Το «ρολόι»

Του Θανάση Νικολαΐδη
«ΜΗΝ κάνεις το λάθος να μην αναγνωρίζεις τα λάθη σου» είπε ο σοφός, αλλά επιμένουμε να το(ν) αγνοούμε. Και συνεχίζουμε το βιολί, αυτάρεσκα, μονότονα (και φάλτσα). Πόσο…άψογοι είμασταν και «ωραίοι», πόσο σωστή η στάση μας στη ζωή, τέλεια η συμπεριφορά μας…

ΝΑ συνεχίσουμε, λοιπόν! Καμαρώνοντας και βλογώντας τα γένια μας. Σαν τίποτα (κακό) να μη μας βαραίνει απ’ το πρόσφατο παρελθόν. Να κολακεύει ο ένας τον άλλο και να μην ενοχλείται απ’ τις «δράσεις» του (εκτός αν θιγεί το συμφέρον του), και με την αλήθεια μακρινή και αζύγωτη.

Να συνεχίσουμε (ακάθεκτοι) με δανεικά στην οικονομία και με ξεχασμένες αξίες, καταργημένες παραδόσεις κι ο δρόμος (για τον γκρεμό) ανοιχτός.

ΔΕΝ είναι έτσι και το ξέρουμε. Το νιώθουμε κρατώντας το στόμα κλειστό, ωστόσο, με την ψυχή ανήσυχη. Εμείς θα επιμείνουμε. Με τη δικιά μας αλήθεια κόντρα στη δικιά τους, που (αυτ)άρεσκα την κρύβουν (κι ας βοά).

ΕΙΧΑΜΕ και έχουμε ΔΕΗ «φωτιστική», επιχείρηση δημόσια και με τα…όλα της. Διευθυντάδες των ασύλληπτων μισθών, γραφιάδες υπεράριθμους να «λοιδορούν» απ’ τα ζεστά γραφεία τους εναερίτες, είχαμε και συνδικαλιστές-επαναστάτες. Γνωστής δράσης, αλλά άγνωστης διαχείρισης των «συνδικαλιστικών» οικονομικών τους.

ΜΟΙΡΑΖΕ λεφτά (η ΔΕΗ), μοίραζε και…ρολόγια (καταγραφείς ηλεκτρικής κατανάλωσης). Απέναντι ο πονηρός ρωμιός, που μόνο ένας…ρωμιός μπορεί να τον εξουδετερώσει (κι όσο παλεύουν οι δυο τους να ησυχάσει ο κόσμος, που λέει και το ανέκδοτο), πήρε το ρολόι και το…μοίρασε.

Γείτονες, φίλοι και γνωστοί, νοικάρηδες και ιδιοκτήτες είχαν τον δικό τους μετρητή, αλλά μόνο το «κεντρικό» ρολόι φαίνονταν. Χωρίς «πάγιο» οι επί μέρους καταναλωτές, χωρίς χαράτσια, σήμερα.

ΤΟ’ ξερε η ΔΕΗ; Και βέβαια, το’ ξερε, ωστόσο, ποιος νοιάζεται για ταμεία γεμάτα μέχρι τα μπούνια απ’ τον (υποχρεωτικό) οβολό των καταναλωτών; Πέρασαν τα χρόνια, περνάει και η…κρίση απ’ την πατρίδα μας.

Η ΔΕΗ (το Κράτος) ξύπνησε σαν να τη χτύπησε ρεύμα και απαιτεί αριθμό απ’ το «ρολόι». Για το διαφυγόν χαράτσι και όχι για το ηθικό μέρος που σχετίζεται με την μπαγαποντιά κάποιων ανθρώπων-πολιτών, που χτυπιόνται και σκούζουν για την…αυθαιρεσία.

ΕΙΝΑΙ το Κράτος που λέγαμε. Το τραβολογούσες για να ξυπνήσει κι άλλαζε πλευρό. Είναι ο (κάποιος) έλληνας. Αν μπορούσε, θα κατάκλεβε.

Οι υπόλοιποι τον κοιτάμε αδιάφορα (όταν δεν καμαρώνουμε για την καπατσοσύνη του) περιμένοντας «ίσως κάποιο θάμα». Το ρολόι κουδουνίζει, το κοντέρ «τρελό», πρέπει να τα μηδενίσουμε.