“Αγωγοί και Ενέργεια:Ρωγμή στο Ρωσικό Παράδοξο ή … άλλο ένα «Ρωσοδυτικό Παιγνίδι» στον Ελληνικό Αχυρώνα;”

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Στο προηγούμενο κείμενο «Ελλάδα – Ρωσία» και περί….«Ρωσικού Παραδόξου» περιγράφηκε το γιατί εντέλει το διαχρονικό ρωσικό ενδιαφέρον περί Ελλάδας ήταν «υποτονικό και υποκριτικό» και όχι «έντονο» όπως οι περισσότεροι νομίζουν. Ένα από τα …..
«λεκτικά σχήματα» που χρησιμοποιήθηκαν (μεταξύ πολλών άλλων) για να στηρίξουν τον παραπάνω ισχυρισμό ήταν :

«…Θα μπορούσε (η Ρωσία) να ιδρύσει (στην Ελλάδα) μια πανίσχυρη εταιρεία παραγωγής και διανομής ενέργειας στη χώρα και με επιθετική πολιτική τιμών να εγκλωβίσει την πλειοψηφία των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων στο ενεργειακό της άρμα. Θα μπορούσε να στήσει εργοστάσια παραγωγής ενέργειας από φυσικό αέριο και να έχει το δικαίωμα να φέρνει το δικό της αέριο παραγωγής ενέργειας. Δηλαδή, θα μπορούσε να πάρει αυτά που ήθελε (σημ. “ως προς το Φυσικό Αέριο”και την ενεργειακή/γεωστρατηγική της εδραίωση στην περιοχή) «από την πίσω πόρτα». Γιατί δεν το έκανε; Γιατί δεν το κάνει;…»

Αυτό που εννοούσε βεβαίως το παραπάνω «σκωπτικό ερώτημα» (μαζί με πλήθος άλλων αντίστοιχων) ήταν πως «κάτι καταδεικνύει αυτό» :
δηλαδή, εάν πραγματικά ήθελε η Ρωσία να «βάλει πόδι γερά στην Ελλάδα» υπήρχαν πλείστα όσα μέσα να το κάνει. Απλά, επέλεξε να μην το κάνει και προτίμησε ν’ ασκεί «περιστασιακές υποκριτικές πιέσεις από το μπαλκόνι» μόνον και μόνον για ν’ αντλεί κάθε φορά ανταλλάγματα από τους Δυτικούς προκειμένου να υποχωρεί στα θέματα Ελλάδας και να παύει να τους «παρενοχλεί».
Τι άλλο να υποθέσει άλλωστε κανείς από τα παραπάνω;
Και ιδού το θαύμα. Μόλις λίγες ημέρες μετά, η Ρωσική εξωτερική πολιτική αποφάσισε ν’ «αυξήσει τη δυναμική της». Αποφάσισε να δείξει ότι «υπάρχει», αυξάνοντας τις πιέσεις εντός Ελλάδας στο θέμα του φυσικού αερίου. Να υποθέσουμε ότι οι Δυτικοί δεν της έδωσαν τ’ ανταλλάγματα που ήθελε, γι’ αυτό και αύξησε τις «πιέσεις»; Άγνωστο. Η Ιστορία θα δείξει. Όταν, εάν κι εφόσον μετά από καμιά πενηνταριά χρόνια αποχαρακτηριστούν τυχόν αρχεία της «μυστικής ρωσοδυτικής διπλωματίας και βαθείας εξωτερικής πολιτικής».
Γεγονός είναι πάντως, ότι περί τις 12/03/13 ξαφνικά κι εκτός ατζέντας, ο Αλεξέι Μύλλερ, ο «Ισχυρός Άντρας» της Gazprom κι ένα από τα δεξιά χέρια του Προέδρου Πούτιν ήρθε στην Ελλάδα όπου συναντήθηκε με τον Έλληνα Πρωθυπουργό καθώς και με τους Υπουργούς Οικονομικών και Ανάπτυξης. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους αυτής της επίσκεψης αρκεί να θυμηθούμε ότι ο Ντ. Μεντβέντεφ χρημάτισε επί μακρόν Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος της Gazprom προτού βρεθεί Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Ρωσίας. Ο λόγος της επίσκεψης Μύλλερ – όπως δημοσιεύθηκε στα ΜΜΕ – ήταν να ασκήσει πίεση για την «έντιμη» διεξαγωγή του διαγωνισμού πώλησης της ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ. Α, ναι. Και για να μην «απωλεσθεί» η ρωσική εγγύηση στο διαγωνισμό. Ένα ποσό της τάξεως του 20% επί του συνολικού τιμήματος, δηλαδή, περί τα 200 εκ ευρώ.

