Το “θανόν πρόσωπο” και ο ΕΟΜ

Απάντηση στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων

Παρακάμπτοντας άλλα σχετικά θέματα στην απάντηση του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων για τη συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στην “Ελεύθερη Ώρα”, 12/02/2013, θα περιοριστούμε στο “θανόν πρόσωπο” (sic) και στον…..
εξωραϊσμό της εικαζόμενης συναίνεσης. Στην απάντηση (Ε.Ω. 15/02/2013) του ΕΟΜ διαβάζουμε :

“Ο ΕΟΜ απευθυνόμενος στους Έλληνες πολίτες και στην ελληνική κοινωνία και υπερασπιζόμενος το δικαίωμα των ασθενών στη λυτρωτική γι΄ αυτούς μεταμόσχευση, δηλώνει ότι η Δωρεά Οργάνων μετά το τέλος της ζωής αποτελεί και θα αποτελεί την ύψιστη μορφή εθελοντικής προσφοράς και αλτρουισμού, με μοναδικό κίνητρο την ανιδιοτέλεια, τον ανθρωπισμό και την αγάπη για τον πάσχοντα συνάνθρωπο”.

Το πρώτο ερώτημα αφορά στην “μετά το τέλος της ζωής” Δωρεά Οργάνων. Πότε, ρωτάμε, τελειώνει η ζωή του θανόντος προσώπου; Όταν βρίσκεται διασωληνωμένο στην Μονάδα Εντατικής ή όταν εξέρχεται από το χειρουργείο με τα όργανα εξαιρεθέντα. Όσο το θανόν πρόσωπο είναι διασωληνωμένο δεν μου φαίνεται να εκδίδεται πιστοποιητικό θανάτου. Είναι ή δεν είναι ασθενής, άρα, έχει ή δεν έχει δικαιώματα; Και ποιος αυτά θα τα υπερασπιστεί; Αν κάνω λάθος, ας με διορθώσει ο ΕΟΜ.

Το δεύτερο ερώτημα αφορά στην “ύψιστη μορφή εθελοντικής προσφοράς και αλτρουισμού”. Βάσει ποιου υπάρχοντος προτύπου θεωρείται και κρίνεται η δωρεά οργάνων ύψιστη εθελοντική προσφορά; Υπάρχει κανένα ή είναι μόνο αυτή καθ΄ εαυτή η εθελουσία προσφορά το πρότυπο, που συναινετικά καλούμαστε να αποδεχθούμε; Με ποιο κριτήριο αλτρουισμού θα κρίνουμε ότι το θανόν πρόσωπο, στην κατάσταση της ανεπαρκούς αρτίωσης των ανώτερων εγκεφαλικών λειτουργιών και πνέοντας τα λοίσθια – καμιά φορά τα πράγματα ανατρέπονται – προβαίνει στην αλτρουιστική πράξη της αυτοθυσίας χάριν της κοινωνίας και υπερασπιζόμενο το δικαίωμα άλλων ασθενών στη λυτρωτική γι΄ αυτούς μεταμόσχευση. Το θανόν πρόσωπο δεν είναι θανόν, όσο βρίσκεται στη Μονάδα Εντατικής. Ως ασθενής αντιμετωπίζεται με τη διάγνωση “εγκεφαλικός θάνατος”. Επιστημονικά ορθό και συνεπές θα ήταν, η κατάσταση του ασθενούς να περιγραφόταν σαν “ανεπάρκεια ή έκπτωση του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ)”. Αυτό όμως δεν λέγεται, διότι συνεπάγεται ιατρικές και ποινικές ευθύνες. Οφείλουμε να κάνουμε τα ίδια ακριβώς, όπως όταν αντιμετωπίζουμε τη νεφρική ανεπάρκεια, την ηπατική ανεπάρκεια, την αναπνευστική ανεπάρκεια και τέλος την καρδιακή. Η πλήρης έκπτωση, ή ανεπάρκεια του ΚΝΣ, οφείλει να αντιμετωπίζεται με τα κατάλληλα θεραπευτικά μέσα, καθώς τούτο γίνεται στις άλλες περιπτώσεις.

Το τρίτο και τελευταίο ερώτημα αφορά στο “μοναδικό κίνητρο την ανιδιοτέλεια, τον ανθρωπισμό και την αγάπη για τον πάσχοντα συνάνθρωπο”. Αν μοναδικό κίνητρο είναι η ανιδιοτέλεια, αυτή προφανώς δεν την απολαμβάνει το θανόν πρόσωπο. Εκτός αν ο ΕΟΜ επικαλεσθεί άλλο, ή άλλα, πρότυπο ανιδιοτέλειας, το οποίο μεταγγίζει, σε εισαγωγικά, τη δική του ανιδιοτέλεια στο θανόν πρόσωπο που το μιμείται. Ας μας πει ποιο, ή ποια, είναι αυτό για να το συζητήσουμε.

Φοβάμαι ότι την ανιδιοτέλεια του θανόντος προσώπου τη δρέπουν ιδιοτελώς άλλοι και δεν αναφέρομαι στους ασθενείς. Αν υπάρχει ίχνος ανιδιοτέλειας, θα ήταν καλύτερα να το αναζητήσουν αυτοί που προβαίνουν στις μεταμοσχεύσεις. Και αν το βρουν, ας μας δώσουν εκείνοι την απάντηση στο ερώτημα : Ανιδιοτελώς γίνονται οι μεταμοσχεύσεις ή μήπως όχι; Θα περιμένουμε την απάντηση, πριν συνεχίσουμε για τον ανθρωπισμό και την αγάπη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο.

http://kyprianoscy.blogspot.gr/