Ενα αποκαλυπτικό άρθρο του Foreign Affairs
του Mark Blyth*
[Πηγή: Foreign Affairs, 07/07/2015]
Με δεδομένο ότι δεν μπορείς να ζητάς συνέχεια από τον κόσμο να ψηφίζει ο ίδιος την φτωχοποίησή του, ήταν πια θέμα χρόνου να βρεθεί η Ευρώπη μπροστά σ’ ένα Αλέξη Τσίπρα. Παρά τις προσπάθειες του Γιούρογκρουπ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ από τον Φεβρουάριο του 2015 να πείσουν την Ελλάδα να δεχτεί κι άλλη λιτότητα ψηφίζοντας «ναι», οι Έλληνες ψήφισαν ΟΧΙ με ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά από ότι είχαν ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι το σκορ είναι τώρα 2-0 κατά της λιτότητας. Αλλά, τι ακολουθεί;
Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι είναι και τι δεν είναι αυτή η κρίση. Είναι εκπληκτικό ότι, παρά την ανιαρή ηθικολογική παραφιλολογία που θέλει να αποδείξει το αντίθετο, η ίδια η Ελλάδα (και οι Έλληνες) ΔΕΝ ευθύνονται και τόσο για την κρίση που ονομάζεται Ελλάδα. Για να καταλάβουμε το γιατί, είναι αναγκαίο να «ακολουθήσουμε τα λεφτά» και τους τραπεζίτες που τα δημιουργούν από το χρέος, δηλαδή να καταλάβουμε τι σημαίνει «χρεωστικό χρήμα».Οι ρίζες της κρίσης βρίσκονται πολύ μακριά από την Ελλάδα. Βρίσκονται στην ίδια την τεχνοδομή του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Όταν δημιουργήθηκε το Ευρώ το 1999, δεν ήταν μόνο οι Έλληνες που απέκτησαν πρόσβαση σε δάνεια όπως οι Γερμανοί, αλλά το Ευρώ κατέστη το κατ’ εξοχή φτηνό συναλλαγματικό νόμισμα, στο οποίο δάνειζαν και δανείζονταν οι τράπεζες όλου του κόσμου. Με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια, με χώρες που εκλιπαρούσαν να μπουν στο Ευρώ και μια εκκολαπτόμενη πιστωτική έκρηξη, φάνταζε λογικό για τις εθνικές τράπεζες να επεκτείνουν όσο μπορούσαν τον ιδιωτικό δανεισμό.
Κατά την πρώτη δεκαετία του Ευρώ είδαμε τα δάνεια και το λοιπό ενεργητικό των Ευρωπαϊκών τραπεζών να εκτοξεύονται κατά κόρον, ιδιαίτερα στον χώρο της Ευρωπαϊκής περιφέρειας. Όντως, σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS), μέχρι το 2010 που χτύπησε η κρίση, οι Γαλλικές τράπεζες κρατούσαν περίπου το αντίστοιχο των 465 δις Ευρώ σε ούτω καλούμενα «ανεπαρκή περιφερειακά στοιχεία ενεργητικού», ενώ οι Γερμανικές τράπεζες κρατούσαν 493 δις στα βιβλία τους. Αλλά, μόνο ένα μικρό ποσοστό από αυτά τα ανεπαρκή στοιχεία ενεργητικού ήταν Ελληνικά, και ακριβώς εδώ έγκειται το αξιοπερίεργο: Η Ελλάδα το 2010 αποτελούσε το 2% της Ευρωζώνης και ο αναθεωρημένος προϋπολογισμός της το 2010 ήταν στο 15% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ – GDP), δηλαδή αναλογούσε στο 0,3% της οικονομίας της Ευρωζώνης. Με άλλα λόγια, το Ελληνικό έλλειμμα ήταν αμελητέο και σίγουρα όχι λόγος πανικού!