Το θέμα βεβαίως δεν είναι απλά εμπορικό και επιχειρηματικό. Δεν είναι κάτι «τόσο μικρό». Είναι πρωτίστως «γεωστρατηγικό». Ο έλεγχος της ενέργειας. Κι αυτό το «γεωπολιτικό αντίβαρο» δεν μπορεί να προσμετρηθεί με όρους εμπορικούς. Τουτέστιν, το «τίμημα» θα έπρεπε να ξεφεύγει κατά πολύ του 2 δις που «παίζει» αυτή τη στιγμή στο περίπου.
Να θυμηθούμε την «βοήθεια» που έδιναν επί δεκαετίες οι Ρώσοι στην Κούβα και σε άλλους συμμάχους τους;
Την αντίστοιχη Αμερικανική ενίσχυση σε Ελλάδα – Τουρκία και άλλους συμμάχους τους την περίοδο του ψυχρού πολέμου;
Αυτό σημαίνει «γεωπολιτικό αντίβαρο/αντάλλαγμα».
Και όχι τα μικροποσά με τα οποία κάποιος προσπαθεί να «αποσπάσει από τους δυτικούς ένα τέτοιο φιλέτο όπως η (οιονεί) ενεργειακή θέση της Ελλάδας».
Το δεύτερο δεν χαρακτηρίζεται ως «αξιόλογη επεκτατική πολιτική του Μεγάλου και Ισχυρού Διεκδικητή». Αποκαλείται απλώς «παρενόχληση» προκειμένου να αποκομίσει κάποια μικρά «παράπλευρα οφέλη» από τις δουλειές τρίτων.
Συμπερασματικά, η διαφορά του περίπου μισού δις που υπερέχει η Ρωσική πρόταση δεν νοείται να λέγεται ότι κάνει τη «σημαντική διαφορά».
Παρεμπιπτόντως, οι δυτικές εταιρείες δεν φαίνονται διατεθειμένες να καλύψουν ούτε καν αυτή την στοιχειώδη διαφορά ώστε να κρατήσουν τουλάχιστον τα προσχήματα.
Δείχνουν ξεκάθαρα πως «αντιλαμβάνονται τα ρωσικά παιγνίδια» και δεν έχουν σκοπό να «ενδώσουν» σε τέτοιες «αστείες πιέσεις».
Άλλωστε, κι αν την κάλυπταν, τίποτα δεν θα εμπόδιζε – πιθανόν – τους Ρώσους να το μετατρέψουν σε «ελεγχόμενη (παρ)ενοχλητική (μικρο)δημοπρασία» ανεβάζοντας πχ άλλο μισό δις τη διαφορά στην τελική προσφορά.
Ως προς την Ελλάδα και τα καθ’ ημάς, όταν δεν έχεις συνειδητοποιήσει την «ισχυρή υπεραξία» που έχεις στα χέρια σου, αυτά συμβαίνουν. Όταν διακατέχεσαι από το σύνδρομο του «φτωχοδιάβολου» ή του «υπηρέτη ξένων αφεντάδων» αυτά «παθαίνεις». Δήθεν τσακώνονται οι μεγάλοι για το ποιός θα σου δώσει τα περισσότερα ψίχουλα. Για την ακρίβεια, ο «ιδιοκτήτης» σου (Δυτικός Ύπατος Αρμοστής) δεν προτίθεται ούτε καν αυτά τα ψίχουλα παραπάνω να σου δώσει και ο επίδοξος νέος Αρμοστής σου πιέζει για να πάρει τα ηνία δίνοντας απλώς μερικά ψίχουλα παραπάνω από τον ήδη επικυρίαρχό σου. Συνθήκες απολύτου μπανανίας δηλαδή.
Πλην όμως φευ…
Πρώτον οι Δυτικοί είναι αποφασισμένοι να ταπεινώσουν την Ελλάδα. Να της «κόψουν το (ρωσικό) βήχα». Κάτι του στυλ:

«και λιγότερα θα σας δώσουμε και την δουλειά θα την πάρουμε».

