Μερικά από τα πλέον «ταλαιπωρημένα» πολιτικά συνθήματα της μεταπολίτευσης είναι αυτά που κατά καιρούς συνδέθηκαν με τον εκσυγχρονισμό, το «συμμάζεμα» και τον εξορθολογισμό της λειτουργίας του
ελληνικού κράτους. Ολα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα και ιδίως τα δύο που κυβέρνησαν εναλλάξ την Ελλάδα τα τελευταία σαράντα χρόνια, «επένδυαν» πάντοτε προεκλογικά σε βαρύγδουπες εξαγγελίες για… επαναστατικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Και βέβαια μετά τις εκλογές όχι μόνο συνέχιζαν ανερυθρίαστα τους διορισμούς παραταξιακών τους στελεχών και φίλων στον κρατικό μηχανισμό, όχι μόνο προωθούσαν στις θέσεις-κλειδιά της διοικητικής πυραμίδας τους εκλεκτούς τους, αλλά και επέτρεπαν να συνεχίζεται απρόσκοπτα το χυδαίο «πάρτυ» της σπατάλης και της ρεμούλας, που τελικά οδήγησε την οικονομική κατάσταση της χώρας μας στο σημερινό της απερίγραπτο χάλι.
Η «ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ» του κράτους, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υποσχέθηκαν σε προεκλογικό χρόνο όλοι σχεδόν οι εκλεγμένοι μας πρωθυπουργοί από το 1974 μέχρι σήμερα, δεν έγινε ποτέ… Και μπορεί ο βαθμός της ευθύνης τους να παραλλάσσει, αλλά αθώος του «εγκλήματος» δεν υπήρξε κανένας τους! Το ελληνικό κράτος ήταν και δυστυχώς παραμένει ακόμη, 39 ολόκληρα χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, πλήρως κομματοκρατούμενο, βαθειά διεφθαρμένο, αλλά και εξοργιστικά αναποτελεσματικό, γραφειοκρατικό και αγκυλωμένο, στην καθημερινή του λειτουργία. Και βέβαια απετέλεσε και αποτελεί μόνιμο «θερμοκήπιο» σκανδάλων. Οι κρατικές προμήθειες και συμβάσεις αξιοποιήθηκαν συστηματικά και κατά κόρον από διαπλεκόμενους με επιχειρηματικά συμφέροντα πολιτικούς, προκειμένου να γεμίσουν είτε τα προσωπικά τους πορτοφόλια, είτε -σε ορισμένες περιπτώσεις- και τα κομματικά ταμεία.
ΣΗΜΕΡΑ, στη χειρότερη στιγμή της κρίσης, έχει γίνει πλέον συνείδηση στη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών ότι η χώρα δεν πρόκειται να επιβιώσει και να ανακάμψει αν δεν αντιμετωπίσει πάραυτα και μάλιστα με τρόπο μόνιμο και αποτελεσματικό, το μεγάλο και δισεπίλυτο πρόβλημα της κρατικής της μηχανής, που εδώ και δεκαετίες παράγει πλέον μόνον ελλείμματα, οικονομικά και ηθικά. Και που συχνά, αν όχι πάντα, αποτελεί τροχοπέδη και για την ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα, στην οποία παρεμβαίνει με απαρχαιωμένες και αντιπαραγωγικές μεθόδους, αλλά και ενίοτε με ύποπτα κίνητρα και αδιαφανείς σκοπιμότητες… Μια απλή συζήτηση με έναν μικρομεσαίο έμπορο ή επιχειρηματία θα πείσει και τον πλέον δύσπιστο συμπολίτη μας για τις εξόχως αρνητικές επιπτώσεις της διεφθαρμένης κρατικής μας γραφειοκρατίας στην… υγεία της ιδιωτικής οικονομίας, που ας μην ξεχνάμε ότι έχει ήδη πληρώσει την κρίση με δεκάδες χιλιάδες λουκέτα και με απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας, ενώ την ίδια περίοδο στο Δημόσιο υπήρξαν μόνον περικοπές μισθών…
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι η ώρα για την πραγματοποίηση του παλαιού και «ταλαιπωρημένου» πολιτικού συνθήματος για «επανίδρυση» του κράτους είναι τώρα. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για καθυστερήσεις, ολιγωρίες και ψέμματα. Κρίνεται η εθνική μας υπόσταση. Και απαιτείται σοβαρή και καλά σχεδιασμένη δράση, ώστε να υπάρξουν άμεσα και σημαντικά αποτελέσματα. Δυστυχώς το πολιτικό μας σύστημα, για άλλη μια φορά, κινείται με ατολμία και με προχειρότητα. Χωρίς σχέδιο! Και δίνει την εντύπωση ότι βασικό κριτήριο των επιλογών και των αποφάσεών του είναι ακόμη και τώρα, στο παρά πέντε της πλήρους εθνικής κατάρρευσης, το πολιτικό κόστος. Ανακοινώνουν πόσους θα απολύσουν και πόσους θα προσλάβουν, λένε αριθμούς στον… αέρα και διασταυρώνουν τα ξίφη τους, χωρίς να έχουν προηγουμένως στοιχειωδώς συζητήσει ποιο είναι το κράτος που θέλουν, ποιους οργανισμούς και ποιες εταιρείες είναι εθνικά συμφέρον να διατηρήσει υπό τον έλεγχό του, ποιες να πωλήσει και ποιες να κλείσει.
ΑΝ ΑΥΤΟΣ ο εθνικός διάλογος δεν γίνει και δεν καταλήξει σε ένα ευρέως αποδεκτό σχέδιο για τον εκσυγχρονισμό και ουσιαστικά για την επανίδρυση του ελληνικού κράτους, πώς μπορεί να γίνεται συζήτηση και μάλιστα με αριθμούς για απολύσεις και προσλήψεις; Αυτοί που επί τρία και πλέον χρόνια έστελναν σε φυλακισμένους επίορκους δημόσιους υπαλλήλους τον μισθό τους, προφανώς για να μη δυσαρεστήσουν ακόμη και τα πιο… κακά από «τα δικά τους παιδιά» του κομματικού σωλήνα, μήπως πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούν; Μήπως πρέπει να αναλογιστούν ότι ο… δανεικός χρόνος μας τελειώνει;