Όχι λόγος πανικού λοιπόν…, εκτός βέβαια κι αν οι δανειστές της Ελλάδας, δηλαδή οι γνωστές μεγάλες τράπεζες του πυρήνα της Ευρωζώνης είχαν διπλασιαστεί σε μέγεθος σε σχέση με τις Αμερικανικές συναδέλφους τους, (γνωστές και ως «πολύ μεγάλες τράπεζες για να καταρρεύσουν – Too big to fail), τόσο ως προς το ενεργητικό τους, όσο και ως προς την αναλογία του ενεργητικού τους διαιρούμενη με το παθητικό τους (αυτό λέγεται «επιχειρησιακή αναλογία μόχλευσης»), πράγμα που είχε όντως συμβεί. Σ’ μια υπερ-μοχλευμένη παγκόσμια οικονομία όπως την παρούσα, αν η Ελλάδα κατέρρεε, τότε οι μεγάλες αυτές τράπεζες θα ήταν αναγκασμένες να πουλήσουν άλλα στοιχεία του δικού τους ενεργητικού για να καλύψουν τις απώλειες. Μόνο που, όλες αυτές οι μαζεμένες μαζικές πωλήσεις θα πυροδοτούσαν μαζικές αναλήψεις (bank run) ανά τις αγορές ομολόγων της Ευρωζώνης, κάτι που θα μπορούσε να εξαφανίσει Ευρωπαϊκές τράπεζες στον πυρήνα της Ευρωζώνης.
[σ.μ.: «Υπερ-μοχλευμένη» σημαίνει το παθητικό να είναι πολύ μικρότερο από το ενεργητικό. Σημαίνει ότι ο μοχλός είναι πολύ κοντός από την μεριά του ενεργητικού, αδυνατώντας να σηκώσει το παθητικό. Βασικά, «υπερ-μοχλευμένη οικονομία» σημαίνει «χρεοκοπημένη οικονομία», κάτι άλλωστε το εκ προοιμίου δεδομένο για οποιαδήποτε οικονομία που βασίζεται σε χρεωστικό εικονικό χρήμα!]
Προφανώς, κάτι έπρεπε να γίνει για να σταματήσει την σήψη και αυτό το κάτι ήταν το πρόγραμμα της τρόικα για την Ελλάδα. Το πρόγραμμα αυτό κατάφερε να φρενάρει την τραπεζική κατάρρευση της αγοράς ομολόγων βάζοντας τους Έλληνες από κάτω, έτσι ώστε να παραμένουν χαμηλές οι αποδόσεις (των ομολόγων). Αυτό βέβαια είχε σαν κόστος την ανεργία του 25% των Ελλήνων και την καταστροφή σχεδόν του ενός τρίτου του ΑΕΠ της χώρας. Σαν αποτέλεσμα, η Ελλάδα σήμερα αποτελεί μόνο το 1,7% της Ευρωζώνης, και η καθυστέρηση στις διαπραγματεύσεις των τελευταίων λίγων μηνών δεν αφορούσε παρά απλά πράγματα όπως, φορολογίες και το πώς θα ξοδεύονταν λίγα δις Ευρώ. Είναι λοιπόν αξιοπερίεργο το ότι δεν κατάφερναν να συμφωνήσουν με την Ελλάδα, ειδικά μάλιστα όταν το ίδιο το ΔΝΤ ανακοίνωσε ότι οι πολιτικές αυτές της λιτότητας ήταν τουλάχιστον αντιπαραγωγικές. Επίσης αξιοπερίεργο είναι το γεγονός πώς μια τόσο μικρή οικονομία όπως η Ελλάδα κατάφερε να δημιουργήσει ένα τέτοιο θανάσιμο κίνδυνο για το Ευρώ.
[σ.μ.: Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε για να σωθούν κάποιοι άλλοι. Η ίδια η Ελλάδα δεν ήταν δέκτης οποιαδήποτε ουσιαστικής χρηματοδότησης, παρά τις περί του αντιθέτου αιτιάσεις των στρατευμένων ΜΜΕ, που εξυπηρετούν συγκεκριμένα παγκόσμια συμφέροντα].
Μέρος της ιστορίας ήταν επίσης το πολιτικό ρίσκο που αντιπροσώπευε ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που απειλούσε να ενθαρρύνει άλλους αντι-μνημονιακούς συνασπισμούς ανά την Ευρώπη, όπως π.χ., οι Ποδέμος στην Ισπανία. Ένα άλλο όμως κομμάτι της ιστορίας βρίσκεται στο τι κρύβουν καλά και επιμελώς οι Ευρωπαϊκές ηγεσίες (και ελίτ) μέσα στα υποτιθέμενα προγράμματα διάσωσης για την Ελλάδα. Αυτό που κρύβουν είναι ότι τα σχέδια διάσωσης δεν ήταν καθόλου για την Ελλάδα. Ήταν σιωπηλά σχέδια διάσωσης μεγάλων Ευρωπαϊκών τραπεζών, και τώρα που οι Έλληνες αρνούνται να πληρώσουν, ο λογαριασμός πέφτει στις ράχες των φορολογουμένων στις χώρες του πυρήνα της Ευρώπης.
