Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης
Και Δημοσιογράφος
Υπεύθυνος Πολιτισμού Πατριωτικού Συνδέσμου
«Αιώνιος νέος έζησες
Και ως αστήρ διάττων
Ως έφιππος επέρασες
Στην γη των Αθανάτων !»
Νικηφόρος Βυζαντινός για τον Περικλή Γιαννόπουλο
Περικλής Γιαννόπουλος, ο Έλλην ρομαντικός αυτόχειρ. Δυστυχώς αν και ο
Γιαννόπουλος επηρέασε αρκετά την εποχή του, σήμερα παραμένει
τεχνιέντως λησμονημένος και στο χρονοντούλαπο της Νεοελληνικής
Ιστορίας. Δεν ήταν ο λόγιος της σειράς, ήταν ο πνευματικός άνθρωπος ο
οποίος δεν ακολούθησε την πεπατημένη, συγκρούστηκε με οτι θεωρούσε
σάπιο στην νεοελληνική κοινωνία των αρχών του περασμένου αιώνα και
πίσω, και έζησε ως ένας «ωραίος τρελλός» τα σαράντα σχεδόν χρόνια της
ζωής του επί γης.
Γιατί είναι τόσο σημαντικό άραγε, να μελετά κανείς τις φωνές του
παρελθόντος κόσμου, σε μιά εποχή η οποία έχει ξεχάσει τι θα πεί πνεύμα
εδώ και δεκαετίες και αναλώνεται σε έναν άκρατο υλισμό, χωρίς αξίες,
χωρίς ουσιαστικό πολιτισμό, εν πλήρη αμάθεια και ημιμάθεια και
σκοταδισμό φωτιζόμενο εκ των τεχνητών λαμπτήρων του «σύγχρονου»
πολιτισμού ;
Κύριες, κύριοι είναι κάτι τέτοιο εξαιρετικά σημαντικό ιδιαίτερα στις
ημέρες μας ημέρες εθνικοκοινωνικοπολιτικής αποσάρθρωσης, διότι
μελετώντας το παρελθόν και παίρνοντας τις παραστάσεις του, μπορείς να
συγκρίνεις το παρόν και να χαράξει το μέλλον. Αγνοώντας παραδείγματος
χάριν το έργο του ελληνιστή Γιαννόπουλου, έργο πατριδοκεντρικόν εώς
μυελού οστέων, χάνεις ένα μεγάλο μέρος της ουσίας που σημαίνει ο
επανελληνισμός της νεοελληνικής κοινωνίας.
Μιάς κοινωνίας η οποία και τούτο κατόπιν ενδελεχώς μελετημένου
σχεδίου, δεν ημπόρεσε ποτέ της να εύρει τον χαρακτήρα που της αρμόζει,
την ιστορική της συνέχεια και ως εκ τούτου εβάδισε τον δρόμο της
ξενομανίας και τους στείρου μιμητισμού των ιδεολογικών αντιδανείων των
ξένων, συχνά κακοχωνεμένων και ά – σχημων, τα οποία μεταχειριζόμεθα
άπαντες στην προσπάθεια μας να υπάρξουμε ως εθνοκοινωνική οντότητα
αναμεταξύ των κοινωνιών του δυτικού κόσμου.
Εκεί, σε τούτη την μη – γνώση του εαυτού μας, οφείλεται και η σημερινή
μας κρίση ταυτότητας των τελευταίων διακοσίων σχεδόν ετών απο
παλιγγενεσίας και εντεύθεν. Η μελέτη του Περικλή Γιαννόπουλου, ενός
ανθρώπου του πνεύματος αλλά οχι των ιερατείων, μας βοηθά να
εντοπίσουμε τα λάθη του παρελθόντος, λάθη τα οποία και ο ίδιος
εντόπισε και κατέγραψε στο έργο του και εφόσον τα εντοπίσουμε, να
μπορέσουμε επιτέλους να αντικρίσουμε με θάρρος την αλήθεια, μιάν
αλήθεια την οποία οι εξουσιαστές ντόπιοι και ξένοι κρύβουν επιμελώς.
