Τι σημαίνει αυτό;
Ότι μια πανέμορφη Ελλάδα ήταν έτοιμη να δεχθεί πακτωλό συναλλάγματος από τα δεκάδες εκατομμύρια των τουριστών, που ήδη είχαν αρχίσει να δημιουργούν με τις….
ανάγκες τους την ταχύτατα αναπτυσσόμενη “βιομηχανία” τουρισμού.
Το σημερινό “κτήνος” της παγκόσμιας οικονομίας εκείνη την εποχή άρχισε να δημιουργείται. Αυτά μπορεί να μην τα γνώριζε ο κόσμος, αλλά τα ήξεραν οι γνώστες της οικονομίας.
Αντιλαμβανόμαστε ότι τα προσδοκώμενα κέρδη ήταν τεράστια.
Για ποιον όμως;
Για τους φτωχούς Έλληνες, που θα έβρισκαν μεροκάματα στα νέα εργοστάσια.
Για τους πλούσιους Έλληνες, που θα έχτιζαν εργοστάσια, για να παράγουν “φασόν” για τη Δύση.
Για τους πλούσιους Έλληνες, που θα διοχέτευαν τη δική τους παραγωγή σε εκατομμύρια νέων πελατών, είτε αυτοί θα ήταν οι γηγενείς καλοπληρωμένοι εργάτες είτε οι ξένοι τουρίστες.
Για τους πλούσιους Έλληνες, που είχαν περιουσία η οποία μπορούσε να γίνει κερδοφόρα μέσω του τουρισμού.
Υπήρχε δηλαδή ένα τεράστιο κέρδος, που θεωρητικά αφορούσε το σύνολο του ελληνικού λαού, ανεξαρτήτου ιδιότητας. Ένα κέρδος, που θα μπορούσε να αμβλύνει τα ιδεολογικά πάθη του εμφυλιοπολεμικού παρελθόντος.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι η φτώχεια οξύνει πάντα τα πολιτικά πάθη, ενώ ο πλούτος κάνει το ακριβώς αντίθετο.
Στα καφενεία οι απελπισμένοι φτωχοί είναι αυτοί που σφάζονται για τις ιδεολογίες και όχι οι πλούσιοι.
Σφάζονται αυτοί οι οποίοι αγωνιούν για την επιβίωσή τους και όχι αυτοί που έχουν λυμένα τα προβλήματά τους και ασχολούνται με την πολιτική, είτε για την “πλάκα” τους είτε απλά για ν’ αυξήσουν τα κέρδη τους.
Οι απελπισμένοι σφάζονται και όχι οι χορτάτοι.
Συμφωνούν όμως αυτά τα οποία έγιναν στην Ελλάδα της εποχής εκείνης με τα ευνοϊκά δεδομένα που αναφέρουμε;
Όχι βέβαια.
Γιατί;
Γιατί κάποιους προφανώς δεν τους βόλευε η κατάσταση αυτή και την σταμάτησαν στην εξέλιξή της. Κάποιους, που βρίσκονταν ακόμα και μέσα στην Ελλάδα.
Αυτή η τεράστια ανάπτυξη προφανώς δεν αφορούσε όλους τους κάτοικους της Ελλάδας. Αφορούσε τους φτωχούς Έλληνες και τους πλούσιους Έλληνες κεφαλαιοκράτες.
Ήταν όμως μόνον αυτοί παράγοντες της ελληνικής οικονομίας;
Όχι βέβαια.
Μέσα στην Ελλάδα υπήρχαν και οι πανίσχυροι Εβραίοι.
Μια πανίσχυρη μειονότητα, που δεν θα μπορούσε να πάρει μεγάλο “μερίδιο” από αυτήν την “πίτα”.
Μια μειονότητα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Ως μειονότητα αστών, δεν την ενδιέφερε το μεροκάματο του εργάτη και ως μειονότητα εμπόρων δεν μπορούσε να πάρει μεγάλο “μερίδιο” από την “πίττα” της ανάπτυξης, ανταγωνιζόμενη τους κεφαλαιοκράτες.
Ήταν δηλαδή θέμα επιβίωσης γι’ αυτούς να μην επιτρέψουν στο ελληνικό κράτος να λειτουργεί με βάση τη δεξιά ιδεολογία και άρα τον εθνικισμό.
Αν συνέβαινε αυτό, οι κεφαλαιοκράτες θα τους έβγαζαν από το “παιχνίδι” με συνοπτικές διαδικασίες.
Δεν χρειάζεται δηλαδή να είναι κάποιος μάντης, για να καταλάβει τι έγινε.
Γι’ αυτόν τον λόγο επιμένουμε ότι τη 17 Νοέμβρη δεν μπορείς να την ανακαλύψεις με απλές αστυνομικές μεθόδους.
Ξεκινάς με αυτές τις μεθόδους, αλλά, όταν δεν προκύπτει αποτέλεσμα, αλλάζεις επίπεδο.
Έχεις εκείνο το “βάθος” χρόνου που χρειάζεται, για να καταλάβεις τι γίνεται.
Ψάχνεις να βρεις ποιον ωφελούν τα πράγματα.
Ποιον ωφελεί η δράση της;
Ωφελεί για παράδειγμα τον Παπανδρέου;
Ψάχνεις να βρεις τι ήταν αυτός.
Ανήκε σε κάποια συγκεκριμένη μειονότητα;
Αυτή η μειονότητα μετά την παρουσία του στην εξουσία κέρδισε ή έχασε;
Αν είχε όφελος από αυτόν, ψάχνεις να δεις αν μπορούσε να τον “στηρίξει”, για να επωφεληθεί.
