Γράφει ο Φώτης Σαραντόπουλος
Δεν είμαι κατά της κατάργησης των κλειστών επαγγελμάτων. Αυτό σαν γενική αρχή…
Ίσως να οφείλεται και στο ότι αυτό που σπούδασα (χημικός) δεν σχετιζόταν ποτέ με “κλείσιμο”. Ούτε και με “δεοντολογίες” αλλά γι’ αυτές (και την αντιπάθειά μου για αυτές) ας πούμε άλλη φορά.
Παρατηρώ όμως ότι έχουμε αρχίσει να χάνουμε το μπούσουλα στο θέμα του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων. Και συχνά “διυλίζουμε κώνωπες και καταπίνουμε καμήλες”.
Θα το εξηγήσω αυτό με κάποια παραδείγματα:
Υπάρχει πιο “κλειστό επάγγελμα” από αυτό του Αερολιμένα Αθηνών; Με βάση την Σύμβαση (και τους νόμους που την περιβάλλουν) κανείς δεν έχει δικαίωμα να φτιάξει άλλο αεροδρόμιο στον νομό Αττικής. Διασφαλίζοντας έτσι τα δικαιώματα ενός τεράστιου μονοπωλίου.
Θέλετε άλλο παράδειγμα; Μπορεί κάποιος να φτιάξει έναν αυτοκινητόδρομο εκεί που υπάρχει ήδη κάποιος άλλος; Για παράδειγμα έναν νέο Αυτοκινητόδρομο που να πηγαίνει ως την Τανάγρα ή ως το “Βενιζέλος”; (Θα μπορούσα να αναφερθώ και σε μεγαλύτερους).
Για ποιους τα λέω αυτά;
Τα λέω πρώτα απ’ όλα προς αυτούς που νομίζουν ότι ελευθερία αγοράς είναι το να ελευθερωθούν οι άδειες των ΤΑΧΙ ή το να πωλούν τα σούπερ μάρκετ μη συνταγογραφούμενα φάρμακα. Λες και αυτά είναι που θα οδηγήσουν στην οικονομική ανάπτυξη …