Μια μέρα ένας προσκυνητής ρώτησε το γέροντα Π… τι είναι η θεία δικαιοσύνη κι εκείνος απάντησε μ’ ένα χαριτωμένο παράδειγμα.
– Να, πες πως κάθονται δυο άνθρωποι σ’ ένα τραπέζι για να φάνε, κι έχουν μπροστά τους ένα πιάτο με δέκα βερίκοκα. Αν λοιπόν ο ένας φάει από λαιμαργία επτά και αφήσει τρία στον άλλον, τότε αυτός έχει αδικία και αδικεί τον άλλον αυτό είναι το άδικο…
Αν τώρα αυτός πει:
– Ε, είμαστε δύο και τα βερίκοκα είναι δέκα – άρα μας αναλογούν από πέντε- και φάει αυτός τα πέντε κι αφήσει για τον άλλον τα άλλα πέντε, τότε αυτός ο άνθρωπος εφαρμόζει το ανθρώπινο δίκαιο και έχει την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Γι’ αυτό, το ανθρώπινο δίκαιο, πολλές φορές τρέχουμε στα δικαστήρια για να το βρούμε.
Αν όμως αυτός δει πως στον άλλο αδελφό αρέσουν τα βερίκοκα και προσποιηθεί πως σ’ αυτόν δεν αρέσουν -και φάει μόνον ένα για το λογισμό- και λέει στον άλλο: “αδελφέ, φάε εσύ τα άλλα βερίκοκα, γιατί εμένα δεν μου πολυαρέσουν”, τότε αυτός έχει τη θεία δικαιοσύνη με την οποία προτιμά ανθρωπίνως να αδικηθεί. Με τη θεία όμως, αμοίβεται για τη θυσία του.(*)
Τα ανωτέρω μας λέει η Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας. Κρίμα, διότι αυτά δεν είναι καθόλου Ορθόδοξα. Περιττεύει να τονίσουμε και άσχετα δογματικά.
Το παράδειγμα που μας φέρνει από τον γέροντα Π ειναι εντελώς άστοχο, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς ως προς τη διαφορά μεταξύ Θείας και ανθρώπινης Δικαιοσύνης. Εκείνος που θα προτιμήσει, στην τρίτη περίπτωση, να φάει μόνο ένα βερίκοκο και να αφήσει στον άλλο τα υπόλοιπα εννέα, τον οδηγεί στην απώλεια, αν τον αφήσει να το κάνει, έστω και αν βλέπει ότι του παραχωρεί το δικαίωμα να κορέσει τη λαιμαργία του. Ο λιτοδίαιτος, που καταστέλλει τη βουλιμία του χάριν του λαίμαργου αδελφού του, δεν κάνει “θυσία”, αν δεν υπενθυμίσει ότι μπορεί να υπάρχουν κι εκείνοι που δεν έχουν καθόλου φαγητό.
Τι έπρεπε να κάνει; Να φάει μόνο ένα και να πει στον λαίμαργο : Φάε κι εσύ μερικά, αλλά άφησε και για κανένα άλλο, που δεν έχει τίποτα να φάει.
Ο γέροντας, με το παράδειγμα που μας έδωσε στο ερώτημα “ποιά είναι η διαφορά της θείας από την ανθρώπινη δικαιοσύνη” και μας έφερε η Ομάδα της Ορθόδοξης Έρευνας, αφήνει έκθετη τη θεία Δικαιοσύνη, η οποία ποτέ δεν αγνοεί τον πλησίον, ακόμη και όταν δεν υπάρχει. Οι παλαιοί κάτι περισσότερο ήξεραν, όταν άφηναν στο πιάτο τους λίγο φαγητό στο τέλος και δεν το “σκούπιζαν”.