Του Θανάση Νικολαΐδη
ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ, λοιπόν, η Ελλάδα, σιωπηλά και ειρηνικά. Δεν ακούστηκε χτύπος στην πόρτα…
ΝΩΡΙΤΕΡΑ, κανένας μας δεν νοιάστηκε για την εγκυρότητα των «χαρτιών» τους και η πλαστογραφία πήγε σύννεφο. Για να πέσουν σύννεφο και οι ψήφοι. Με τη γραφειοκρατία σε…διάλλειμα, όσο κρατούσαν οι διαδικασίες. Για διαβατήριο (σε μια βδομάδα), τον ενοποιημένο αλλοδαπό (μη δεν αρεστεί, το μετανιώσει και το σκάσει), με την αλυσίδα των κρίκων να τραβάει ο ένας τον άλλο. Προς την «πατρίδα» που δεν ήταν πατρίδα τους.
ΠΗΡΑΝ, λοιπόν τα (άτοκα) δανειάκια τους, αγόρασαν το σπιτάκι τους (χωρίς όρους και δεσμεύσεις), το’ καναν σπιταρώνα και το πούλησαν(!) αυγατίζοντας την περιουσία τους στα…ξένα. Σε τουριστικές περιοχές, χωρίς αρχικό κεφάλαιο, χωρίς φορολογήσεις και άλλους…κατατρεγμούς. Στη φιλόξενη Ελλάδα, όπου ο πολιτικός πουλάει και τη μάνα τους για την ψήφο.
ΚΑΙ οι Πρωθυπουργοί μας; Κρύβονται! Επί των ημερών τους ξεκίνησε η «παράδοση» της Ελλάδας, αλλά δεν νιώθουν την ανάγκη για εξηγήσεις στον ελληνικό λαό, λογαριασμό και απολογία (τους).
ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, οι αλλοδαποί και βολεμένοι δεν χρωστούν καλή κουβέντα για τους έλληνες κι είναι το παράπονό μας. Μη φανεί πως εδώ «φτιάχτηκαν» έχοντας εγκαταλείψει τη φτώχια στα χωριά τους και τη «δημοκρατία» των…Δημοκρατιών τους. Και είναι αυτός ο έρπων ανθελληνισμός που μας πληγώνει. Χωρίς κανένας τους να μας αδειάζει τη γωνιά αυθορμήτως, είτε με υποχρεωτική απέλαση. Γιατί; Γιατί τους «μακρινούς» τους προστατεύουν νόμοι κάτω απ’ την ομπρέλα της παγκοσμιοποίησης και τους «ευρωπαίους» η βλακεία των φορέων ελληνικών…συμφερόντων που μας τους φόρτωσαν.
ΜΕ τον ντόπιο σε σταυροδρόμι, απορημένο πώς να συμπεριφερθεί. Σαν έλληνας της πατροπαράδοτης φιλοξενίας ή να τους περάσει στο περιθώριο της ζωής και της ιστορίας;
Ο ανθελληνισμός έχει πολλές μορφές και εποχές. Ανθέλληνες οι ευρωπαίοι εταίροι μας δανειοδότες και πιστωτές μας, το ίδιο και οι «εσωτερικό»ι μας δανειολήπτες. Με την ελληνικότητα αποτυπωμένη σε ψεύτικα χαρτιά και σε ξένες…γλώσσες με βαριά προφορά.