Αναστάσιος Φαραντάτος, Αξκός ε.α.,
Μέλος του Ανωτάτου Πολιτικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Εθνικής Ενότητας
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της μεγαλύτερης ασυδοσίας του πολιτικού κατεστημένου, ανάρμοστων συμπεριφορών σοβαροφανών πολιτικών, πολιτικών κρετίνων που θέλουν να πιστέψουμε ότι είναι οι μόνοι ικανοί να μας σώσουν, που έρχονται ως επαίτες και ζητούν να τους ευχαριστήσουμε που δεν μας έκαναν-μέχρι τώρα-και χειρότερα, πολιτικών ή μάλλον πουλητικών, που θυσιάζουν τις ανέντιμες πράξεις τους στον βωμό της αλαζονείας και της πολιτικής αμετροέπειας…
Άνθρωποι που «αγοράζουν» χρόνο σε βάρος του ελληνικού λαού για να γεμίσουν τα σεντούκια τους με όσο το δυνατόν περισσότερα πλούτη, ώστε αυτοί και τα παιδιά των παιδιών τους να έχουν εξασφάλιση για το μέλλον. Θεατρίνοι, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι στον ίδιο θίασο, κλεισμένοι στα κάστρα τους, φυλασσόμενοι από ιδιωτικές εταιρίες σεκιούριτι και πολλούς πραιτωριανούς, αυτοί οι ουτιδανοί, οι νεοπατρίκιοι της δημοκρατορίας, δεν τηρούν πλέον ούτε τα προσχήματα. Γιατί άλλωστε;
Είναι αυτοί που διαβιούν σε ένα χρυσό βασίλειο καλής διατροφής, πλούτου, υψηλών προδιαγραφών ακαδημαϊκής μόρφωσης, εξαιρετικών υπηρεσιών υγείας, αναψυχής και στο απυρόβλητο φυσικά της δικαιοσύνης, η οποία φέρει τεράστια ευθύνη με την ανοχή της, αφού είναι η κατ’ εξοχήν εξουσία που δεν πρέπει να ανέχεται όλα αυτά τα αντι-συνταγματικά μέτρα που υφιστάμεθα και που στρέφονται βάναυσα κατά της αξιοπρέπειας των Ελλήνων.
Μετά τις επιτυχείς, για τα μέχρι τότε δεδομένα των συντηρητικών αποστράτων, συγκεντρώσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Χανιά και Λάρισα, ακούγεται πλέον στα αυτιά μας το νερό που κυλάει ήσυχα και σιγοψιθυρίζει το γνωστό τραγούδι της λήθης. Αναμφισβήτητα το ρυάκι για μια στιγμή έγινε ποτάμι, απέκτησε ορμή και βρυχηθμό αλλά…. τώρα τι;
Άραγε την οργή και την αγανάκτηση τι θα την διαδεχθεί; Οργή όχι για τα μισθολογικά και συνταξιοδοτικά μας αποκαΐδια αλλά συσσωρευμένη αγανάκτηση για τη διάλυση της κοινωνίας, τον εκφυλισμό των αξιών, την ανέχεια των νοικοκυριών, την απόγνωση των ανέργων συμπατριωτών μας, το καυτό δάκρυ όσων έμειναν πίσω αποχαιρετώντας αγαπημένα πρόσωπα, που δεν άντεξαν στην πίεση των αριθμών.
Όμως τελικά ποιο είναι το ζητούμενο; Μήπως ήλθε πλέον η ώρα να αντιληφθούμε ότι το πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό και κυρίως αξιακό; Ποιοι θα αναστήσουν τις αξίες σε αυτόν τον τόπο; τον σεβασμό; τον αλτρουισμό, την αγάπη, την πίστη, την υπερηφάνεια, την εργατικότητα, την αξιοκρατία, τις ίσες ευκαιρίες, την ισονομία, την ισηγορία, την διαφάνεια, την δημοκρατία;
Μήπως πρέπει να ψάχνουμε άσκοπα τη λύση στα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα; Μα έχουν δώσει τις εξετάσεις τους και πήραν όλα κάτω από την βάση! Με κραυγές, νταηλίκια, πολιτική θολοκουλτούρα, πολυμορφική ανοησία και υποταγή σε αιμοδιψείς βαρβάρους οβολοστάτες δεν πρόκειται να σωθεί ο τόπος. Στις συζητήσεις μας φειδωλοί, αρνούμεθα να κάνουμε την υπέρβαση, αρνούμεθα να πλαισιώσουμε τις υγιείς δυνάμεις του έθνους, αυτούς τους άσπιλους άγνωστους και άσημους έντιμους, ερασιτέχνες πολιτικούς, εραστές της Ελλάδος, που όμως ακόμη έχουν όραμα και ελπίζουν.
