Γράφει ο Μιχάλης Τζανάκης*
Επειδή ως γνωστόν η κρίση γεννά ευκαιρίες – μάλλιασε η γλώσσα του Τσίμα, της Τρέμη και της Στάη να το λένε- ήρθε καιρός ν αδράξουμε την ευκαιρία για καινοτόμες …
δράσεις και «εναλλακτικές» επενδύσεις (εκτός απ τις καλλιέργεις σαλιγκαριών, αλόης και ιπποφαούς). Μια εξαιρετική ιδέα τέτοιας «εναλλακτικής» επένδυσης, την οποία θα πρότεινα σε κάποιους χορηγούς, όπου με την ευγενική στήριξη τους θα υλοποιηθεί άμεσα και θ αποφέρει τεράστια οφέλη για τη χώρα.
Γιατί δηλαδή πόλεις, όπως το Παρίσι, το Λονδίνο, το Άμστερνταμ να έχουν δεκάδες μουσεία για σημαντικά ή ασήμαντα εκθέματα και εμείς να μην εκθέτουμε «συλλεκτικά» κομμάτια της πάλαι ποτέ πολιτιστικής κληρονομιάς και παράδοσής μας;
Ευθέως και χωρίς περιστροφές, προτείνω στην Όλγα – τώρα που το κόμμα πήρε τα πάνω του- την άμεση ανέγερση του μεγαλύτερου στον κόσμο «Μουσείου Εργασίας»!!!
Αναμφίβολα θα αποτελέσει σημαντικό πόλο έλξης γηγενών και αλλοδαπών επισκεπτών, οι οποίοι θα έχουν την ευκαιρία να δουν αντίγραφα των τελευταίων εν Ελλάδι εργαζομένων. Θα είναι ένα μοντέρνο Μουσείο, πιο σύγχρονο κι απ αυτό της Ακρόπολης, αφού θα φυλάσσονται πολύτιμα μνημεία εργασίας και η έκθεση τους μπορεί να περιλαμβάνει θεματικές πτέρυγες μέσα στο ίδιο το μουσείο. Για παράδειγμα, θα υπάρχει η πτέρυγα των πρώην εργαζομένων στο Δημόσιο και η αντίστοιχη αυτών στον Ιδιωτικό τομέα. Στο χώρο που θα βρίσκονται οι μούμιες των δημοσίων υπαλλήλων, θα υπάρχει ξεχωριστά άλλη πτέρυγα για τους πρώην καθηγητές, εφοριακούς, πανεπιστημιακούς, γιατρούς κλπ. Στον τομέα των καθηγητών θα εκτίθενται απολιθώματα μόνιμων, αναπληρωτών, ωρομισθίων κλπ, ώστε να υπάρχει πλήρης καταγραφή των «ειδών», που εργάστηκαν κάποτε στην Ελλάδα.
Μετά θα πηγαίνουν οι επισκέπτες στην πτέρυγα των πρώην ιδιωτικών υπαλλήλων, όπου κι εκεί θα υπάρχει άλλη ποικιλία. Φαρμακοποιοί, δικηγόροι, πωλητές, τραπεζοϋπαλλήλων κλπ. Η ξενάγηση θα γίνεται από διαπιστευμένους υπαλλήλους του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ. Θα αναλύουν στους πολυπληθείς επισκέπτες πως, μέσα σε τρία χρόνια δημιουργήθηκαν αυτά τα απολιθώματα των εργαζομένων, ενώ για τα αντίστοιχα των δεινοσαύρων, χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια.
Όπως όλα τα σύγχρονα μουσεία, θα είναι εναρμονισμένο με τον περιβάλλοντα χώρο, ακολουθώντας το πρότυπο του μουσείου της Ακρόπολης. Όπως αυτό είναι χτισμένο, απέναντι απ τον Ιερό Βράχο, ώστε ν αποτελεί φυσική συνέχεια του, έτσι ακριβώς και τούτο, θα ανεγερθεί στην πλατεία Συντάγματος – Θεός σχωρέστο το Σύνταγμα-, ακριβώς απέναντι απ το Κοι(υ)νοβούλιο, για να είναι στο φυσικό του περιβάλλον και να υπενθυμίζει ποιος ήταν ο ηθικός και φυσικός αυτουργός της δημιουργίας του Μουσείου Εργασίας. Στον τελευταίο όροφο του Μουσείου θα λειτουργεί καφετέρια, με ανοιχτό ορίζοντα, που να έχει άπλετη θέα προς τη Βουλή και να μπορεί ο Έλληνας επισκέπτης, μετά την περιήγησή του στο Μουσείο, να ρίχνει ελεύθερα ένθερμους και εστιασμένους πενταδάκτυλους χαιρετισμούς στον ανοιχτό ορίζοντα. Εκτός από καφέ και σνακ θα πωλούνται και πρόβεια γιαούρτια,-για βρώση ή ρίψη- προσφορά των τελευταίων κτηνοτρόφων στη χώρα.
Αν νομίζετε ότι το έργο θα στερηθεί χρηματοδότησης, κάνετε λάθος. Μπορεί να ενταχθεί άμεσα στο ΕΣΠΑ, ενώ θα συγχρηματοδοτηθεί απ ευθείας από όλους τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης. Την κορδέλα θα κόψει-ποιος άλλος; Ο Σαμαράς, που έχει και πείρα απ το μουσείο της Ακρόπολης, ενώ τον «πανηγυρικό» θα εκφωνήσει –ποιος άλλος; Ο Βενιζέλος, καθότι είναι για τα «πανηγύρια». Αρκεί να βιαστεί, γιατί δεν ξέρει κανείς τους προσεχείς συγκάτοικους του Άκη.
Στα εγκαίνια του πρώτου Μουσείου Εργασίας, δικαιωματικά θα κληθούν οι βασικοί χορηγοί, Μέρκελ, Τόμσεν, Βαν Ρομπάι-τι φάτσα Θεέ μου..-και Μπαρόζο καθώς ήταν δική τους η ιδέα. Στην κεντρική είσοδο και ακριβώς απέναντι απ το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, θα σμιλευθεί το μνημείο του Αγνώστου Εργαζομένου σε ένδειξη τιμής, για όσους χάθηκαν μετά το 2010.
Τέλος, τα έσοδα απ τα εισιτήρια του Μουσείου θα διατεθούν, για να δοθούν οι υπερωρίες στον … Ταμήλο !!!
ΥΓ. Άσχετο, αλλά να υποθέσω ότι μετά την εισβολή των χουντικών στο Πολυτεχνείο, στις δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν οι χουνταίοι είχαν ανεβάσει τα ποσοστά τους; Ήμουν μικρός και δε θυμάμαι…
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος