Όθων Ιακωβίδης 19/VI/2015)
Έχω επισημάνει (αρκετές φορές) πως μία εμφύλια σύρραξη είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει το σωσίβιο και “τελευταίο χαρτί” του καθεστώτος πολιτικού συστήματος…
(της πολιτικής και Οικονομικής Ολιγαρχίας) προκειμένου να σωθεί από τον αφανισμό, αλλά και από τη Νέμεση που θα το καθίσει στο σκαμνί για το μέγα έγκλημα της βασανιστικής φτωχοποίησης τής Ελληνικής κοινωνίας.
Μετά τη μεγάλη ήττα (στις τελευταίες εκλογές) των κομμάτων που πρωταγωνίστησαν στο έγκλημα αυτό (ΝΔ και Πα.Σο.Κ), και την, για πρώτη φορά, απομάκρυνσή τους από την κυβερνητική εξουσία, βλέπουμε το πρώτο βήμα για τη δημιουργία ενός δίπολου (με την προσέλευση και του υβρίδιου της μιντιοκρατίας / “Ποτάμι”), που είδαμε να γίνεται χθές και προχθές με τα δύο συλλαλητήρια των αντιθέτων στρατοπέδων που ήδη άρχισαν να διαμορφώνονται επί ενός ψευδούς διλήμματος, όπως είναι το δίλημμα “ΜΕΣΑ Ή ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ”, “ΜΕΣΑ Η ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ”.
Για το ότι υπάρχει διαθέσιμο αυτό το πεδίο αντιπαράθεσης, ευθύνεται αποκλειστικά και μόνον η ατολμία τής (συν)κυβέρνησης, η οποία φθείρεται στο πώς και πόσο θα υποχωρήσει από τις οικονομικές εξαγγελίες που την έβγαλαν κυβέρνηση, αντί να έχει μεταφέρει την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης, αποκλειστικά και μόνο στα μεγάλα ζητούμενα, όπως στο:
Αν η κοινωνία θέλει να είναι Προτεκτοράτο των “δανειστών” της ή θέλει να είναι κοινωνία με Αυτοδιάθεση, και στο
Πόσοι, ποιοί, πώς και πόσο πρέπει να τιμωρηθούν για την παράδοση της Εθνικής κυριαρχίας (που έγινε με την αποδοχής των σχετικών όρων των “Μνημονίων” και των “Δανειστικών Συμβάσεων”) και για την φαλκίδευση της Λαϊκής κυριαρχίας που επετεύχθη με τον σφετερισμό των Δημοκρατικών διαδικασιών και με τη νομοθέτηση (στην Βουλή των Ελλήνων) πλειάδας νόμων καθ’ υπαγόρευση των “δανειστών”.
Όλα αυτά, προέκυψαν (και ανακοινώθηκαν χθές) από τις εργασίες τής “Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος” της Βουλής (που πρέπει να παραδεχτούμε πως αποτελεί μεγάλο επίτευγμα της Προέδρου της Βουλής και των στενών συνεργατών της).
Είναι βέβαιο ότι αυτή η καταγγελία, λόγω της σπουδαιότητάς της, αλλά και της Αλήθειας της, θα επικάλυπτε κάθε άλλη συζήτηση.
Επιπλέον, ας μη μας διαφεύγει πως η καταγγελία αυτή, υποστηρίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού που χρειάζεται μία επαλήθευση της ύπαρξης Δικαιοσύνης και που θα γίνει ακόμη μεγαλύτερη όταν την κατηγορία αυτή την απαγγείλλει η κυβέρνηση της Χώρας.
Παρ’ όλ’ αυτά, η συγκυβέρνηση καθίσταται όμηρος της ατολμίας της (να μη προχωρά στην καταγγελία αυτή) και αγωνίζεται να πείσει για την υπεροχή της, με το να κάθεται και να αντιπαρατίθεται (τόσο στη Βουλή, όσο και στα τηλεοπτικά πορτοπαράθυρα) επάνω σε οικονομικά θέματα, αγνοώντας (;) ότι στην Οικονομία, η σχετικότητα των στοιχείων είναι εξαιρετικά ευμετάβλητη και αμφισβητήσιμη, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καθαρή εικόνα οποιασδήποτε θέσης.
Δίνει έτσι, “το φιλί της ζωής” στα σαπρόφυτα των “Μνημονίων”, στους ενόχους της φτωχοποίησης, που αποκτούν φωνή και με το θράσσος που τους διακρίνει, ξεσπαθώνουν στα πορτοπαράθυρα της Τι-Βι θέλοντας να ξεφορτώσουν από την πλάτη τους και να φορτώσουν στη σημερινή συγκυβέρνηση την καταστροφή τής Χώρας.
Η συγκυβέρνηση, λοιπόν, έχει τεράστια ευθύνη, καθώς “δίνει χώρο και έδαφος” που επιτρέπει τη δημιουργία εμφύλιου δίπολου, με μαύρες προοπτικές, επειδή αφήνει να περνά το ψευδεπίγραφο δίλημμα “ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ”, μη προβάλλοντας το πραγματικό δίλημμα, που είναι “ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ Ή ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΤΗ ΧΩΡΑ”.
Αφήνει, έτσι, τον Λαό, να είναι έρμαιο της άγνοιάς του, που είναι η τροφός του Φόβου, που προσφέρεται, έτσι, στην προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ, η οποία τον κατεβάζει στους δρόμους και τον μετατρέπει σε ασπίδα των ενόχων της καταστροφής.
Η χθεσινή ανακοίνωση του πορίσματος της “Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος” της Βουλής (που αποτελεί μεγάλο λαϊκό επίτευγμα), προσφέρει (με ατράνταχτα στοιχεία που τεκμηριώνουν την ενοχή των “Μνημονιακών” πολιτικών δυνάμεων) το “εργαλείο” με το οποίο η συγκυβέρνηση μπορεί να επιβάλλει αυτή την αλλαγή της ατζέντας στον δημόσιο διάλογο, ώστε να αποτρέψει τη στρατολόγηση τυφλωμένων οπαδών των ενόχων.
Ας το κάνει.
Αποτελεί και απαίτηση όλου του φάσματος του αυθόρμητου Κινήματος των ελεθερόφρονων πολιτών που, μας αρέσει – δεν μας αρέσει, παίρνουμε το μέρος τής συγκυβέρνησης, μέχρι να (και αν) αποδειχθεί κι αυτή, της ίδιας συνομοταξίας με τους αντιπάλους της, για να εμποδίσουμε χειρότερα δεινά.