Το ΟΧΙ των Ελλήνων αφορά πραγματικά αυτό το κρυφό παιγνίδι, και αυτό πάλι το ίδιο παιγνίδι είναι που καθιστά ανίκανους τους Ευρωπαίους να λύσουν το πρόβλημα με την Ελλάδα. [σ.μ.: Αυτό απαντά και το ερώτημα πολλών, «προς τι το δημοψήφισμα;». Υποτίθεται ότι ο Τσίπρας θα χρησιμοποιήσει το ΟΧΙ σ’ αυτό το παιγνίδι].
Στην Ελλάδα προσφέρθηκαν δύο σχέδια διάσωσης. Το πρώτο από τον Μάιο του 2010 μέχρι τον Ιούνιο του 2013 αφορούσε 30 δις Ευρώ διαθέσιμα όποτε ζητούνταν από το ΔΝΤ, και 80 δις Ευρώ σε διμερή δάνεια από άλλες Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Το δεύτερο σχέδιο ήταν από το 2012 μέχρι το τέλος του 2014 (στην πράξη έληξε 30 Ιουνίου) και αφορούσε ακόμα 19,8 δις Ευρώ από το ΔΝΤ και ακόμα 144,7 δις Ευρώ εκταμιεύσιμα από μια εταιρική οντότητα που δημιουργήθηκε προς το τέλος του 2010 και ονομαζόταν EFSF (Ευρωπαϊκή Διευκόλυνση Οικονομικής Σταθερότητας) και που σήμερα ονομάζεται Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM). Δεν έχουν εκταμιευτεί όλα αυτά τα ποσά. Το τελικό ποσό που δανείστηκε στην Ελλάδα ήταν περί τα 230 δις Ευρώ.
Το EFSF ήταν μια εταιρία που δημιούργησε η ΕΕ στο Λουξεμβούργο με σκοπό «την διατήρηση της οικονομικής σταθερότητας στην Ευρωπαϊκή οικονομική και νομισματική ένωση» μέσω της έκδοσης ομολόγων ύψους 440 δις Ευρώ, τα οποία θα αποτελούσαν την βάση για την παροχή δανείων σε χώρες που είχαν πρόβλημα. Πώς χρησιμοποίησαν λοιπόν την χρηματοδότηση αυτή; Δημιούργησαν ακριβώς ομόλογα δίνοντας έναντι τους δάνεια στην Ελλάδα, με σκοπό, όχι βέβαια να διασώσουν την Ελλάδα [σ.μ.:που ουδέποτε στ’ αληθινά χρειάστηκε διάσωση – από τι να χρειάζεται διάσωση μια χώρα στο μέσο του Παραδείσου;], αλλά τους πιστωτές της Ελλάδας, δηλαδή για να διασώσουν κυρίως τις τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας. [σ.μ.: Βέβαια, για να δίνονται δάνεια χρειάζονται δικαιολογίες και η μόνιμη δικαιολογία είναι ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και συνταξιοδοτούνται στα 40. Πόσοι όμως συνταξιοδοτούνται στα 40 για να δικαιολογούν τέτοια τεράστια ποσά σε δάνεια;]
Από τα περίπου 230 δις Ευρώ λοιπόν που εκταμιεύτηκαν για λογαριασμό της Ελλάδας, υπολογίζεται ότι μόνο τα 27 δις διατέθηκαν για την στήριξη του Ελληνικού κράτους.
Όντως, από το 2013 η Ελλάδα έτρεχε πλεονάσματα και δεν χρειαζόταν τέτοια δάνεια. Επομένως, 65% των δανείων της Ελλάδας πέρασε μέσω της Ελλάδας για να διοχετευθεί κατευθείαν στις τράπεζες του Ευρωπαϊκού πυρήνα (Γαλλία, Γερμανία) προκειμένου να πληρωθούν τόκοι, ληξιπρόθεσμα χρέη, καθώς και για να ανακεφαλαιωθούν ντόπιες τράπεζες, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των δανειστών. Κατά άλλον υπολογισμό, το 90% των «δανείων προς την Ελλάδα» παρέκαμψε εντελώς την Ελλάδα. [σ.μ.: Με αυτά κατά νου, ίσως όσοι ισχυρίζονται αφελώς ότι η Ελλάδα πρέπει να ξοφλήσει τα δάνεια της να πρέπει να σκεφτούν ξανά. Οι ίδιοι προσωπικά, θα δέχονταν να πληρώσουν τα δάνεια άλλων εις βάρος της ίδια της ύπαρξής τους και των παιδιών τους;].
