ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ

κάτι στο οποίο συνετέλεσε σε τεράστιο βαθμό η μεταπολιτευτική ασυδοκρατία με την χαλάρωση των ηθών καθώς και των αξιακών γραμμών μιάς ολάκερης κοινωνίας σε βαθμό επικίνδυνο,μια κατάσταση που αυτοκαλείται δημοκρατία,ενώ πολύ μικρή σχέση έχει με την πραγματική δημοκρατία,οφείλω να αναφερθώ σε ένα καίριο κατά την προσωπική μου εκτίμηση πάντοτε ζήτημα αξιακής φύσης,το οποίο ήταν και το έναυσμα της ενασχόλησης μου με τα κοινά και την πολιτική.

Προσωπικά,σιχαίνομαι την υποκρισία των σύγχρονων μου και ιδιαίτερα σε οτι έχει να κάνει με ζητήματα ουσιώδη που αφορούν το αξιακό μας σύστημα,ζητήματα τα οποια λειτουργούν ως το βαρόμετρο μιάς κοινωνίας σε άνοδο ή σήψη,έτσι το καίριο ζήτημα της πατρίδας και αυτό που ονομάζουμε “πατριωτικός” χώρος,δεν είναι δυνατόν να εκφέυγει απο την εκμμετάλευση και αυτό με την σειρά του απο όσους ευκαιριακά και πρός ίδιον όφελος χρησιμοποιούν την ιερή ιδέα της πατρίδας και την θυσίας όσων έπεσαν για αυτήν.

Η μουσειακού τύπου εορτασμοί δεν τιμούν κανέναν,ούτε τους ήρωες,ούτε όσους είναι παρόντες,χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως θα πρέπει να καταργηθούν ως “απολιθώματα φασισμού” όπως ισχυρίζονται οι διάφοροι προκλητικοί ψευροαριστερίζοντες δήθεν ανθρωπιστές,οι οποίοι κόπτονται για όλους τους λαούς πέραν του Ελληνικού εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου για παγκοσμοιοποίηση και επέκταση των αγορών,οφείλουν όμως όλα αυτά να ειδωθούν υπό το πρίσμα του παραδειγματισμού απο την ιστορία και την ειλικρινή τιμή πρός όσους θυσιάστηκαν τιμίως και ηρωικώς για αυτόν τον τόπο και δεν μπορούν να αναλώνονται σε πανυγηράκια της μίας ημέρας.

Εδώ,οφείλω να αναφερθώ σε ένα ζήτημα χάριν του οποίου γράφεται το παρόν και αυτό είναι η επιτέλους συλλογή και ταφή με όλες τις τιμές των οστών όσων έπεσαν κατά την διάρκεια του Β ππ και κυριότερα των χιλιάδων στρατιωτών μας οι οποίοι παρά το οτι πέρασαν εβδομήντα τρία χρόνια απο τότε παραμένουν ΑΤΑΦΟΙ στα βουνά της Αλβανίας,σε μια κατάσταση όπου ο κάθε εγκληματίας και σκουπίδι της υφηλίου,έχει υποκριτικά “ανθρώπινα” δικαιώματα,στην ζωή αλλά και στον θάνατο,οι ήρωες μας παραμένουν άταφοι σαν τα σκυλιά διαλύοντας κάθε έννοια τιμής και αξίας στην ανθρώπινη ύπαρξη και μάλιστα σε μια ανθρώπινη ύπαρξη η οποία προσέφερε το πολυτιμότερο της αγαθό που είναι το ίδιο το δώρο της ζωής,χάριν του συνόλου,τιμωρούμενοι μόνο και μόνο επειδή υπήρξαν ήρωες.

Τίποτα και κανείς δεν κατόρθωσαν ως τώρα να θεωρηθεί το ζήτημα αυτό,ζήτημα διεθνές ώστε να πιεστούν ΑΠΑΝΤΕΣ και ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ των συνόρων,να φύγουν απο την φθηνή δικαιολογία του διμερούς ζητήματος ανάμεσα στις δύο χώρες και να αντιμετωπιστεί ως ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων,αλλά είπαμε πως αυτή η κατά το δοκούν θεώρηση των “ανθρωπίνων δκαιωμάτων”,του “φασισμού”,του “λαικού αγώνα” και της “δημοκρατίας” έφθασαν τον τόπο στο σημερινό του χάλι,ίσως δέ μια ανώτερη δύναμη να αποτρέπει έναν ακόμη εμπαιγμό των νεκροζωντανών και εν δυνάμει νεκρών δηλαδή όλων ημών,έναντι των νεκρών ηρώων που είναι πιο ζωντανοί απο όλους εμάς.

Υποκρισία,πολιτικαντισμός και αγυρτεία μαζί με την λησμονιά ενός λαού άβουλου που περιμένει πάντα κάποιον να τον προστατεύσει χωρίς να γνωρίζει απο που ξεκίνησε και το που οδηγείται,έχουν γίνει ο τάφος των άξιων και των αξιών σε αυτόν τον τόπο της τιμής και της θυσίας που πάντοτε έδινε το παράδειγμα στους άλλους λαούς και αποδύκνειε περίτρανα την σημασία του να παλεύεις για έναν κόσμο πέραν της ύλης,έναν κόσμο πνευματικό που σε ξεχωρίζει και τοποθετεί την ανθρώπινη φύση στο βάθρο που της αξίζει και οχι στον σημερινό λάκκο της αναξιοπρέπειας,της δουλικότητας και της ατιμίας που συνοδεύεται απο την ανηθικότητα και το ψέμμα ολόγυρα.

Σε μια εποχή τεχνιέντως αντι-ηρωική,οι ήρωες δεν μένουν πια εδώ αν και το μόνο σίγουρο είναι πως όσοι θυσιάστηκαν για αυτήν την πατρίδα,το ίδιο θα έπρατταν με την κάθε αφορμή,εξάλλου όπως γράφω κάπου,οι μέρες είναι όλες οι ίδιες και περιμένουν απο τον άνθρωπο να κάνει την ιστορία.

Ας αφήσουμε τα “ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ” και ας πιάσουμε δουλειά να σηκώσουμε τον τόπο εκεί που του αξίζει.