Δεύτερον, δεν έχει απομείνει πολύς χρόνος ως τη λήξη της προθεσμίας, μέσα Απριλίου. Η «απόλυτη πίεση», το «απόλυτο θράσος» εν μέσω της «απολύτου πολιτικοκοινωνικής κρίσης» στην Ελλάδα. Η τέλεια συνταγή για την απόλυτη γεωπολιτική καταστροφή της χώρας δηλαδή.
Το κυριότερο όμως είναι πως:
Πρώτον, σε περίπτωση που οι Ρώσοι «όντως ενδιαφέρονται», δεν εννοούν να καταλάβουν ότι: εδώ μιλάμε για δυτική χώρα. Μην πω ξανά «αποικία». Ήδη κατακτημένη επί 200 χρόνια. Και δεν μιλάμε για ένα απλό ρωσικό προιόν που θέλουν να βάλουν στην Ελληνική αγορά. Μιλάμε για το «απόλυτο γεωπολιτικό επιθετικό προιόν», μιλάμε για γεωστρατηγική εδραίωση, για κυριαρχία της «Ρωσικής Ενεργειακής Μηχανής» στη Δύση, στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο. Κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Αν ήθελαν λοιπόν πραγματικά να θωρακίσουν την πρότασή τους, την «Δύναμη Κρούσης» και τον «Πολιορκητικό Κριό» τους για την ακρίβεια – γιατί περί τούτου πρόκειται – θα όφειλαν να ξεφύγουν από τα εσκαμμένα, θα όφειλαν να συνειδητοποιήσουν πως μπροστά τους έχουν την Μητέρα των Μαχών, θα όφειλαν να ξεχάσουν τις υπόγειες «πονηρές συμφωνίες κυρίων» με τους δυτικούς ανταγωνιστές τους, θα όφειλαν εν τέλει ν’ ανεβάσουν αυτή τη στιγμή το τίμημα στην «πραγματική του αξία», πράξη που είναι η μόνη που θα έδειχνε ξεκάθαρα την «απαραίτητη αποφασιστικότητα», του τύπου :

«ήρθαμε με σκοπό να μείνουμε και πάρτε το απόφαση όλοι».

Και το τίμημα αυτό προσμετράται όχι σε ψίχουλα αλλά σε ΔΕΚΑΔΕΣ ΔΙΣ.

Από την στιγμή που δεν προβαίνουν σε μια τέτοια «επιθετική ενέργεια» απορώ πως περιμένουν να βάλουν πόδι σε μια τόσο κρίσιμη γωνιά του Δυτικού Κόσμου.

Η «Εναλλακτική Ρωσική Πρόταση»…είσοδος από την «πίσω πόρτα»….