Τα νούμερα αυτά, παρά το ότι είναι πολύ αποκαλυπτικά, ωστόσο δεν λαμβάνουν υπόψη ότι, ο Μάριο Ντράγκι, μετά που ανέλαβε την ΕΚΤ από τον Ζαν Κλωντ Τρισέ τέλος του 201, ξεφορτώθηκε περί τα 1,2 τρις Ευρώ δημόσιου χρήματος υπέρ του (ιδιωτικού) Ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος [σ.μ.: δηλαδή, έδωσε δημόσιο χρήμα στους ιδιώτες τραπεζίτες], με σκοπό να μειώσει τις αποδόσεις των «μακροπρόθεσμων προσπαθειών αναχρηματοδότησης (Long Term Refinancing Operations – LTROs). Οι αποδόσεις των ομολόγων έπεσαν και σύντομα οι τιμές των ομολόγων αυξήθηκαν, κάτι που ενθουσίασε τους κατόχους ομολόγων, που κατάφεραν έτσι να μοσχοπουλήσουν (λόγω LTRO) τα ομόλογά τους πίσω στις κυβερνήσεις, οι οποίες μόλις τα είχαν διασώσει. [σ.μ.: Για όποιον καταλαβαίνει, είναι σαν να πληρώνει το 98% του κόσμου το 2% της τραπεζικής ελίτ. Κι αυτό θεωρείται από κάποιους «επιστήμη» και επίτευγμα. Μάλιστα, δίνουν και Νομπέλ!].
Τον Μάρτιο του 2012, η Ελληνική Κυβέρνηση, υπό την αιγίδα της Τρόικα, λάνσαρε ένα πρόγραμμα επαναγοράς που αποζημίωνε τους πιστωτές & τις ιδιωτικές και εθνικές κεντρικές τράπεζες με έκπτωση 53,4% επί της ονομαστικής αξίας του ομολόγου. Με τον τρόπο αυτό, μεταφέρθηκαν 164 δις Ευρώ χρέους από τον ιδιωτικό τομέα στο EFSF. Αυτό το δάνειο τώρα βρίσκεται στην κατοχή του ESM (που διαδέχθηκε την EFSF) και δημιουργεί πολλή αστάθεια. Επομένως, κάποιος που θέλει να καταλάβει γιατί οι ενωμένες δυνάμεις της Ευρωζώνης αδυνατούν να χειριστούν ένα πρόβλημα όπως της Ελλάδας, που δεν υπερβαίνει στην πραγματικότητα το μέγεθος ενός συνηθισμένου ληξιπρόθεσμου αμυντικού συμβολαίου των ΗΠΑ, θα ήταν ίσως σοφό ν’ αρχίσει από τα όσα αναφέρονται εδώ και όχι από το πόσο διεφθαρμένοι είναι οι Έλληνες, ή την δήθεν οικονομική σοφία των Γερμανίδων νοικοκυρών. [σ.μ.: Εν πάση περιπτώσει, οι ίδιοι που διέφθειραν τους Έλληνες με «δωρεάν» δάνεια, τώρα ζητούν τα ρέστα και με τον τόκο]. Όπως πρόσφατα παραδέχτηκε ο Karl Otto Pöhl (πρώην διοικητής της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας), η όλη κομπίνα «ήταν για να προστατευτούν οι Γερμανικές τράπεζες και ιδιαίτερα οι Γαλλικές από τις διαγραφές επισφαλών χρεών».
