Ακόμα μαζί

Απολάμβαναν μια βόλτα στη παραλία, ή ένα καφέ στο μπαλκόνι. Κάποιες φορές καθόντουσαν στα πάρκα και απλά έτρωγαν πορτοκάλια. Για κάποια σημερινά ζευγάρια όλα αυτά θα μπορούσαν να ακουστούν απίστευτα βαρετά. Ωστόσο εκείνοι είχαν βρει την πραγματική αξία της σχέσης. «Περνούσαμε πολύ καλά γιατί απλούστατα θέλαμε πολύ ο ένας τον άλλο. Και ακόμη είναι έτσι τα πράγματα».

Βλέπεις, για τον Τάκη και τη Βάσω η κατάσταση ήταν πάντα απλή. Όταν θέλεις τον άνθρωπο σου, όταν τον σέβεσαι και σε σέβεται, το τι θα κάνεις μαζί του είναι λεπτομέρεια. Αρκεί να το κάνεις πραγματικά μαζί του. Ο Τάκης σηκώνεται και βγάζει ένα παλιό στυλό. «Ήταν το πρώτο δώρο που μου έκανε. Δεν μου είχαν ξανακάνει ποτέ στη ζωή μου δώρο». Το φίλησε και το έβαλε σιγά-σιγά πίσω σε μια παλιά τσίγκινη θήκη. Στο δωμάτιο τους έχουν ακόμη τη φωτογραφία του γάμου τους. Δεν πίστεψαν ποτέ στο πατροπαράδοτο φόρεμα στη βέρα. 

«Οι άνθρωποι που ψάχνουν τη σχέση στα δάχτυλα δεν πρόκειται ποτέ να τη βρουν στη καρδιά. Πόσα νέα κορίτσια ή αγόρια σήμερα προδίδουν ή εγκαταλείπουν το σύντροφο τους; Όμως όλες ποζάρουν με μονόπετρα σαν την Ελίζαμπεθ Τέιλορ». Διστάζω αλλά κάνω την ερώτηση. Μήπως φταίει και η κρίση που τα σημερινά ζευγάρια εγκαταλείπουν γρήγορα σχέσεις, αρραβώνες και γάμους; «Δεν έχετε δει στη ζωή σας τι πάει να πει πραγματική φτώχεια» λέει ο Τάκης με ένα παράπονο. «Δεν είχαμε τίποτα. Τίποτα! Φτιάξαμε τον κόσμο μας μόνοι μας. Ξέρεις ποιο είναι το σημερινό πρόβλημα με τους νέους και τις σχέσεις; Ότι περιμένουν τόσα πολλά που ξεχνούν ότι κάποια τα επιτυγχάνεις μόνος σου. Τα σημαντικότερα».

Πολλοί νέοι σήμερα χωρίζονται. Κάποιοι λόγω σπουδών, άλλοι λόγω εργασίας. Υπάρχουν όμως και εκείνες οι σχέσεις που διαλύονται και για μικρότερες αφορμές. Στη περίπτωση του Τάκη και της Βάσως αυτά είναι ψηλά γράμματα. «Έρχεται λοιπόν μια μέρα η Ασφάλεια, το ‘69 νομίζω και χτυπάει την πόρτα. Είχαν έρθει να τον πάρουν. Λίγο πριν φύγουν τους λέει ‘‘παρακαλώ να χαιρετήσω τη γυναίκα μου’’. Γυρνάει και μου λέει στο αυτί ‘‘αν πάθω κάτι θέλω να φτιάξεις τη ζωή σου. Μην πενθήσεις’’. Περίμενα μέρα και νύχτα». 

Ο Τάκης έμεινε στη Μπουμπουλίνας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Υπέστη τρομαχτικά βασανιστήρια, από αυτά που ακούς στα επετειακά αφιερώματα για το Πολυτεχνείο και τρομάζεις να παραδεχτείς ότι είναι αλήθεια. «Έπαιρναν τα γράμματα της και τα έσκιζαν μπροστά μου. Ήθελαν να την ξεχάσω. Ήθελαν να μείνω μόνος» λέει και πιάνει το στήθος του. «Δεν έμεινα ποτέ μόνος, ήταν πάντα εδώ».

Τα προβλήματα σε ένα πραγματικό ζευγάρι δεν τελειώνουν ποτέ. Όταν ο Τάκης νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο με σοβαρό πρόβλημα υγείας, κατέληξε να μπαινοβγαίνει σε αυτά εδώ και 12 χρόνια. Τα λεφτά που ξοδεύτηκαν τους διέλυσαν οικονομικά. Σήμερα ο Τάκης έχει χάσει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από τη σύνταξη του. «Έχουμε περάσει πολλά για να κάνουμε τώρα πίσω. Μεσολάβησαν τόσα πράγματα που θα ήταν η μεγαλύτερη αμαρτία να εγκαταλείψουμε ο ένας τον άλλο».

Χάθηκαν στις κουβέντες τους και άρχισαν να εξιστορούν τις αναμνήσεις ο ένας στον άλλο. Σαν ένα μεγάλο φωτογραφικό άλμπουμ με τις πιο ζωντανές εικόνες. Καμία φωτογραφική μηχανή δεν μπορεί να αποτυπώσει αυτό το συναίσθημα. Τους ρωτάω γιατί πιστεύουν ότι είναι ακόμα μαζί.

«Γιατί όταν ερχόντουσαν τα δύσκολα, θυμόμασταν πόσο πολύ αγαπάμε πραγματικά ο ένας τον άλλο».

Κείμενο: Κώστας Χρήστου
Φωτογραφίες: Γιάννης Μακρίδης