Υποστηρίζουν τους έχοντες ανάγκη, συμπαραστέκονται στους ανάπηρους, συμβουλεύουν τους μετανάστες. Είναι οι αφανείς ήρωες της εύθραυστης κοινωνικής συνοχής, σε μια χρονική συγκυρία που το κοινωνικό κράτος καταρρέει.
Ο Σύνδεσμος Κοινωνικών Λειτουργών (ΣΚΛΕ) έστειλε την Πέμπτη, Ημέρα Δράσης για την Κοινωνική Εργασία, με το δικό του τρόπο ένα μήνυμα. «Δεν είμαστε αόρατοι, βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή δράσης ερχόμενοι αντιμέτωποι τόσο με τα συνεχώς αυξανόμενα προβλήματα του πολίτη όσο και με τις ανεπάρκειες του κράτους» λέει στην «Κ» ο αντιπρόεδρος του ΣΚΛΕ, κ. Τζανέτος Αντύπας. «Στο πλαίσιο αυτό κρίνουμε ως μη ρεαλιστική την απόφαση για την κατάργηση δύο τμημάτων κοινωνικής εργασίας, στο Πανεπιστήμιο Πάτρας και στο Δημοκρίτειο Θράκης» υπογραμμίζει ο κ. Αντύπας «οι κοινωνικοί λειτουργοί στην Ελλάδα λαμβάνουν τέτοια εκπαίδευση, που μπορούν να εργαστούν σε οποιοδήποτε κοινωνικοπολιτικό σύστημα του κόσμου».
«Οι περικοπές στον κλάδο μας γίνονται την στιγμή που οι ανάγκες συνεχώς αυξάνουν» σημειώνει η πρόεδρος, κ. Λίτσα Χαλβατζά «δέκα μονάδες υποστήριξης παιδιών στην Αττική συγχωνεύονται σε μια». Σε επικίνδυνα μονοπάτια βρίσκεται και το δημοφιλές πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι», που έως σήμερα χρηματοδοτείτο από την ΕΕ αλλά από εδώ και στο εξής χρήζει εθνικής χρηματοδότησης. «Πήρε μια μικρή παράταση 2-3 μηνών και έχει συσταθεί μια επιτροπή για να σχεδιαστεί το πρόγραμμα εκ νέου» αναφέρει η κ. Χαλβατζά. «Σχεδιάζεται όμως έτσι, ώστε εν τέλει να εξυπηρετεί περίπου το 1/3 των σημερινών εξυπηρετούμενων» καταγγέλλει η ίδια «δικαιούχοι του προγράμματος προβλέπεται να είναι όσοι είναι ασφαλισμένοι, μόνοι, άνω των 75 ετών, ενώ εξαιρεί τους άπορους». Έτερο οξύμωρο σχήμα είναι η συρρίκνωση του προσωπικού σε κάθε μορφής μονάδα. «Το ολυμπιακό έτος 2004 εργάζονταν για εμάς δεκαοχτώ κοινωνικοί λειτουργοί, σήμερα μόνο οκτώ» επισημαίνει ο διοικητής του Κέντρου Προστασίας του Παιδιού Αττικής «η Μητέρα», κ. Δημήτρης Βεζυράκης. «Εχουν περάσει μεγάλα χρονικά διαστήματα που οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι, συνεχίζουν, όμως, το έργο τους με περισσή αφοσίωση και αυτοθυσία, για να μην αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητα των βρεφών».