[σ.μ.: Ελάχιστοι όμως διερωτώνται πώς δημιουργούνται αυτές οι επισφάλειες, σε σημείο που να κινδυνεύουν με κατάρρευση τράπεζες-κολοσσοί! Η απάντηση αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό που όποιος το πει δημόσια, φροντίζουν επιμελώς τα στρατευμένα ΜΜΕ να τον βγάζουν παλαβό. Αλήθεια, δεν είναι άξιο απορίας το ότι δεν υπάρχει ούτε ένας δημοσιογράφος απλώς να σκεφτεί ότι, αν όντως υπήρχαν στον κόσμο τόσο πολλά λεφτά όσα δανείζονται, τότε, αν δίνονταν στον κόσμο, αντί στις ιδιωτικές τράπεζες, τότε δεν θα υπήρχε ούτε ένας φτωχός στον πλανήτη; Το μυστικό λοιπόν είναι ότι οι ιδιώτες τραπεζίτες θεωρούν σαν κυκλοφορούν χρήμα τα δάνεια που οι ίδιοι δίνουν σε αέρα κοπανιστό. Όταν έχεις καταφέρει να ξεγελάσεις τους πάντες και τα πάντα δανείζοντας φαντασία, και όταν μάλιστα η φαντασία αυτή γεννά τόκο και ΠΑΡΑΓΩΓΑ που αυξάνονται συνεχώς εκθετικά – exponentially- τότε μπορείς να παίζεις καζίνο, απρόσκοπτα και χωρίς περιορισμούς, δηλαδή να κερδοσκοπείς, με αποτέλεσμα να δημιουργείς τρύπες, τις οποίες στη συνέχεια καλούνται να γεμίσουν κορόιδα όπως οι Έλληνες και άλλοι. Αν τα χρήματα που χρησιμοποιούμε σήμερα σαν νόμιμα (legal tender) ήταν ΜΕΤΡΗΤΑ δικά μας και όχι εικονικά (μη φυσικώς υπαρκτά σε μετρητό – περιουσία των ταχυδακτυλουργών παραγωγών τους), τότε θα υπήρχαν και όρια και ποτέ δεν θα δημιουργούνταν τέτοιου μεγέθους τρύπες. Εμάς βέβαια, μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι το πρόβλημα είναι θέμα έλλειψης επαρκούς εποπτικού ελέγχου και άλλα τέτοια κουραφέξαλα…. Αυτός όμως είναι ο λόγος για τον οποίο ποτέ δεν θα έπρεπε να είχε παραχωρηθεί από τα κράτη το δικαίωμα σε διεθνείς ιδιώτες τραπεζίτες να παράγουν χρήμα και μάλιστα εικονικό (ψηφιακό)!]
Αν είχαν όντως δοθεί 230 δις Ευρώ σε μετρητά στην Ελλάδα, αυτό θα αναλογούσε σε περίπου 21,000 Ευρώ ανά κάτοικο. Με τέτοια γενναιοδωρία, θα ήταν αδύνατον να δημιουργηθεί 25% ανεργία στους ενήλικες και 50% στους νέους, ούτε και δραματική φτωχοποίηση των ηλικιωμένων, ούτε μια παρ’ ολίγον κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Ακόμα κι αν ίσχυε το πρόγραμμα λιτότητας της τρόικα. [σ.μ.: Είναι θέμα λογικής].
Για να διορθωθεί το πρόβλημα, κάποιος από τον πυρήνα της Ευρώπης θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη των πιο πάνω πραγματικοτήτων και να παραδεχτεί ότι τα λεφτά των Ευρωπαίων πολιτών του πυρήνα [σ.μ.: που παράγονται σαν χρέη – χρεωστικό χρήμα] δεν δόθηκαν τους τεμπέληδες Έλληνες, αλλά σε ήδη διασωθέντες ιδιώτες τραπεζίτες, οι οποίοι, παρά το κούρεμα επί της ονομαστικής αξίας του σχεδίου διάσωσης, πάλι τα κατάφεραν να κάνουν κέρδος. Αν, όμως, κάποιος έλεγε την αλήθεια, θα έπρεπε να παραδεχτεί επίσης ότι επί σκοπού και επίτηδες μεταφέρθηκε η ευθύνη από τους επικίνδυνα απερίσκεπτους δανειστές στους ανεύθυνους δανειζόμενους των διαφόρων χωρών, καθώς και να παραδεχτεί επίσης ότι αυτό δημιούργησε ακριβώς τον εθνικο-λαϊκισμό, τον οποίο η Ευρώπη σχεδιάστηκε δήθεν για να εξαλείψει, και που οι ηθικοί Γερμανοί χρησιμοποιούν εναντίον των διεφθαρμένων Ελλήνων. Φυσικά, κανένας δεν πρόκειται να πει την αλήθεια όσο μάλιστα τα ποσοστά των πατροπαράδοτων κομμάτων μειώνονται επικίνδυνα, ενώ κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνουν. Επομένως, τι έπεται;
