Η ιδιωτικοποίηση της εξουσίας

τετραετίες, τρίτη τετραετία. Σωστό, σωστότατο! Θα λέγαμε μάλιστα ότι και πολύ αργήσανε: Ένα από τα αίτια της σημερινής κρίσης, της σημερινής πολιτικής και ηθικής κατάπτωσης οφείλεται και σ’ αυτό! Αν η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει γίνει θερμοκήπιο διαφθοράς οφείλεται ακριβώς σ’ αυτό: Στην τρίτη, τέταρτη κλπ τετραετία…

Ο νομοθέτης επιτέλους κατάλαβε ότι η μακροχρόνια παραμονή στην Εξουσία του ίδιου προσώπου, δημιουργεί «δευτέρα φύση», δημιουργεί το σύνδρομο όχι μόνο αυτό καθ’ εαυτό της ιδιωτικοποίησης της Εξουσίας, αλλά και αυτής ακόμη της Δημόσιας περιουσίας. Ακούς κάτι απίθανους Δημάρχους να χρησιμοποιούν ενικό αριθμό στις εκφράσεις τους π.χ: – Ο Δήμος μου, η κάτι άλλα τερατώδη, όπως: -Θα σου δώσω , θα σου παραχωρήσω εγω 500 στρέμματα, δημοτικής έκτασης κλπ. Έτσι χωρίς κανένα φραγμό, στον ενικό αριθμό. Και για να προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο, η μακροχρόνια παραμονή, δημιουργεί κλίκες, κάστες, διαπλοκή, οικογενιοκρατία, δίκτυο, πλοκάμια σ’ όλο το φάσμα του κρατικού μηχανισμού, σ όλο το φάσμα των εξουσιών, αρχίζοντας από τα ΜΜΕ και φτάνοντας μέχρι και την Δικαστική Εξουσία! Είναι απίστευτη η αλληλεγγύη των Εξουσιών.
Δεν είναι τυχαίο ότι στο Σύνταγμα των ΗΠΑ, στο Σύνταγμα της σημερινής Ρωσίας, ισχύει ο παραπάνω νόμος.
Εμείς λοιπόν, τον ερχόμενο Μάιο, τις επόμενες κι όλας Αυτοδιοικητικές εκλογές, περνάμε κατευθείαν, με ενθουσιασμό θα έλεγα, στην εφαρμογή του μέτρου, για να μην πω ότι θα είναι το πιο βασικό κριτήριο εκλογής των αιρετών: -Έλα εδώ κύριε τάδε, πόσες τετραετίες έχεις σ’ αυτό το πόστο, παραπάνω από δύο; -Άιντε στην ευχή της Παναγίας!
Θα είναι ένα γερό χτύπημα στις ρίζες της διαφθοράς.
Αυτή αν είναι κινητικότητα, αυτή αν είναι διαθεσιμότητα!
Θα ήταν βέβαια προς τιμή των κομμάτων να διαμηνύσουν από τώρα στους δικούς τους Δημάρχους και Περιφερειάρχες, στις επόμενες κι όλας εκλογές του Μαη, να μην ξανακατέβουν, αν ήδη έχουν εκλεγεί δύο συνεχόμενες τετραετίες!
Αν τα κόμματα, από «λεπτότητα» δεν το πράξουν, θα πρέπει οι ίδιοι οι υποψήφιοι, για λόγους πρώτα απ’ όλα αισθητικής, να το καταλάβουν και να μην κατέβουν.
Αν οι τελευταίοι δεν το πράξουν έχουμε κάθε λόγο να πιστέψουμε ότι κάτι άλλο συμβαίνει: -Δεν είναι η ματαιοδοξία τους, αλλά φοβούνται να παραδώσουν, τρέμουν την ώρα της παράδοσης! Και αυτό σημαίνει πολλά. Το παλιό δεν παραδίνεται αμαχητί, και όσο πιο ένοχο είναι, με τόση μεγαλύτερη αγωνία γαντζώνεται στη εξουσία!
Αν δεν γίνει λοιπόν ούτε αυτό, τότε ο λόγος και η ευθύνη θα είναι ακέραια στους ψηφοφόρους. Εδώ δεν επιτρέπεται, δεν συγχωρείται καμία δικαιολογία. Η ευθύνη του ψηφοφόρου είναι ζήτημα ευγένειας, αντίθετα η αφασία, η ιδιοτέλεια, είναι δείγμα ασέβειας, είναι δείγμα κοινωνικής παρακμής, είναι δείγμα συναισθηματικής ηλιθιότητας (με την ψυχιατρική σημασία του όρου). Είναι ντροπή για έναν ψηφοφόρο να χώνεται κάτω από τα φουστάνια της όποιας εξουσίας.
Θα μπορούσαμε να φωτίσουμε με παραδείγματα τα παραπάνω, αλλά ας μην αναφερθούμε σε συγκεκριμένα πρόσωπα, είναι πολύ εύκολο εξ’ άλλου να το διασταυρώσει κανείς!
Υ.Γ. Μετά τίς εκλογές του Μαη θα ασχοληθούμε με την αντίστροφη έννοια, θα ασχοληθουμε με την Εξουσία της Ιδιοκτησίας.

17 Νοέμβρη 2013
Βοστινιώτης Παναγιώτης
Οικονομολόγος

vostiniotismos.blogspot.gr