώρας που είχε εγκαταστήσει τον Πυρηνικό Σταθμό.

Για δε τα Χημικά που πουλήθηκαν από την Γερμανία και την Βρετανία στην Συρία, και μάλιστα σε εμπόλεμη εκεί περίοδο, από χώρες δηλαδή που το δίκαιό τους διέπεται από σοβαρότατες παραμέτρους, για εκεί, δεν είχε τεθεί κανένας σαφής διασφαλιστικός όρος που να μπορούσε να αποκλείσει την χρήση και το σημερινό φαινόμενο.

Σήμερα, για τα πουληθέντα αυτά Χημικά στην Συρία, από την Γερμανία και την Βρετανία, που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του δηλητηρίου σαρίν και όχι για βαφή αλουμινίων όπως αναφέρει το σχόλιο των Βρετανικών πωλήσεων, ετοιμάζεται η διεθνής κοινότητα να τα μεταφέρει με δεξαμενές Αμερικανικών πολεμικών σκαφών στην Αδριατική, να τα απενεργοποιήσει και αν τα ποντίσει εκεί – εδώ.
Και εδώ θεωρούμε ότι εισέρχεται με βιασύνη η επιθυμία του: να τελειώνουμε γρήγορα και με αυτό.
Μπορεί να γίνεται να τελειώνουμε γρήγορα και με αυτό και με άλλο τρόπο.
Το ΙΝΚΑ προτείνει, με μια απλοϊκή συντόμευση την γνωστή φράση: Να τα φάει αυτός που τα μαγείρεψε.
Αυτό το εξηγούμε, πως μπορεί να γίνει σύμφωνα με όσα προκύπτουν από τα διεθνή δεδομένα για την απενεργοποίηση και ασφαλή ταφή επικίνδυνων αποβλήτων.

Το ΙΝΚΑ ζητά και προτείνει, με εξ ολοκλήρου δαπάνες της Συρίας, να απενεργοποιηθούν εντός του δικού της γεωγραφικού χώρου και μετά να ενταφιαστούν στο επιστημονικά προβλεπόμενο βάθος, σε τσιμεντένιους νάρθηκες, και άνωθεν μετά την επιχωμάτωση, να γίνουν Γήπεδα αθλοπαιδιών και Βιομηχανικές εγκαταστάσεις.

Αυτό θεωρούμε πως είναι το δίκαιο το εφικτό και το οριστικά ακίνδυνο για τον πλανήτη.
Η άποψη, ότι, δεν μιλούν τα ψάρια και ότι δεν είναι ανιχνεύσιμη η προέλευση των ασθενειών από μολυσμένα τρόφιμα, δεν απαλλάσσει την υποχρέωση επιμέλειας και μάλιστα όταν είναι χωρίς κόστος και εύκολη η εφαρμογή της.