Παρά το ότι η Γερμανία είναι ένα κατ’ εξακολούθηση αφερέγγυο κράτος που έχει λάβει ελάφρυνση χρέους 4 φορές εντός του 20ου αιώνα, η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεν μπορεί ν’ αφήσει την Deutsche Bank να καταρρεύσει, καθιστώντας γι’ αυτό υπεύθυνους τους Έλληνες. [σ.μ.: Δεν της το επιτρέπουν οι τραπεζίτες που είναι οι αληθινοί ιδιοκτήτες των λεφτών της και των πολιτών της. Η πρόσφατη απόλυση 2 υψηλόβαθμων στελεχών της Deutsche Bank οφειλόταν σε τρύπα παραγώγων 60 δις, κάτι που πληρώνουμε ήδη όλοι εμείς οι πολίτες στους ιδιώτες τραπεζίτες που κρατούν ανήθικα τα δικά μας λεφτά]. Το ίδιο και ο Γάλλος Πρόεδρος Francois Hollande και όλοι οι άλλοι ηγέτες [σ.μ.: κι εμείς νομίζουμε ότι είναι δημοκράτες και νοιάζονται τόσο πολύ για την Ελλάδα και την ανθρωπιστική κρίση της. Αν δεν κινδύνευαν οι τράπεζες τους, κάτι που θα εξαγρίωνε και τους ψηφοφόρους τους…. τότε θα βλέπαμε την αδιαφορία τους και την παντελή έλλειψη δημοκρατικότητας που τους χαρακτηρίζει]. Συνοπτικά λοιπόν, οι δυνατότητες μιας λογικής λύσης φαίνονται να εξανεμίζονται με την ημέρα φέροντας ένα Grexit όλο και πιο κοντά. Λέει ότι ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν επανειλημμένα την φράση «48 ώρες» -μερικές φορές και «72 ώρες»- ως διορία για να επιτύχουν μια νέα συμφωνία με τους δανειστές μετά το δημοψήφισμα. Το διάστημα αυτό αφορούσε τον χρόνο που οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να παραμείνουν αξιόχρεες αν το σκορ γίνει 2-0.
Την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, η ΕΚΤ όχι μόνο παραβιάζει τους ίδιους τους κανόνες της περιορίζοντας την ρευστότητα έκτακτης βοήθειας προς τις ελληνικές τράπεζες, αλλά αυξάνει επίσης το «κούρεμα» των ελληνικών εγγυήσεων (collaterals) που προσφέρθηκαν για νέο ρευστό. Με άλλα λόγια, η ΕΚΤ, ενώ υποτίθεται ότι είναι μια ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, δρα ως μηχανισμός ενίσχυσης του Eurogroup, παρά τον κίνδυνο που συνεπάγεται αυτός ο τρόπος λειτουργίας για ολόκληρο το ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Ποτέ δεν καταλάβαμε τους Έλληνες γιατί αρνηθήκαμε να δούμε κατάματα αυτό που είναι πραγματικά η κρίση –μια σειρά απανωτών προγραμμάτων διάσωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα που ξεκίνησαν το 2008 και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Είναι πολύ πιο εύκολο να κατηγορούμε τους Έλληνες και μετά να ξαφνιαζόμαστε όταν αρνούνται να συμμορφωθούν με τις επιταγές μας.
[σ.μ.: Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και έχοντας υπόψη τα πιο πάνω αδιαμφισβήτητα δεδομένα (τουλάχιστον για όποιον έχει στοιχειώδη γνώση της τεχνοδομής του τραπεζικού συστήματος), ο Αλέξης Τσίπρας αναδεικνύει το ηγετικό του προφίλ στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Θα δείξει, αλλά προς το παρόν φαίνεται να επιτυγχάνει απομείωση του Ελληνικού χρέους και ένα υποφερτό (;) πρόγραμμα «διάσωσης». Μετά το ΟΧΙ, η Γαλλία που κινδυνεύει να πέσει πρώτη (εξ’ αιτίας της έκθεσης των ιδιωτικών τραπεζών της σε δραστηριότητες καζίνο), είναι τώρα 100% με τον Τσίπρα (και τους Αμερικανούς), απομονώνοντας για πρώτη φορά την Γερμανία του Σόϊμπλε. Μετά το ΟΧΙ, ο Ντάιζελμπλουμ επίσης βρίσκει ενδιαφέρουσες τις Ελληνικές προτάσεις.
