Όλοι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας. Ας δούμε λοιπόν πώς ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός από τον διπλανό του στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το φαγητό (ακόμα και αν πρόκειται για…
Γράφει η εκπαιδευτική- συμβουλευτική ψυχολόγος, Δρ Καλλιόπη Εμμανουηλίδου
Ο υπερβολικά πειθαρχημένος. Αυτός ακόμα και αν πεινάει πραγματικά δεν τρώει όσο φαγητό χρειάζεται. Συνηθίζει να κρατάει μέσα του τα συναισθήματά του τα οποία συχνά δε γνωρίζει. Θα αντισταθεί σθεναρά στο φαγητό, θα κρίνει πολύ αυστηρά τον εαυτό του θα αρνηθεί την τροφή και θα βιώσει πολύ έντονα συναισθήματα χαράς για το κατόρθωμα της πειθαρχίας και την αίσθηση ελέγχου που άσκησε στο πάθος του.
Ο εγκρατής. Ο εγκρατής ακόμα και όταν πεινάει πραγματικά δεν τρώει με ευχαρίστηση και έκδηλη όρεξη το φαγητό του. Γνωρίζει κάπως τα συναισθήματά του αλλά τα κρατάει μέσα του. Θα καταφέρει να κρατηθεί την κρίσιμη στιγμή, θα νιώσει όμως μια θλίψη ένα κενό, γιατί δεν τάισε τα συναισθήματά του ούτε και το στομάχι του. Δε νιώθει συναισθηματικά χορτάτος και γεμάτος αλλά νιώθει στερημένος. Υποψιάζεται ότι άλλα πράγματα του φταίνε όμως δε νιώθει έτοιμος ή σίγουρος ώστε να τα επεξεργαστεί, να τα αναλύσει, να τα δει κατάματα. Νιώθει φόβο απέναντι στο καλό φαγητό προτιμά τα λάιτ φαγητά και δεν είναι επικριτικός και σφιγμένος μόνο απέναντι στον εαυτό του αλλά και προς τους άλλους.
Ο ήρεμος. Αυτό το άτομο αν πεινάει πραγματικά τρώει όσο χρειάζεται. Αν νιώσει συναισθηματική πείνα αναγνωρίζει εύκολα τα συναισθήματά του και σπεύδει να καλύψει τις άλλες ανάγκες που μπορεί να τον οδήγησαν στη συναισθηματική πείνα. Μπορεί να ενεργοποιήσει γρήγορα τη σκέψη του και να ξεθολώσει αμέσως πριν επιβαρυνθεί με φαγητό το οποίο δε χρειάζεται. Ακόμα και αν φάει κάτι περιττό, δε νιώθει ενοχές αλλά συγχωρεί αμέσως τον εαυτό του. Συνήθως σταματάει όταν χορταίνει, δεν τσιμπολογάει μηχανικά αλλά απολαμβάνει την κάθε του μπουκιά Τέλος έχει εμπιστοσύνη στο σώμα του και ακούει προσεκτικά και τις σωματικές αλλά και τις συναισθηματικές του ανάγκες.
Ο αναποφάσιστος. Όταν τρώει χωρίς να πεινάει πραγματικά έχει μια υποψία ότι πρόκειται για συναισθηματική πείνα αλλά δυσκολεύεται να σταματήσει. Θα καταλάβει βαθιά μέσα του ότι εκείνη τη στιγμή δεν πεινάει αλλά θα συνεχίσει να τρώει. Έτσι, διακατέχεται από μια ηττοπάθεια καταλαβαίνει τι του συμβαίνει αλλά ταυτόχρονα νιώθει παραδομένος στην αδυναμία του. Δεν έχει δηλαδή ακόμα εμπιστοσύνη στο κριτήριό του και νιώθει ότι έχει επίγνωση της κατάστασης αλλά δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί και να πετύχει τη διαύγεια που χρειάζεται. Μετά το γεύμα ή το τσιμπολόγημα λοιπόν διακατέχεται από βασανιστικές ενοχές αλλά νιώθει μια μικρή ελπίδα μέσα του ότι θα ξαναπροσπαθήσει την επόμενη φορά.
Ο θολωμένος. Αυτός ο τύπος δεν πεινάει πραγματικά αλλά έτσι νομίζει επειδή δεν μπορεί καθόλου ακόμη να διακρίνει τη συναισθηματική πείνα από την πραγματική. Επίσης, τη στιγμή του φαγητού λειτουργεί αποκλειστικά με το συναίσθημα και όχι με το νου διακατέχεται από έντονη ανησυχία, νιώθει μπερδεμένος. Ενδέχεται μάλιστα να τρώει απλώς μηχανικά. Μπορεί όμως να εμφανίσει βουλιμικά- υπερφαγικά επεισόδια κατά τα οποία σχεδόν πέφτει σε έκσταση και καταναλώνει με μανία μεγάλες ποσότητες τροφής.
Ίσως καταλάβατε και μόνοι σας ότι το επιθυμητό είναι η τρίτη συμπεριφορά : Του ήρεμου τύπου.