Όσο επαχθές και να αποδειχθεί, όταν μετά από τόσα χρόνια αιματηρών θυσιών το δημόσιο χρέος…
Αντί οι εταίροι της χώρας να δώσουν σήματα στις αγορές ότι οι θυσίες της ελληνικής πλευράς για να εξορθολογίσει τα του οίκου της τυγχάνουν αναγνώρισης, καθιστούν το θέμα αντικείμενο της εσωτερικής πολιτικής τους ατζέντας, με αποτέλεσμα το μόνο που να επιτυγχάνεται να είναι η περαιτέρω συσσώρευση χρέους το οποίο θα πρέπει να εξυπηρετηθεί από ένα διαρκώς συρρικνούμενο ΑΕΠ και εισόδημα των φορολογουμένων, δεν απαιτείται να είσαι και Νομπελίστας – απλός μανάβης ή περιπτεράς φτάνει – για να αντιληφθείς ότι οδηγείσαι σε τοίχο…
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Η νέα επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ όπου θα συναντηθεί με τον αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν στα τέλη Σεπτεμβρίου, λίγο καιρό μετά την επίσκεψη και τη συνάντηση με τον Ομπάμα, προδίδει ότι ίσως κάτι «ζυμώνεται» στο παρασκήνιο της διεθνούς πολιτικής. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει όλοι να θυμούνται ότι όσο συνεχίζεται αυτή η αδιέξοδη κατάσταση, τόσο καθιστούν τη χώρα όμηρο αδίστακτων λαϊκιστών.
Η στρατηγική του «καλού παιδιού» έχει εξαντλήσει τη δυναμική της και η συνταγή που «προσφέρθηκε» από τους «εταίρους» για την έξοδο από την κρίση απέτυχε παταγωδώς. Ποια είναι η εναλλακτική; Ίσως καμία. Όμως υπάρχει μια ποιοτική διαφορά. Εάν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα θα οδηγήσει στην καταβολή κόστους και από την πλευρά των σκιτζήδων της διεθνούς πολιτικής που απέτυχαν, καταστρέφουν και δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει σημαντικό μέρος του πληθυσμού στην Ελλάδα.
Σε τελική ανάλυση στο ίδιο περίπου αποτέλεσμα θα καταλήξουμε. Υπάρχει όμως και μια δεύτερη ποιοτική διαφορά: Η χρησιμοποίηση ή η αξιόπιστη απειλή πρόκρισης αυτής της στρατηγικής (δεν θα είναι μπλόφα) από αυτούς που εξήντλησαν πρώτα τα περιθώρια και ουδέποτε αρνήθηκαν ότι η Ελλάδα φέρει σημαντικό μέρος της ευθύνης μπορεί να φέρει αποτέλεσμα,αρκεί να επιδειχθεί αποφασιστικότητα ότι πλέον είναι αυτοκτονικό να βλέπεις απλά το χρέος να αυξάνεται και το εισόδημα, άρα και η φορολογία, να συρρικνώνονται και να περιμένεις απλά το πότε θα τελειώσουν τις εκλογές τους οι λογιστές που κυβερνούν στη Γερμανία μπας και συζητήσουν σοβαρά το πώς θα ξεπεραστεί το αδιέξοδο.
Εκτός κι αν επιθυμούν να καταγραφεί ότι κατάφεραν να δημιουργήσουν μια Αργεντινή στην καρδιά της Ευρωζώνης. Καταπληκτικό θα ήταν για τη διεθνή αξιοπιστία της ηπείρου μας και των ηγετών μας, δε νομίζετε;
Όχι βέβαια χρήση τέτοιας στρατηγικής από αυτούς που έχουν μάθει να λειτουργούν παρασιτικά έχοντας στο μυαλό τους μια στρεβλή αντίληψη της διεθνούς πραγματικότητας και είναι φορείς ονειρώξεων για παλινόρθωση συστημάτων που επιχειρήθηκε να λειτουργήσουν και απέτυχαν, τα οποία και αυτά μισά τα αντιλαμβάνονται λόγω έλλειψης μόρφωσης και παιδείας, αφού ποτέ δεν εργάστηκαν στη ζωή τους, κάτι που κάποτε κατήγγελλαν.
Αλλιώς είναι να κρατά ένα όπλο ένας καλά εκπαιδευμένος επαγγελματίας με απόλυτη συναίσθηση της καταστροφικής δυνατότητας αλλά και των ορίων του όπλου που έχει στα χέρια(γι’ αυτό το έχει πάντα ασφαλισμένο με την κάνη προς τα κάτω) και αλλιώς ένας αντάρτης μέσα σε κατοικημένο τόπο με ένα Καλάσνικοφ στο ένα χέρι να το πάει πέρα-δώθε και κάθε τόσο να ρίχνει και μια μπαταριά υποτίθεται στον ουρανό, όμως το όπλο κινείται ανεξέλεγκτο, γύρω είναι κόσμος και ψηλά κτίρια, οπότε οι πιθανότητες δυστυχήματος είναι εξαιρετικά αυξημένες.
Στην πρώτη περίπτωση έχεις απέναντι έναν ορθολογιστή αντίπαλο και μαθαίνεις να ζεις μαζί του, παίζοντας ένα λογικό και ενίοτε μετριοπαθές παιχνίδι αποτροπής. Αποφεύγεις τη σύγκρουση διότι ξέρεις ότι κατά βάθος και οι δυο πλευρές θέλουν να συνεννοηθούν και δεν κινούνται με τη λογική «ταύρου εν υαλοπωλείο». Όταν όμως έχεις να αντιμετωπίσεις τη δεύτερη περίπτωση, το κίνητρο να τον αναθέσεις σε έναν δικό σου δεινό ελεύθερο σκοπευτή, αφού πρώτα καλύψεις τις φίλιες δυνάμεις, είναι πολύ υψηλό.
Περιθώριο συνεννόησης δε υπάρχει διότι απλά συμπεριφέρεται παράλογα. Και για να προλάβουμε τους όψιμους… στρατηγούς να επιχειρηματολογήσουν ότι θα μπορούσε να εκβιάσει από την αρχή, απειλώντας αξιόπιστα με καταστροφή τον αντίπαλο, απάντησή μας είναι απλή: Θα μπορούσε να έχει προκαλέσει αυτό που ονομάζεται «τακτική αναδίπλωση», θα τη διαφήμιζε ως στρατηγική επιτυχία, έως ότου θα ερχόταν εκείνη η ώρα όπου θα καμάρωνε έξω από το σαλούν της παραγκούπολής του ενώπιον των εκστασιασμένων υπηκόων, όπου κάποιος που δεν θα τον είχε δει ποτέ – αλλά αν είχε μυαλό θα ήξερε από πού θα του ερχόταν και θα φυλαγόταν – του φύτευεμια σφαίρα στο κεφάλι…
Και όποιος κατάλαβε… κατάλαβε.