Για τις ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ των φαναριών!

Είναι σκληρή η ζωή μα περισσότερο σκληροί είμαστε εμείς οι άνθρωποι που κρατάμε τη μοίρα αυτών των πλασμάτων στα χέρια μας και συνηγορούμε άθελα μας σε ένα καλό οργανωμένο κοινωνικό έγκλημα.

900 παιδιά – «φαντάσματα» ζουν και αναπνέουν δίπλα μας. Ζητάνε βοήθεια, συμπαράσταση και όμως εθελοτυφλούμε. Η επαιτεία ανηλίκων χρόνο με το χρόνο γιγαντώνεται και η Πολιτεία απούσα!

Παιδιά διαφόρων εθνικοτήτων κυκλοφορούν σαν σκιές ανάμεσα μας… στους σταθμούς των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Επιτήδειοι τα εξωθούν – πολλές φορές με τη βία – να πουλάνε λουλούδια, χαρτομάντιλα και να καθαρίζουν τα τζάμια των αυτοκινήτων με κίνδυνο ακόμη και για την ίδια τους τη ζωή.

Οι σύγχρονοι Τομ Σόγερ της ελληνικής καθημερινότητας ολοένα και αυξάνονται. Σύμφωνα με τα σοκαριστικά στοιχεία της Κοινωνικής Οργάνωσης υποστήριξης νέων «ΑΡΣΙΣ» μέσω προγράμματος που χρηματοδότησε το ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», έχουν καταγραφεί σε ένα χρόνο (από τον Μάιο του 2012 μέχρι και το Ιούνιο του 2013) τουλάχιστον 900 ταλαίπωρες ψυχές.

Ανήλικοι ζητιάνοι με καταγωγή από τις γειτονικές χώρες Αλβανία, Ρουμανία, Βουλγαρία αλλά και από την Ελλάδα (συνήθως Έλληνες Ρομά) έχουν πέσει στα χέρια αδίστακτων εμπόρων ανθρώπινης σάρκας. 

Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην εν λόγω αποκαλυπτική έρευνα – που δημοσίευσε η εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος – για το προφίλ των παιδιών, τα περιστατικά καταμέτρησης αφορούν ακόμη και βρέφη, τα οποία κρατάνε στην αγκαλιά τους οι «μητέρες» τους, ζητιανεύοντας σε κεντρικά σημεία από τις πρώτες πρωινές ώρες μέχρι αργά το βράδυ.

Η ταλαιπωρία αυτών των μωρών δεν περιγράφεται με λόγια!!

Στο κόλπο της επαιτείας από πολύ μικρά για πολλά χρόνια μέχρι και στην εφηβεία τους, παιδιά ενός κατώτερου Θεού ή θύματα μιας κοινωνίας ανάπηρης; Δεν νομίζω πως η κακή μοίρα… των παιδιών ευθύνεται για το δημόσιο δράμα τους.

Συνεχίζοντας η έρευνα εστιάζει λεπτομερώς στις χώρες καταγωγής. Στην πλειοψηφία τους προέρχονται από την Αλβανία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και σε μικρότερο ποσοστό από την Ελλάδα. 

Η γεωγραφική θέση της Θεσσαλονίκης κοντά στα σύνορα με Βουλγαρία έχει ως αποτέλεσμα τα περισσότερα παιδιά που καταγράφηκαν από την οργάνωση να ήλθαν από τη γείτονα χώρα, ενώ στην Αθήνα ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό έφτασε από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, αλλά και τη Ρουμανία.

Η οργάνωση κάνει τεράστιες προσπάθειες να ταυτοποιήσει τα στοιχεία των παιδιών σε στενή συνεργασία με τις γειτονικές χώρες. Όμως πολλές φορές υπάρχουν δυσκολίες, κυρίως για τα περιστατικά από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Τα παιδιά των φαναριών δεν βρέθηκαν από μόνα τους στους δρόμους, ούτε επέλεξαν αυτόν τον τρόπο ζωής. Είναι ΘΥΜΑΤΑ ενός μεγάλου και διεφθαρμένου επιχειρηματικού κυκλώματος το οποίο συντηρούμε και εμείς. Λυπόμαστε, πονάμε και τα ενισχύουμε οικονομικά. Όμως, έτσι, βοηθάμε στην ενδυνάμωση μιας απίστευτα κερδοφόρας παράνομης δραστηριότητας. 

Υπό καθεστώς φόβου, δίνουν τις εισπράξεις της ημέρας στον «προστάτη» τους. Αν επιστρέψουν με άδεια χέρια, περνούν μαρτυρικές ώρες. Θα έχετε παρατηρήσει συγκεκριμένα παιδιά συνεχώς στα ίδια μέρη. Η επαιτεία είναι καλά οργανωμένη!

Κεντρικά στέκια και φανάρια, στα οποία εναλλάσσονται ανά ομάδες κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πολλές φορές πουλάνε ακόμη και μικροπράγματα. Όταν δεν μιλάνε χρησιμοποιούν τη μέθοδο με το χαρτί, όπου περιγράφουν κάποιο πρόβλημα υγείας. Ο γραφικός χαρακτήρας στα χαρτάκια είναι κοινός! Άλλες φορές, κρατούν από το χέρι ένα πολύ μικρότερο παιδί και το συστήνουν ως αδελφάκι τους, προσπαθώντας με κλάματα να αποσπάσουν κάποιο μικροποσό. Συνήθως λένε πως προέρχονται από πολυμελή φτωχή οικογένεια, δεν έχουν να φάνε ή είναι ορφανά.