Ναι, οι προτάσεις μπορεί να είναι οι ίδιες με αυτές πριν το δημοψήφισμα, αλλά τώρα με τον ΟΧΙ, δίνεται μια ευκαιρία στην Ελλάδα να διαπραγματευτεί τουλάχιστον τον ρόλο της του κορόιδου για την διάσωση των Γερμανο-Γαλλικών τραπεζών. Ενώ με ένα ενδεχόμενο «ναι», η Ελλάδα θα καταδίκαζε τον εαυτό της στο ξεπούλημα της ίδιας και των παιδιών της για να σώσει άνευ όρων κάποιους ανήθικους τραπεζίτες. Για όσους δεν καταλαβαίνουν ακόμα, αυτή είναι η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο ναι και το ΟΧΙ.
Με την στάση που τηρεί το ΔΝΤ, φαίνεται να υπάρχουν 2 στρατόπεδα εντός του κλαμπ της διεθνούς μαφίας των τραπεζιτών. Αν τελικά στις 12/7/2015 κερδίσει τελικά η Γερμανία του Σόϊμπλε και εκδιωχθεί η Ελλάδα από την ΕΕ, τότε θα είναι η αρχή του τέλους της Ευρωζώνης, κάτι που ίσως να επιθυμεί το στρατόπεδο του Γερμανικού τραπεζικού καρτέλ.
Τέλος, υπάρχει και το ενδεχόμενο να δεχτούν τώρα οι Ευρωπαίοι ηγέτες την απομείωση του Ελληνικού χρέους και στη συνέχεια να μην τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους. Είναι το πιο πιθανό, για ανθρώπους χωρίς τσίπα (ενώ οι Έλληνες έχουν Τσίπρα!). Σε τέτοια περίπτωση και με δεδομένη τη μη-βιωσιμότητα του χρέους, οι Έλληνες θα εξεγερθούν, η χώρα θα βγει κακήν-κακώς από την Ευρωζώνη και η ΕΕ θα καταρρεύσει. Και σ’ αυτή την περίπτωση όμως θα εξυπηρετούνται πάλι και πάντα τα σχέδια των παγκόσμιων τραπεζιτών, επειδή τότε θα τους δοθεί η ευκαιρία (που οι ίδιοι άλλωστε θα έχουν δημιουργήσει) να επανασυστήσουν την ΕΕ με Κεντρική Κυβέρνηση.
Πάντα προτιμούσαμε να κατηγορούμε συλλογικά τους κατά τα άλλα πολύ εργατικούς Έλληνες και ποτέ δεν καταλάβαμε το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας, επειδή πάντα αρνούμασταν να δούμε το τι προκαλεί τις κρίσεις…
Τις κρίσεις τις προκαλεί το ιδιωτικό χρεωστικό χρήμα, δηλαδή το χρήμα που παράγεται εικονικά κάθε φορά που δίνεται ένα δάνειο που, σαν τέτοιο (σαν εικονικό) πρέπει αναγκαστικά να εξοφληθεί με ανάπτυξη. Όταν δανείζεσαι φανταστικά λεφτά, ο μόνος τρόπος να βρεις μετρητά να ξοφλήσεις, είναι να τρέχεις σαν τρελός, δήθεν να αναπτύσσεσαι. Μέχρι βέβαια να χρεοκοπήσεις, μια και απολύτως τίποτε δεν μπορεί να αναπτύσσεται επ’ άπειρο, αλλά τα πάντα ακολουθούν κύκλους. Οι κρίσεις στον κατά τα άλλα Παράδεισο που λέγεται Γη είναι τεχνητές. Κανένας ποτέ δεν χρεοκοπεί εν μέσω Παραδείσου. Μόνο χρεοκοπημένα μυαλά χρεοκοπούν εν μέσω Παραδείσου.
Εκείνος που παράγει εικονικό χρήμα από τα δάνεια, προφανώς και χρειάζεται να το δανείζει συνεχώς και ακατάπαυστα στους πάντες. Αφού είναι χρήμα από δάνεια, δηλαδή χρεωστικό χρήμα, υπάρχει μόνο όταν δίνονται δάνεια! Και το πετυχαίνει διαφθείροντάς τον κόσμο, προσφέροντας του δήθεν μια θέση στο όνειρο (πιστωτικές κάρτες στα γραμματοκιβώτια, δάνεια χωρίς εξασφαλίσεις, κλπ).
