Κώστας Γ. Γιοβανόπουλος: “Ρουά Ματ”

Ο στάβλος του Νίκου χτίστηκε με τα χέρια του, οι αγελάδες και το γάλα τους στόλιζαν το χωριό και την ελπίδα στη δημιουργία. Νοικοκύρης τρίτεκνος, ούτε μπαράκια, ούτε μαϊμού επιδοτήσεις, δεν ξέρει κουμάρι, τσιγάρο, καλοπέραση. Τόλμησε να πάρει δάνειο να μεγαλώσει τη δουλειά…

Τον είχαν πρήξει το 2007, πήγαιναν κι έρχονταν οι γραβατωμένοι στο χωριό, πάρτε δάνειο, πάρτε κάρτες, να η ευκαιρία, μικρές δόσεις, πάρτε λεφτά να σωθείτε… “Συνεργάτες θα είμαστε κ. Νίκο, μπράβο σας κ. Νίκο κι εμείς δίπλα σας…”

Όταν το 2011 έσφιξαν τα πράγματα, ο Νίκος πίστευε στη φιλία με τον τραπεζίτη, βασίζονταν εκεί. Ηρθε αίφνις η εταιρία γάλακτος κι έπαψε τις πληρωμές: στον αέρα ο στάβλος. Να ο κτηνίατρος, τριπλάσια τα κόστη των φαρμάκων. 

Να το ρεύμα αύξηση, να τα χαράτσια, να το πετρέλαιο στα ύψη, στα γόνατα ο Νίκος. ´Οταν οι ζωοτροφές έφυγαν στο θεό, ο Νίκος ήταν δύο δόσεις πίσω στο δάνειο. Η τραπεζικός “δεν σας γνωρίζω κύριε” τού λέει, “θέλουμε τα λεφτά μας”. Η οικογένεια δεν κοιμάται πια με την εισπρακτική εταιρία να ξεσηκώνει τη γειτονιά, τον αδελφό συνέταιρο, τον εγγυητή.

Μαθηματικά, ο στάβλος θα κλείσει, ο Νίκος θα χάσει σπίτι, χωράφι, εγκαταστάσεις, τα παιδιά δεν θα τελειώσουν τις σπουδές, κι ο ίδιος θα φύγει στο εξωτερικό αν καταφέρει στα 50 του να πείσει ότι αξίζει. Σίγουρα κάποιος εργοδότης στην ξενιτιά θα του σηκώσει τα χείλια να τσεκάρει τα δόντια του, όπως τα ψωράλογα… Εκείνα που τα σκοτώνουν όταν γεράσουν, εκείνα που στη ζωή πίστεψαν λάθος, δανείστηκαν λάθος, ψήφισαν λάθος. 

Σε κάποια λέσχη, κάποιο βράδυ την ώρα του κονιάκ και του σκακιού, κάποιοι μεγαλοσχήμονες τον διέγραψαν από άνθρωπο, από πατέρα, απ´ τα κομπιούτερ τους.