Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Αθήνα, 23.6.2015
Αναμφίβολα η λαθρομετανάστευση αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά και
εθνικά προβλήματα της Ελλάδας…
Ζήτημα επιβίωσης του Ελληνισμού. Δεν έχει
ωστόσο σχέση με τους ίδιους τους λαθρομετανάστες, των οποίων η έγνοια είναι πώς
θα εξασφαλίσουν στον ήλιο μια καλύτερη μοίρα, έτσι όπως οι ίδιοι αντιλαμβάνονται
το πεπρωμένο τους. Είναι αντιθέτως καθαρά θέμα που αφορά την Ελλάδα, δηλαδή τις
κυβερνήσεις, τα κόμματα και τους Έλληνες πολίτες, γενικά την ελληνική πολιτεία και
κοινωνία. Η ιστορική πορεία των πληθυσμιακών ροών είναι ένα μακροϊστορικό
φαινόμενο μέσα στο οποίο εντάσσεται και η λαθρομετανάστευση και οφείλεται εν
μέρει στον υπερπληθυσμό των χωρών προέλευσης, πέρα από τις άλλες σημαντικές
αιτίες.
Η ανεξέλεγκτη ροή λαθρομεταναστών παίρνει τη μορφή εισβολής, η οποία, αν
ξεπεράσει ορισμένες διαστάσεις, μπορεί να έχει καταστρεπτικές συνέπειες, όσον
αφορά την εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού και όχι μόνο, οπότε μεταβάλλεται
από εισβολή σε εποικισμό. Ο εγκλωβισμός τεράστιου αριθμού λαθρομεταναστών
στην Ελλάδα αποτελεί αντικειμενικά επικίνδυνη εξέλιξη, η οποία δεν οφείλεται μόνο
στην εγκληματική και σχεδιασμένη πολιτική των κυβερνήσεων του δικομματισμού,
αλλά και των κομμάτων της Αριστεράς που τους συνέδραμαν με τη δική τους
πολιτική.
Η μετανάστευση στα ευνομούμενα κράτη γίνεται με κανόνες, δηλαδή με συμβάσεις.
Το γελοίο επιχείρημα που ξεστόμισε κάποτε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος
Παπούλιας ότι «κι’ εμείς ήμασταν μετανάστες» για να δικαιολογήσει την
λαθρομετανάστευση, μόνο θυμηδία μπορεί να δημιουργεί, αν δεν αποτελεί τραγική
ειρωνεία.
Το παράδειγμα ότι και σε άλλα κράτη υπάρχει το φαινόμενο, είναι κι’ αυτό
παραπλανητικό. Δεν ανήκουμε στις αποικιοκρατικές χώρες, που στο κάτω κάτω της
γραφής πρέπει να πληρώσουν για ό,τι κακό έπραξαν στους κατοίκους των χωρών που
εκμεταλλεύτηκαν άγρια. Είναι απαράδεκτο να γίνει η Ελλάδα μια νέα αποικία, επειδή
έτσι το θέλουν ιμπεριαλιστικοί κύκλοι και μάλιστα να έχουν οι γηγενείς μπροστά
τους το φάσμα της εξολόθρευσής τους από τους εποίκους, όπως συνέβη ιστορικά
στην Αυστραλία, στη Βόρειο Αμερική και σε ορισμένα κράτη της Νοτίου Αμερικής
και Αφρικής. Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ αποικιοκρατική χώρα, για να υφίσταται
μάλιστα κατά κύριο λόγο το βάρος όλης της μεταναστευτικής εισροής, που παίρνει
διαστάσεις τσουνάμι. Πόσα εκατομμύρια κατατρεγμένων μπορεί να αντέξει αυτή η
χώρα, χωρίς να βουλιάξει στην εξαθλίωση και τον αλληλοσπαραγμό;
Επιπλέον πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι η λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα είναι
κατευθυνόμενη και κυρίως από την Τουρκία. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Οζάλ
είχε πει κάποτε ότι με την Ελλάδα δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο. Αρκεί να
στείλουμε μερικά εκατομμύρια μουσουλμάνους και θα την αλώσουμε.
Αν από την άλλη ταυτίζουμε την μετανάστευση με την λαθρομετανάστευση, τότε
πρακτικά καταργούμε κάθε έννοια έθνους – κράτους και ταυτιζόμαστε με εκείνους
1 Για περισσότερα στο θέμα βλ. Δαμιανός Βασλειάδης, Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, εκδ.
«Στοχαστής», Χειμώνας 2012 -13, σ. 217-268.
τους κοσμοπολίτικους, ψευτοδιεθνιστικούς κύκλους, που θέλουν να το καταργήσουν
για να το μεταβάλουν σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά, όπου θέματα όπως η εθνική
Ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία δεν έχουν νόημα πια και όπου ο πολίτης θα γίνει
ένας χειραγωγούμενος καταναλωτής.
Τέλος η πείνα και η πλήρης εξαθλίωση μπορεί να τους οδηγήσει σε απεγνωσμένες
και απονενοημένες ενέργειες, που ακόμη είναι νωρίς να συλλάβουμε την έκταση και
το μέγεθός τους. Τα τραγικά σημάδια ωστόσο είναι ήδη ορατά δια γυμνού οφθαλμού.
Η Ελλάδα μεταβλήθηκε, στον «ευλογημένο» αυτό τόπο, σε κόλαση και για τους
ντόπιους και για τους ξένους.
Οι λαθρομετανάστες αποτελούν στην ουσία το μοντέρνο παγκόσμιο λούμπεν
προλεταριάτο, που χρησιμοποιούν και διακινούν έμμεσα ή άμεσα οι ιμπεριαλιστικές
δυνάμεις (τα υπερεθνικά μονοπώλια και οι ντόπιοι κολαούζοι τους) για τους δικούς
τους στρατηγικούς σκοπούς, οικονομικούς και γεωπολιτικούς.