Έλληνας δεν σημαίνει ενδύομαι μιάν ελληνική σημαία και κατεβαίνω στον
δρόμο για να χτυπήσω τους «κακούς» ξένους ή να μαζευτώ στις πλατείες
τρωγοπίνοντας και χαριεντιζόμενος να κάμω την «επανάσταση» μου,
μεταφέροντας στην ουσία το σαρκίον μου απο τον μικρόκοσμο μου, στην
πλατεία του Συντάγματος. Έλληνας σημαίνει να εντοπίσω μέσα μου οτι
κοιμάται, οτι κάποιοι εφρόντισαν και αναμεταξύ τους και εγώ να
κοιμάται, την έννοια του κάλλους, της πραγματικής δημοκρατίας, της
γνώσης, της φιλοσοφίας της ζωής και του θανάτου, να καταπολεμήσω τα
άσχημα της φυλής μου όπως η διχόνοια, η απαξίωση του δίπλα, ο κακός
ενοούμενος εγωισμός, ο κλέφτισμός ήτοι η νοοτροπία του «εγώ, οι δικοί
μου και όλοι οι άλλοι εχθροί μου», να τα αφήσω όλα τούτα ατροφικά και
να δώσω τροφή μέσα μου στην ανδρεία, την ηρωική στάση ζωής, την πίστη
στον Θεό, στην πατρίδα και την οικογένεια, την αλληλεγγύη, την αγάπη
για το σύνολο και το μετά απο εμένα.
Ο Περικλής γιαννόπουλος, εντόπισε όλα τούτα και τα κατέγραψε μέσα στο
έργο του, ο ρομαντικός αυτός νέος και φωνή πλέον του παρελθόντος
κόσμου, έζησε προσκυνώντας κάθε πρωί στον ιερό βράχο της Ακροπόλεως
αφήνοντας πάντοτε ένα μπουκέτο με αγριολούλούδα που συγκέντρωνε απο
τους γύρω αγρούς του τότε, ύμνησε το Αττικόν φώς και απέθανεν νέος ως
αρχαίος έλλην, αυτόχειρ μέν αλλά οχι υπό την σημερινή νεοελληνική
έννοια, αυτόχειρ εν τη ακμή του, επιλέγει εκείνος την ώρα της
συνάντησης του με τον Θάνατο.
Δεν φοβάται τον Θάνατο μα τρέμει μιά ζωή χωρίς σκοπό. Η ζωή, το έργο
και κύριως ο θάνατος του ο αντρειωμένος, οφείλουν να μας
παραδειγματήσουν. Εμάς που φοβικοί σερνόμεθα σε μια ζωή χωρίς σκοπόν,
χωρίς όνειρα, ως δούλοι.
Κλείνω εδώ την μικρή μου αναφορά στον Περικλή Γιαννόπουλο, με κάτι
δικό του που πρέπει να γνωρίσετε. Είναι μια μικρή παράγραφος απο το
ιδεολογικό του μανιφέστο με τίτλο «ΝΕΟΝ ΠΝΕΥΜΑ» γραμμένο στα 1906 μα
τόσο άχρονα σύγχρονον, το νέον πνεύμα λοιπόν εναντίον του παλαιού μας
εαυτού.
«Ὁ Ἕλλην στερεῖται καθολοκληρίαν, τῆς γνώσεως τοῦ Ἑαυτοῦ του. Ἡ Ἑλλὰς
στερεῖται καθολοκληρίαν, τῆς γνώσεως τοῦ Ἑαυτοῦ της. Καὶ εἶναι ἡ πρώτη
φορά, καθ᾿ ἣν τὸ γεγονὸς τοῦτο, τίθεται ὅπως καὶ εἶναι, ὡς τὸ
βαθύτερον θεμέλιον, ἐφ᾿ οὗ ἑδράζεται σύμπαν τὸ Ἑλλαδικὸν Ληστρικὸν
Φρενοκομεῖον.»