Τα αναγκαστικά αυτά δάνεια παρουσιάζονται στην συνέχεια σαν «σχέδια διάσωσης», ακριβώς επειδή βυθίζουν τις ανόητες χώρες που τα παίρνουν στην καταστροφή. Ναι, στην καταστροφή, επειδή σαν φανταστικά που είναι, είναι αδύνατον να ξοφληθούν με πραγματικά μέσα, όσο κι αν αναπτύσσεται κάποιος. Παρασύρουν όμως τον καλόπιστο παρατηρητή και τον κάνουν να πιστέψει ότι δουλεύει δήθεν το σύστημα του χρέους, επειδή του δίνουν μια κλασματική άποψη κάθε φορά. Του δείχνουν π.χ., την Γερμανία που πάει καλά και αυτός νομίζει ότι, σαν κάνουν τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, μπορούν όλοι να πηγαίνουν το ίδιο καλά όπως η Γερμανία. Αυτό όμως είναι φυσικώς αδύνατον σ’ ένα κόσμο στον οποία για να πάει κάτι πάνω, πρέπει αναγκαστικά να πάει κάτι άλλο κάτω στο ισόποσο.
Ο λόγος τώρα που κάνει κάποιον να θέλει να δανείζει αέρα κοπανιστό προκαλώντας κρίσεις χρέους με σκοπό να παρουσιάζεται στη συνέχεια σαν σωτήρας, είναι ακριβώς για να εξαργυρώνει τον αέρα αυτό σε εμπράγματες εξασφαλίσεις του δανειζομένου. Επειδή για να πάρει κάποιος τον αέρα, πρέπει να δώσει σαν εγγύηση αληθινό πλούτο, εμπράγματο πλούτο, πλούτο που υπάρχει κατά φυσικό τρόπο και του ανήκει, όταν αυτός ο κύριος με γραβάτα και κοστούμι που τον δανείζει δεν έχει στην πραγματικότητα δεκάρα τσακιστή στην τσέπη του! Είναι ένας αγύρτης, γόητας, μάγος, τσαρλατάνος που ξεγελά ταχυδακτυλουργικά και διαβολικά τον αδαή. Αυτός ο εμπράγματος πλούτος είναι που χάνεται υπέρ του δανειστή για τα δήθεν σχέδια διάσωσης για να έχουμε μετά τον κάθε αδαή να κάνει τον ειδήμονα της οικονομίας…
Η Κύπρος π.χ., χρεοκόπησε μόλις βρήκε θησαυρό στις θάλασσες της. Το σύστημα είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε η Κύπρος να έχει ήδη δώσει όλο της το αέριο σ’ αυτούς που την έχουν δανείσει με αέρα κοπανιστό, πείθοντάς την δήθεν ότι είναι μια διεφθαρμένη κοινωνία, όταν μόνο λίγοι είναι οι διεφθαρμένοι, οι οποίοι εν πάση περιπτώσει, έστω κι αν τα έφαγαν, ήταν αδύνατον των αδυνάτων να φάνε τόσες χιλιάδες εκατομμύρια όσα έχουν δανειστεί με σκοπό το αέριο και την λύση του Κυπριακού. Αυτοί οι διεφθαρμένοι πολιτικοί μπορεί να έφαγαν λίγες εκατοντάδες εκατομμύρια, δηλαδή ψίχουλα μπροστά στις χιλιάδες εκατομμύρια που μας δανείζουν έναντι αυτού του ψέματος.
Αυτά όμως είναι τα αποτελέσματα της υπαρξιακής άγνοιας και της ανάγκης του κάθε άσχετου οικονομολόγου και μη, να κάνει τον ειδήμονα επί της οικονομίας…. Η παρούσα γενιά αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων και ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που αφυπνίζουν σαν τον Αλέξη Τσίπρα, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα.
Είναι τόσο πιο εύκολο λοιπόν να τα ρίχνουμε όλα πάνω στους Έλληνες (οι οποίοι αποδεδειγμένα εργάζονται μέχρι και 3 φορές περισσότερο από τον μέσο Γερμανό), και στη συνέχεια να κάνουμε και τους ξαφνιασμένους όταν αυτοί αρνούνται να παίξουν με βάση τους όρους του σεναρίου εις βάρος των ίδιων των ζωών τους και των παιδιών τους. Όλοι όμως έχουμε σειρά σ’ αυτή την απάτη. Δηλαδή, όσο δεν αφυπνιζόμαστε, άλλο τόσο σκάβουμε και τον δικό μας λάκκο. Και δεν θα αργήσει να μας πάρει όλους η μέγγενη, όσο συνεχίζουμε να αρνούμαστε να δούμε την οφθαλμοφανή απάτη του τραπεζικού συστήματος. Μέχρι βέβαια να παρέμβει η Πρόνοια του Θεού. Επειδή, ας μην το ξεχνάμε, υπάρχει και Θεός.]
partisan.gr