Τόσο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, όσο και της Νέας Δημοκρατίας προώθησαν
συνειδητά τη δημιουργία μιας πολυπολιτισμικής και πολυεθνικής κοινωνίας. Τα
ανοιχτά σύνορα και η απόκτηση ιθαγένειας που προγραμμάτισαν σκόπιμα τα δύο
κόμματα εξουσίας με τη σύμπραξη των κομμάτων της Αριστεράς, αποτέλεσαν
προσκλητήριο για την είσοδο στον «παράδεισο».
Οι Έλληνες απέδειξαν επανειλημμένα την απαράμιλλη ανθρωπιστική τους
συμπαράσταση και αλληλεγγύη στους λαούς απανταχού της υφηλίου σε ποικίλες
καταστροφές, είτε από φυσικά φαινόμενα είτε από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και
δεν χρειάζονται πιστοποιητικά ανθρωπισμού από εκούσιους ή ακούσιους πράκτορες
ξένων συμφερόντων ή από κάποια «αριστερά ή αριστερίστικα» ιερατεία. Τα περί
«ανθρωπισμού, διεθνισμού, αλληλεγγύης, οικουμενισμού κ.λπ» είναι άλλοθι που
χρησιμοποιούν εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, για να υπηρετήσουν τα
σχέδια της Νέας Τάξης και της Παγκοσμιοποίησης.
Ο εποικισμός της Ελλάδας από λαθρομετανάστες, κυρίως από ισλαμικές χώρες,
υπηρετεί άμεσα και έναν άλλο στόχο, τη δημιουργία στην Ελλάδα ισχυρής και
πολυπληθούς μουσουλμανικής μειονότητας, ως μελλοντικής πέμπτης φάλαγγας, της
οποίας την προστασία και κινητοποίηση θα αναλάβει εργολαβικά η γειτονική
Τουρκία ή κάποια άλλη χώρα, (δεν έχει σημασία ποια), για να την χρησιμοποιήσει ως
μοντέρνο και «ειρηνικό» προγεφύρωμα, για τον έλεγχο της χώρας. Τα σημάδια, οι
λεγόμενες από τους νομικούς «αποχρώσες ενδείξεις» είναι επαρκείς για τέτοια
συμπεράσματα.
Η πολυπολιτισμική και πολυεθνική κοινωνία που ευαγγελίζονται και που με τη βία
προσπαθούν να επιβάλουν στην Ελλάδα οι κυβερνώντες από την εποχή Σημίτη και
κυρίως με τη συνειδητή πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου, συνεπικουρούμενοι από
τη μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τη συνοχή
και επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας, που για πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία
της κινδυνεύει από αφανισμό.
Εν κατακλείδι:
Τόσο η «εκσυγχρονιστική και ανανεωτική» Αριστερά όσο και η «εκσυγχρονιστική»
σοσιαλφιλελεύθερη και συντηρητική Δεξιά, που ασκούν ηγεμονική ιδεολογική
εξουσία, από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά σε συγκλίνουσα πορεία, αποτελούν την
εμπροσθοφυλακή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.
Αυτής της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, που θέλει να διαλύσει το έθνος
–κράτος, που λέγεται Ελλάδα και ελληνικός πολιτισμός και όλο το αξιακό σύστημα
που το εκφράζει.
Ο μύθος ότι δεν υπήρξε συνειδητή και οργανωμένη μεταναστευτική πολιτική
στρατηγική στόχευση της άρχουσας τάξης της Ελλάδας είναι παραπλανητικός.
Αντιθέτως η λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα γιγαντώθηκε προγραμματισμένα, όχι
μόνο με την ανοχή, αλλά με τη συνενοχή των ελληνικών κυβερνήσεων.
Τόσο η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, όσο κα του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύουν τον
ισχυρισμό αυτόν, γεγονός που πιστοποιούν οι ακόλουθες δηλώσεις – ομολογίες:
Δείγμα της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας αποτελούν οι ακόλουθες δηλώσεις:
«Η ένταξη των μεταναστευτικών πολιτικών σε στρατηγικές ανάπτυξης προς όφελος
όλων και κυρίως των χωρών καταγωγής μεταναστών».
Την πρωτοκαθεδρία προς υλοποίηση αυτού του στόχου κατέχει ο τότε υπουργός
Εσωτερικών και σημερινός πρόεδρος κ. Προκόπης Παυλόπουλος που είπε την
περίφημη φράση, που δεν θα την τολμούσε να την πει κανένας θιασώτης των
λαθρομεταναστών: «Ευχαριστώ εκείνους που επιλέγουν την Ελλάδα, για να ζήσουν
μαζί μας και αγωνιστούν για μια καλύτερη κοινωνία…».
Αλλά και το ΠΑΣΟΚ δεν έμεινε πίσω. Δηλώσεις όπως οι ακόλουθες αποδεικνύουν
περίτρανα την ταύτιση των δύο κομμάτων εξουσίας στη πολιτική της
λαθρομετανάστευσης: «Το ενδιαφέρον τη Ελλάδας για θέματα μετανάστευσης είναι
πραγματικό και αδιάλειπτο…Στο εσωτερικό της επικράτειας η παρουσία των
μεταναστών συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, στη
βελτίωση των δημογραφικών δεικτών, στη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων. Η
μεταφορά ενός διαφορετικού πολιτισμικού κεφαλαίου συνέβαλε στην ανάπτυξη της
ελληνικής οικονομίας στην ενίσχυση της πολυπολιτισμικότητας…».
Η υποκρισία των κομμάτων εξουσίας στο έσχατο σημείο!