Κάτι που δεν τονίστηκε καθόλου από τα Ελληνικά ΜΜΕ παρά μόνον ακροθιγώς (δηλαδή, πέρασε στο «περιθώριο και στο ντούκου») ήταν μια πρόταση του Αλ. Μύλλερ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα:
Αποφάσισαν λοιπόν – ξαφνικά – οι Ρώσοι να προτείνουν ίδρυση Ρωσοελληνικών Μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που θα λειτουργούν αποκλειστικά με Ρωσικό Φυσικό Αέριο. Ακριβώς αυτό που σχολιάζαμε στο προηγούμενο κείμενο ως «περίεργη έλλειψη της Ρωσικής Εξωτερικής Πολιτικής».
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εξέλιξη.
Κατ’ αρχήν, να τονίσουμε κάποια βασικά γενικά σημεία κρατώντας αποστάσεις από εξειδικεύσεις που δεν είναι στόχος του παρόντος:
Πρώτον, δεν γίνεται να εξαρτόμαστε από αέριο που διέρχεται μέσα από την Τουρκία.
Αυτό δεν πρέπει να φεύγει στιγμή από το νου μας.
Σε περίπτωση Ελληνοτουρκικού Πολέμου τι θα έκανε η Τουρκία σε σχέση με την τροφοδοσία μας σε Αέριο; Εσείς τι θα κάνατε στη θέση της; Ότι έκανε κάποτε και η Ουκρανία όταν λόγω της διαμάχης της με τη Ρωσία «έκλεισε τις βάνες τροφοδοσίας της ΕΕ σε αέριο».
Χώρια που κάτι τέτοιο θα ισχυροποιούσε αμυντικά την Τουρκία έναντι της Ελλάδας. Εμείς θα δεχόμασταν τα πλήγματα της Τουρκίας στην ενεργειακή μας υποδομή αλλά δεν θα μπορούσαμε να απαντήσουμε καταστρέφοντας την δική της ενεργειακή υποδομή. Εξαιρετική εξέλιξη, έτσι;
Δεύτερον, έχουν δίκαιο οι Δυτικοί όταν λένε : «μην εξαρτάσθε μόνον από μια πηγή αερίου». Και όντως, χρειαζόμαστε και το ρωσικό και το δυτικό αέριο.
Τρίτον, ακόμη κι αν οι Ρώσοι κατόρθωναν με «υπερτίμημα» να πάρουν τη δουλειά από τους Έλληνες, θα μπλοκάρονταν κατόπιν από την ΕΕ με τις γνωστές αντιμονοπωλιακές νόρμες που έχει επεξεργαστεί ακριβώς για να την στήσει στους Ρώσους στη γωνία.
Πολύ σοφή λοιπόν η πρότασή τους να προετοιμάσουν το έδαφος μιας «εναλλακτικής επόμενης μέρας» προτείνοντας την ίδρυση ρωσοελληνικών μονάδων παραγωγής ρεύματος που θα λειτουργεί αποκλειστικά με ρωσικό φυσικό αέριο. Αυτό θα οδηγούσε σύντομα σε έλευση ρωσικών αγωγών αερίου στην Ελλάδα προκειμένου να τροφοδοτηθεί αυτό το δίκτυο παραγωγής ενέργειας. Κάτι που στην πορεία θα συνδεόταν βεβαίως με το Ευρωπαϊκό δίκτυο. Είναι αυτό που χαρακτηρίζαμε στο προηγούμενο κείμενο ως «Ρωσική είσοδος από την πίσω πόρτα».
Θεμιτό. Και απαραίτητο. Και πιο ρεαλιστική ρωσική είσοδος, από την στιγμή που δεν έχουν σκοπό να μπουν δυναμικά κι επίσημα στο παιγνίδι ΔΕΠΑ –ΔΕΣΦΑ φτάνοντας τα αντίτιμα στα παραπάνω πραγματικά ύψη που αναφέρθηκαν.
Κι εφόσον – ξανατονίζεται – η χώρα πρέπει όντως να τροφοδοτείται από δύο εναλλακτικές πηγές, μια ρωσική και μια δυτική.
Να μην λησμονούμε εδώ ότι οι Αζέροι (Αζερμπαϊτζάν) αποτελούν πιστό σύμμαχο της Τουρκίας. Σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου λοιπόν, τι να αναμένουμε ως προς την στάση τους; Άλλωστε, το ότι το αέριο βρίσκεται σήμερα σε δυτικά χέρια δεν σημαίνει τίποτα για το «αύριο» του κατόχου του. Οι μετοχές είναι για ν’ αλλάζουν χέρια.
Ποιός μας βεβαιώνει ότι αύριο δεν θα βρίσκεται σε ισλαμικά φιλοτουρκικά κεφάλαια;
Πως βρέθηκε ο Ελληνικός δορυφόρος – πρόσφατα – σε Αραβικά (ισλαμικά) χέρια δια χειρός του «συμμάχου μας Δυτικού (Γερμανού)»; Ένα τέτοιο πράγμα.
Για τους ίδιους λόγους δεν θα έπρεπε να βρεθεί και ο «Στρατηγικός Ελληνικός Ομφαλός που λέγεται ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ στα χέρια φανατικών Συμμάχων των Τούρκων», όπως είναι οι Αζέροι. Ποιός μας βεβαιώνει ότι αύριο δεν θα περάσει κι αυτό σε «Ισλαμικά» ή ακόμη χειρότερα σε «Τουρκικά χέρια»;
(Εδώ οφείλουμε να παραδεχτούμε πάντως, πως ο μόνος τρόπος να μην περάσει ποτέ σε Τουρκικά χέρια θα ήταν μια «Ρωσική Ιδιοκτησία»).
Η μόνη ασφαλής για μας λύση λοιπόν, θα ήταν – ως προς το δυτικό αέριο – πρώτον, να μην ήταν αποκλειστικά αζέρικο (φιλοτουρκικό) και δεύτερον, να μην διέρχεται ούτε από την Τουρκία ο αγωγός, ούτε από την Συρία (γιατί θα μετατρεπόταν είτε σε «οιονεί» Ρωσικό Αέριο – και πάλι, συνεπώς χάνεται η επιλογή «δύο διαφορετικές πηγές τροφοδοσίας») είτε σε «οιονεί» Ισλαμικό.
Ποιά άλλη εναλλακτική διαδρομή απομένει;
Μόνον μια: Ιρακινό Κουρδιστάν, Ισραήλ, Κύπρος….
Ακόμη και αν κάποια μέρα σημειώνονταν «εμπλοκή» στον Καύκασο, ο αγωγός (συνεπώς, Ελλάδα και Ευρώπη) ποτέ δεν θα έμενε από αέριο, δεδομένων των κοιτασμάτων Ισραήλ – Κύπρου).

