Του Θανάση Νικολαΐδη
Επιμένουν. Στο κόμμα και την προκοπή του. Στο «μαγαζί» με τις εισπράξεις κι είναι το επάγγελμα, η ίδια η ζωή τους. Ελκυστικό με τα προνόμιά του(ς), σίγουρο με τις συντάξεις του. Ο κόσμος καίγεται κι αυτοί τσακώνονται. Η Ελλάδα σβήνει κι άρπαξαν την πρόταση μομφής για σωσίβιο. Τόσος ζήλος. Τόσο πάθος…
ΚΑΙ, βέβαια, κανένας τους δεν μιλάει για το παρελθόν και συγκεκριμένα. Για την κομματική αλητεία που διευκόλυνε τον μέσο έλληνα να αυξήσει το εύρος των παρανομιών του. Σε καθεστώς βολικό γι αυτόν, που το φιλοτέχνησαν αυτοί. Οι πολιτικοί και τα κόμματα. Όπως σκέφτονταν, ενεργούσαν και νομοθετούσαν.
ΑΝΤΙ, λοιπόν, να συμμαζευτούν και κάποιοι από δαύτους να κάνουν δημόσια χαρακίρι, μιλούν για…πόλους, που θα’ πρεπε να γίνουν τρεις. Την ώρα που, καλώς είτε κακώς, ένας είναι παγκόσμια ο πόλος με ψευδεπίγραφο τον δεύτερο και ανύπαρκτο τον τρίτο.
ΩΣΤΟΣΟ, η κουβέντα περί πόλων είναι βολική. Ροκανίζεται ο χρόνος, φτιάχνεται σκηνικό έντονης κομματικής διαμάχης με κορώνες και κραυγές και το παλιό σκηνικό ξεχνιέται. Περνάει στη λήθη και στην ιστορία.
ΕΜΕΙΣ επιμένουμε. Υπήρχαν κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία δυνάμει της ψήφου ανθρώπων που σήμερα τα πυροβολούν. Και η αντιπολίτευση; Οι «ιδεολόγοι» που ξεσήκωναν τον κόσμο μη κάτι σιάξει και προχωρήσει; Και οι συνδικαλιστές-μπροστάρηδες; Με τα πανό αποβραδίς κι έτοιμοι να σου ξεριζώσουν το λαρύγγι, αν τολμούσες. Τους ρωτάς αν βγήκαν ποτέ στο δρόμο για τη διαφθορά που μας έπνιγε και σου απαντούν πως έστειλαν…χαρτί διαμαρτυρίας για το φακελάκι και τους μιζαδόρους. Την ίδια ώρα που στα πειθαρχικά συμβούλια, «καθάριζαν» υπέρ του φακελάκια και απατεώνα του δημοσίου.
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ να απολογηθούν. Να αναλύσουν καταστάσεις συνοψίζοντας τις αιτίες της κατάντιας μας κι αυτοί βρήκαν την άγια χαρά τους, με ατάκες και εξυπναδούλες, «άδοντες, των οικιών ημών εμπιπραμένων». Και γιατί όχι; Δεν καίγονται τα δικά τους σπίτια. ‘Άλλα σπίτια καίγονται κι αυτοί υπερασπίζονται με πάθος το κόμμα και στο βάθος…επάγγελμα. Με τα προνόμια, τις ατέλειες και βόλεμά ισοβίως.
ΧΩΡΙΣ ΕΝΑΣ τους να παραιτείται από ντροπή και αγανάκτηση, από αηδία αλλά και αξιοπρέπεια.