Τέτοια πράγματα ψάχνεις και όχι “γιάφκες”.
Δεν μπορείς να κυνηγάς επαγγελματίες προβοκάτορες, όταν αυτοί δρουν σποραδικά και έχουν κάποια υλικοτεχνική υποστήριξη, που ξεφεύγει από το επίπεδο των ιδιωτών.
Αν ψάξει κάποιος προς αυτήν την κατεύθυνση, εύκολα αρχίζει και καταλαβαίνει τι μπορεί να συνέβη.
Ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα συνέφερε τους Εβραίους και αυτοί τον προώθησαν.
Ως μειονότητα, που είχε σχέσεις με τον διεθνή σιωνισμό, είχαν τη δυνατότητα να στηρίξουν τις επιδιώξεις τους ακόμα και με “μέσα” τύπου “17 Νοέμβρη”.
Γιατί άξιζε αυτό το ρίσκο;
Γιατί ο διεθνισμός —τον οποίο πρέσβευε ο Παπανδρέου— και ο σοσιαλισμός θα τους επέτρεπε ν’ “ανοίξουν” την ελληνική αγορά σε προϊόντα ξένων κεφαλαιοκρατών και όχι Ελλήνων. Θα τους επέτρεπε να μπουν στην αγορά ως έμποροι αντιπρόσωποι των πολυεθνικών όλων των τύπων και θα απλοποιούνταν τα πράγματα γι’ αυτούς.
Με τον τρόπο αυτόν κατόρθωσαν και εισέπραξαν τα χρήματα που τους ενδιέφεραν.
Το αποτέλεσμα;
Πενιχρό για τον ελληνικό λαό και εντυπωσιακό για τους Εβραίους, που στην ίδια περίοδο θησαύρισαν ως μειονότητα.
Πενιχρό ήταν για τους Έλληνες το αποτέλεσμα σε σχέση με τα πραγματικά μεγέθη.
Ο πακτωλός των χρημάτων που “μπήκαν” στην Ελλάδα δεν ενίσχυσαν την ελληνική οικονομία και άρα τον ελληνικό λαό.
Η Ελλάδα έγινε το “τερματικό” για τα σκοτσέζικα ουίσκι, τις ολλανδικές μπύρες, τα αμερικανικά αναψυκτικά κλπ..
Ο κύριος όγκος των χρημάτων έφυγε από τη χώρα, εφόσον η ελληνική παραγωγή δεν επωφελήθηκε και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει αυτόν τον πλούτο.
Στην Ελλάδα έμεινε ένα ποσοστό επαρχιακής “καφετέριας”, πολύ αδύναμο να μπορέσει να στηρίξει μια πραγματική ανάπτυξη.
Ένα ποσοστό, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος το εισέπραξαν οι Εβραίοι αντιπρόσωποι των πολυεθνικών και το οποίο έφυγε από τη χώρα υπό τη μορφή εβραϊκών καταθέσεων στο εξωτερικό.
Όλα αυτά όμως πέρα από την οικονομική τους διάσταση έχουν και την αντίστοιχη πολιτική. Πίσω απ’ όλα αυτά, δηλαδή, πρέπει ν’ αναζητούμε τα πολιτικά αίτια. Η υπανάπτυξη της Ελλάδας ήταν ένας στόχος, που δεν είχε σχέση μόνον με την οικονομία και τις ανάγκες της τοπικής εβραϊκής κοινότητας.
Οι Δυτικοί και οι Εβραίοι δεν ήθελαν πλούσια την Ελλάδα και βέβαια τους Έλληνες.
Γιατί;
Γιατί έβλεπαν ότι μια Ελλάδα με τρομερής αξίας κεφάλαιο υπό την κατοχή της θα γινόταν επικίνδυνη για τα συμφέροντά τους, αν γινόταν δημοκρατική.
Ήταν επικίνδυνο για τα συμφέροντά τους να μπορέσουν οι Έλληνες να εκμεταλλευτούν τη δημοκρατία και να αυτοδιαχειριστούν το κεφάλαιό τους και βέβαια την αγορά τους.
Γιατί ήταν επικίνδυνο;
Γιατί ο ελληνικός πληθυσμός, έχοντας την πικρή εμπειρία του εμφυλίου, γνώριζε ποιος τον έβαλε στην περιπέτεια του εμφύλιου σπαραγμού.
Ο ελληνικός λαός γι’ αυτόν τον λόγο κατά ένα μεγάλο μέρος του ήταν σταθερά και φανατικά αντιαμερικανικός.
Εξαιτίας όμως της εμπειρίας του στην καταπίεση, είχε και ένα άλλο επίσης καθοριστικό χαρακτηριστικό. Ήταν “ανοικτός” στην αριστερή αντιιμπεριαλιστική επιχειρηματολογία και συμπαθούσε τους λαούς που καταπιέζονταν από τους ανθρώπους τους οποίους και ο ίδιος μισούσε.
Σε μια εποχή που οι Παλαιστίνιοι “μάτωναν” καθημερινά, ο ελληνικός λαός διακρινόταν για τα φιλοπαλαιστινιακά του αισθήματα.
Όλα αυτά όμως ήταν επικίνδυνα για το παγκόσμιο σύστημα.
Θα γινόταν μάλιστα ακόμα πιο επικίνδυνα, αν αυτός ο λαός γινόταν πλούσιος και άρα ανεξέλεγκτος.
Γιατί όμως ήταν τόσο επικίνδυνα;
Είναι δυνατόν ένα μικρό κράτος όπως η Ελλάδα να επηρεάζει με τις επιλογές του τόσο καθοριστικά τις διεθνείς εξελίξεις;
fnous