Όταν πριν ενάμιση χρόνο μια ομάδα έντιμων στρατιωτικών αποφάσισε να κάνει πράξη το όραμά μας για μια καλύτερη Ελλάδα, ιδρύοντας κόμμα, το σύστημα έσπευσε ως Λερναία Ύδρα να το καταβροχθίσει με τις πύρινες γλώσσες της απαξίωσης και της χλεύης,. Τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, φίμωσαν τον πολιτικό του λόγο και εξασφάλισαν, προσφέροντας υπηρεσία στο σύστημα, την επικόλληση της ετικέτας «το κόμμα των αποστράτων», εμφανίζοντάς το ως συντεχνία μεσόκοπων συνταξιούχων.
Και οι Έλληνες σήμερα ανήκουν σε μια από τις δύο κατηγορίες: είναι ή αδικούμενοι ή αδικούντες. Επαφίεται στην κρίση των αδικουμένων Ελλήνων να αποφασίσουν με ποιον θα συμπαραταχθούν. Αν πιστεύουν ότι τα κοινοβουλευτικά κόμματα θέλουν, μπορούν και ξέρουν να αλλάξουν κάτι σε αυτό τον τόπο προς το καλύτερο, ας το αναζητήσουν.
Σήμερα, που η φιλοτιμία και το όραμα επαναδραστηριοποιούνται, φιλοδοξώντας να σκεπάσουν με τα φτερά τους όλους τους αδικούμενους Έλληνες, άρχισαν πάλι παράφωνα παπαγαλάκια να προαναγγέλλουν τη δημιουργία νέων πολιτικών φορέων με βάση τους αποστράτους. Οποία ανοησία! Ή μήπως κρύπτεται πονηρία;
Ο θεσμικός ρόλος των Ενόπλων μας Δυνάμεων είναι γνωστός. Όμως στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν ανήκουν μόνο οι απόστρατοι, ανήκουν και οι απανταχού έφεδροι, ανήκουν ακόμη και οι ελληνίδες μητέρες που έστειλαν τον ανθό της οικογενείας τους να υπηρετήσει κάτω από την σκέπη της Σημαίας μας, είναι και όλοι εκείνοι που θυσίασαν τα καλύτερα νεανικά τους χρόνια προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στη Μητέρα Πατρίδα, είναι τέλος οι Αθάνατοι νεκροί μας στα πεδία των μαχών και τα αδικοχαμένα ελληνόπουλα εν καιρώ ειρήνης.
Είναι το ένοπλον Έθνος, αυτό που εξασφαλίζει την διαφύλαξη του Συντάγματος. Διότι μόνο ένας δεν έχει ορκισθεί υπακοή εις το Σύνταγμα, ενώ όλοι οι άλλοι, στρατιωτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, βουλευτές κλπ ορκίζονται υπακοή. Αυτός ο ένας που ορκίζεται όχι απλά να υπακούει και να εφαρμόζει αλλά να φυλάττει το Σύνταγμα είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και ποια μέσα του δίδει το κυρίαρχο ελληνικό έθνος για να το πράξει;
Είναι αναντίρρητη ανάγκη, όλοι μαζί οι αδικούμενοι Έλληνες να πάρουμε την εκδίκησή μας, να στερήσουμε από τους αδικούντες το προνόμιο της ατιμωρησίας και να ανακτήσουμε την ποδοπατημένη υπερηφάνεια μας.