Κάποτε αγόρασα τυρόπιτες και έδωσα σε παιδιά των φαναριών. Μόλις προχώρησα λίγα βήματα παρακάτω, τις πέταξαν. Οι δυνάστες τους τα έχουν καλά δασκαλεμένα να δέχονται μόνο χρήματα!

Οι ανθρώπινες επιχειρήσεις εκμετάλλευσης είναι σε αρκετές περιπτώσεις οικογενειακές ή του στενού συγγενικού κύκλου. Οι ίδιοι δηλαδή οι γονείς εκμεταλλεύονται τα παιδιά τους. Υπάρχουν βέβαια και άπειρες περιπτώσεις εμπορίας – απαγωγών και μεταφοράς ανθρώπινου «υλικού» από το εξωτερικό.

Η μικρή Μαργαρίτα από τη Βουλγαρία


Έσβησε μόνη και αβοήθητη στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 2013.

Η Μαργαρίτα δεν είχε γαλάζια ματάκια, ξανθά μαλλιά και δεν προσέχθηκε ιδιαίτερα από τα ΜΜΕ. Πέταξε άγγελος ψηλά σε μια τεράστια αγκαλιά μακρινή… εκεί ίσως και να έχει βρει γαλήνη και ηρεμία. 

Η ιστορία της τραγική!  Ο πατέρας της δεν την αναγνώρισε ποτέ ενώ η μητέρα της την εγκατέλειψε στον παππού της ο οποίος τη μεγάλωσε μαζί με τη σύντροφό του.

Ο Γολγοθάς της μικρής ήταν ατελείωτος, καθώς οι δικοί της άνθρωποι δεν δίστασαν να τη στείλουν από τη Βουλγαρία στην Ελλάδα για να ζητιανεύει.

Η 11χρονη έπεσε θύμα εκμετάλλευσης ενός βρώμικου κυκλώματος και κατέληξε να ζει σε ένα διαμέρισμα στο Βαρδάρη μαζί με άλλα 15 άτομα που θεωρούσε οικογένεια της.

Τα στέκια της γνωστά, στα φανάρια, σε κεντρικούς δρόμους, στην οδό Λαγκαδά της Θεσσαλονίκης.

Ένα ποδήλατο που βρήκε στα σκουπίδια, σε μια μέρα διαλείμματος από τη «δουλειά», τη πλημμύρισε χαρά αλλά στοίχισε τη ζωή της!! Το κοριτσάκι θέλησε να κάνει μια βόλτα – με το παλιό σκουριασμένο ποδήλατο – και να ζήσει έστω και για μια στιγμή την ανεμελιά της ηλικίας της. Δεν πρόσεξε… και τη χτύπησε λεωφορείο. Μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο και εκεί άφησε και την τελευταία της πνοή… 

Δεν κράτησε κανείς το αδύνατο χεράκι του κοριτσιού, ούτε στις τελευταίες του στιγμές… Το κορμάκι της παρέμενε καιρό στο νεκροτομείο στα αζήτητα….

Μετά από μέρες μια γυναίκα, η οποία δήλωσε πως είναι η γιαγιά της, εμφανίστηκε για να παραλάβει τη σωρό της. Δεν ήταν η βιολογική γιαγιά αλλά η μοναδική γυναίκα που μεγάλωσε τη Μαργαρίτα, η σύντροφος του παππού της στη Βουλγαρία.

Οι αρχές για πολύ καιρό δεν μπορούσαν να επιβεβαιώσουν τα στοιχεία της μικρής. Τελικά οι έρευνες κατέληξαν πως το πραγματικό της όνομα δεν ήταν Στέφκα όπως την φώναζαν στην Ελλάδα αλλά Μαργαρίτα. Το διαβατήριο της ήταν πλαστό. Ο παππούς της είχε φροντίσει να το εκδώσει στη Βουλγαρία αγοράζοντας το όνομα Στέφκα, πιθανώς από άλλη οικογένεια για τη νοικιάσει στη συνέχεια σε κάποιο από τα κυκλώματα που εισάγουν επαίτες. 

Έμεινε γνωστή σαν τη Μαργαρίτα των φαναριών…


Το «Χαμόγελο του Παιδιού» σε διάρκεια τριών ετών (2009-2012) έχει διαβιβάσει στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές 97 καταγγελίες για εξώθηση ανηλίκων σε επαιτεία και στο ίδιο διάστημα είχαν πραγματοποιηθεί 166 επιτόπιες παρεμβάσεις για ανήλικα που εξωθούνται σε επαιτεία, χωρίς όμως να διευκρινιστεί ποτέ η καταγωγή των παιδιών.

Τα δυστυχισμένα πλάσματα των φαναριών έχουν το δικαίωμα, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, να ζήσουν ένα πιο ανθρώπινο και καλύτερο αύριο. Οφείλουμε ΟΛΟΙ να ανοίξουμε την πιο ζεστή αγκαλιά σε αυτές τις ταλαίπωρες μικροσκοπικές φιγούρες.

Φωτογραφικό υλικό αρχείου