Όπως, π.χ., εκείνο του κατά τα άλλα συμπαθεστάτου Nigel Farage: «ώστε οι Ευρωπαϊκοί λαοί να διατηρήσουν την εθνική και δημοκρατική τους ταυτότητα σε ένα πλαίσιο διεθνούς συνεργασίας και συνεννοήσεως» [1].
Έτσι μας παραμυθιάζει ακόμα και….
ο Nigel Farage, ιστορικά όμως, ο ελληνικός μας κόσμος γνωρίζει λιγουλάκι καλύτερα από τέτοιες σαχλαμάρες. Πρώτον, γιά ποιά ‘δημοκρατική ταυτότητα’ ομιλεί ο Farage, αυτήν που γεννήθηκε από την άρδην ολιγαρχική πανσπερμία της ‘Magna Carta’ το 1215, και δη στα λατινικά;
Δεύτερον, μέσα στην κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική εξέλιξη του ελληνικού μας κόσμου, η προσπάθεια του συλλογικού αυτοπροσδιορισμού της ελληνικής μας ταυτότητος έχει περάσει μέσα από χίλια-μύρια μη αρμονικά, εγκάρσια κύματα. Ένα απτό παράδειγμα είναι τα όσα προέκυψαν από την περίοδο του κινήματος των Ησυχαστών, υπό την ιδεολογική αιγίδα του Γρηγορίου Παλαμά.
Οι οπαδοί του Γρηγορίου Παλαμά ονομάζονται ‘Παλαμιστές’, και είναι φυσικά ταγμένοι εναντίον του Θωμά Ακινάτη, οι οπαδοί του οποίου είναι οι ‘Θωμιστές’. Εκείνην όμως την κατάμαυρη εποχή, μιάς περιόδου πνευματικού σκοταδισμού και οικονομικής οπισθοδρομήσεως, που όπως φαίνεται μάλλον την αναβιώνουμε στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα, όχι μόνον στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά και σε άλλες χώρες, το να είναι κάποιος αντι-Παλαμιστής δεν σήμαινε αυτομάτως πως είναι και Θωμιστής, αλλά και τούμπαλιν επίσης: το να είναι κάποιος αντι-Θωμιστής δεν σήμαινε αυτομάτως πως είναι και Παλαμιστής.
Πίσω στο σήμερα λοιπόν, εάν παραλληλήσουμε τον Wolfgang Schäuble, τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών, με τον Γρηγόριο Παλαμά, και τον Mario Draghi, τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με τον Θωμά Ακινάτη, μπορούμε να είμαστε αντι-Schäuble, χωρίς τούτο να μας κάνει οπαδούς του Draghi, όπως επίσης μπορούμε να είμαστε αντι-Draghi, χωρίς τούτο υποχρετικά να μας κάνει οπαδούς του Schäuble. Και μέσα στο ίδιο τούτο πλαίσιο, επίσης μπορούμε να είμαστε εναντίον του Nigel Farage, αλλά χωρίς αυτό αυτομάτως να μας μετατρέπει σε Ελληνίδες και Έλληνες πατριώτες, κάτι που απαιτεί, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, να είμαστε πρώτιστα με τον συλλογικό μας ελληνικό εαυτό.
Xωρίς την πολιτική μας αυτοθέμιση και τον αυτοπροσδιορισμό της ελληνικής μας ταυτότητος, δεν γίνεται να είμαστε Ελληνίδες και Έλληνες στην ψυχή πατριώτες. Η παντελής έλλειψις της πολιτικής μας αυτοθέσμισης, σε συνδιασμό με τον ταυτοτικό μας εταιροπροσδιορισμό, που άρδην εφαρμόζει η εξουσιολαγνεία των κομματανθρώπων της απολυταρχικά τυραννικής κομματοκρατίας στην Ελλάδα και στην Κύπρο, δεν μπορούν ποτέ να αποτελέσουν ούτε την αναγκαία ούτε την ικανή συνθήκη γιά την αληθινή ελληνικότητα του ελληνικού μας κόσμου.
Ευοί Ευάν,
Νίκος Γεωργαντζάς
[1] – Nigel Farage: Νέο σύστημα διακυβερνήσεως θα επιβληθεί στα έθνη της Ευρώπης.