Συμπερασματικά, θα έπρεπε:

1) εφόσον δεν έχουν σκοπό κανείς από τα δύο μέρη, ούτε Ρώσοι, ούτε Δυτικοί, να ανεβάσουν την προσφορά στα «ύψη» που θα «της έπρεπε» κι εφόσον επιμένουν οι Δυτικοί να κάνουν λόγο για αγωγούς που θα διασχίζουν την Τουρκία ή εφόσον μιλάμε για φιλοτουρκικά κεφάλαια και ιδιοκτησίες, να ακυρωθεί ο διαγωνισμός της ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ και να αναμένεται νέα πρόταση εταιρειών που θα προβλέπουν την μόνη ασφαλή για την Ελλάδα και την ΕΕ διαδρομή που αναφέρθηκε πιο πάνω. Και βεβαίως, να μιλάμε πλέον για εταιρείες και κεφάλαια που ουδεμία σχέση με Ισλάμ και Τουρκία δεν θα έχουν.

2) να προχωρήσει άμεσα η Ρωσική πρόταση περί Ρωσοελληνικών μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που θα λειτουργούν με Ρωσικό αέριο. Πράγμα που θα οδηγήσει έμμεσα σε ρωσικό αγωγό τροφοδοσίας της Ελλάδας. Αρκεί βεβαίως να λυθεί και το βασικό πρόβλημα που αποτρέπει τέτοια προγράμματα μετατρέποντάς τα σε «εικονικά» και για το «θεαθήναι». Και μιλάμε για την γνωστή (αν)ικανότητα του ΔΕΣΜΗΕ να διαχειριστεί/διανείμει ηλεκτρικά φορτία πάνω από ένα μικρό (δυστυχώς) όριο. Να θυμίσουμε εδώ ότι προ ελαχίστων ετών, οι επιχειρηματικές προτάσεις για «επενδύσεις παραγωγής πράσινης ενέργειας» (κυρίως ηλιακή – αιολική) ήταν της τάξεως των 30.000 Μεγαβάτ τη στιγμή που το «σύστημα» μπορούσε να διαχειριστεί μόνον 10.000 (ενώ οι ανάγκες της χώρας τις κρίσιμες μέρες πχ του καλοκαιριού χτύπαγαν ακόμη και 12.000 ); Δείτε εδώ σχετικό:
ΔΕΣΜΗΕ: το σύστημα δεν μπορεί να απορροφήσει την ενέργεια από τις ΑΠΕ

Εξ ου και δεν προχώρησε ποτέ το σχέδιο για 40% πράσινη ενέργεια στο Ελληνικό Δίκτυο.
Ε, ακόμη εκεί είμαστε. Σ’ εκείνο το οικτρό σημείο. Εάν δε λυθεί αυτό, τότε η Ρωσική πρόταση – που το γνωρίζει βεβαίως αυτό – θα παραμένει «εικονική και για τα μάτια του κόσμου»…καθώς, για την «επέκταση του δικτύου διαχείρισης φορτίου» – ώστε να αξιοποιηθούν προτάσεις όπως η Ρωσική – απαιτούνται πολλά δις ευρώ…πιστεύει κανείς ότι αυτήν ειδικά την περίοδο κρίσης σκέφτεται κανείς τέτοια «ανοίγματα»;
Μάλλον όχι…

Κι έχουν δίκαιο όσοι λένε πως το παραπάνω ζήτημα δεν είναι θέμα (μόνον ποσών) αλλά πρωτίστως «πολιτικό»….για την ακρίβεια «γεωπολιτικό»…κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται…αν δεν θέλουμε να μετατραπεί η χώρα στην «απόλυτη μπανανία»….

Σχετικό: «Σεργκέι πολύ μας μπαίνετε στην Ελλάδα…υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντά μας Νίκολας…»

http://aegeanhawk.blogspot.gr