Η Ελλάς οφείλει να αντιδράσει στα τερατώδη ψεύδη, στην απίστευτη γραφειοκρατία, στην ουσιαστική αντιδημοκρατικότητα και ανελευθερία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ώστε οι Ευρωπαϊκοί λαοί να διατηρήσουν την εθνική και δημοκρατική τους ταυτότητα σε ένα πλαίσιο…
διεθνούς συνεργασίας και συνεννοήσεως.
Τους προηγούμενους μήνες, έγινε εμφανές από τις προτάσεις που προωθήθηκαν από την Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με υποστήριξη από την Γαλλία, την Γερμανία και άλλα κράτη, ότι θα σηματοδοτήσει ένα περαιτέρω αποφασιστικό βήμα προς την συγκόλληση των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως σε ένα κράτος με την δική του κεντρική κυβέρνηση, νόμισμα, φορολόγηση, ένοπλες δυνάμεις και νομικό σύστημα.
Τρία πράγματα κτυπούν το καμπανάκι, για τον τρόπο που το νέο σύστημα διακυβερνήσεως θα επιβληθεί στα έθνη της Ευρώπης.
Το πρώτο είναι το πόσο λίγο οι Ευρωπαϊκοί λαοί, συμπεριλαμβανομένου του Ελληνικού, όντως γνωρίζουν ακριβώς σε τι σύστημα διακυβερνήσεως θα βρεθούν να ζουν.
Το δεύτερο, είναι το πόσο εξαιρετικά αντιδημοκρατικό είναι αυτό το σύστημα. Οι περισσότεροι νόμοι και πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενώσεως εγκρίνονται από μη εκλεγμένους αξιωματούχους πίσω από κλειστές πόρτες, χωρίς να δίνουν λόγο στα κοινοβούλια.
Έχει λεχθεί ότι οι μόνες χώρες του κόσμου, των οποίων οι νομοθετικές διαδικασίες είναι τόσο αποκρυπτικές, όπως της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, είναι η Κούβα και η Βόρειος Κορέα.
Ο τρίτος και σημαντικότερος λόγος γιατί πρέπει όλοι μας να φοβόμαστε αυτό το σύστημα διακυβερνήσεως της Ε.Ε. είναι απλά ότι στην πράξη το σύστημα δεν δουλεύει.
Οπουδήποτε να κοιτάξεις στις πρακτικές λειτουργίες της, είτε είναι οι πολιτικές της στην απασχόληση, στην γεωργία, στην αλιεία, στον ανταγωνισμό, στην διεθνή ανθρωπιστική βοήθεια, και σε οτιδήποτε άλλο, ανακαλύπτεις ότι η Ε.Ε. δεν επιτυγχάνει τους διακηρυγμένους στόχους της.
Όποια πλευρά πολιτικής και αν εξετάσει κανείς, βρίσκει να συμβαίνει το ίδιο. Πάντα ξεκινούν με ευγενείς σκοπούς και ωραίες υποσχέσεις για το πόσο υπέροχα θα πάνε όλα. Τότε ανακαλύπτεις ότι αυτό οδηγεί σε ένα βουνό γραφειοκρατίας μεγέθους Ολύμπου, σε μια πλήρη απώλεια επαφής με την πραγματικότητα, σε μνημειώδη αναποτελεσματικότητα και κακή διαχείριση ανακατεμένη με διαφθορά, έως ότου, τελικώς, βλέπεις ότι κανένας από εκείνους τους γενναίους στόχους δεν επιτυγχάνεται στην πραγματικότητα.
Καταλαβαίνουμε γιατί οι Βρυξέλλες επιθυμούν τώρα απεγνωσμένα η Ελλάς να εισέλθει στο ενιαίο νόμισμα, δηλαδή για τους δικούς τους προπαγανδιστικούς λόγους. Αλλά φοβόμαστε, ότι αν τον εντάξουν σ’ αυτό πείραμα, ο Ελληνικός λαός θα το μετανιώσει.
Το πραγματικό πρόβλημα με το αντιδημοκρατικό όνειρο της Ε.Ε., είναι ότι βασίζεται σε μια κολοσσιαία πράξη ευσεβούς πόθου. Ήδη αρχίζουμε να διαπιστώνουμε ότι η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με αυτήν την κατασκευασμένη πίστη.
Μια ημέρα όλοι οι λαοί της Ευρώπης θα καταλάβουν ότι οφείλουν να πληρώσουν ένα τρομερό τίμημα. “